Γράφει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος
Το μοναδικό ίσως μεγάλο λάθος στρατηγικής του Αλέξη Τσίπρα στο εσωτερικό υπήρξε το φαρσοειδές δημοψήφισμα, το αποτέλεσμα του οποίου σόκαρε καταρχήν τον ίδιο και τους «εμπνευστές» του! Αυτό έδειξε πως η πλειονότητα των ελλήνων δεν αποδέχεται την πολιτική μεθοδολογία των μνημονίων. Δεν αποδέχεται και δεν συναινεί σε αυτό που συμφώνησε τελικά ο Αλέξης Τσίπρας, ανεχόμενος η εσωτερική πολιτική να υπαγορεύεται κυριολεκτικώς, εκβιαστικώς και σε μεγάλο βαθμό ανελαστικώς από την τρόικα – μεταβάλλοντας αντικειμενικά τον έλληνα πρωθυπουργό σε εκτελεστικό όργανό της.
Ο ελληνικός λαός είπε ΟΧΙ στην υποκατάσταση της κυβέρνησης της χώρας του από τον αυταρχικό νεοφιλελευθερισμό που εκφράζει η γραφειοκρατία της ΕΕ με μοχλό την ΕΚΤ, τεχνικό σύμβουλο και δανειστή το ΔΝΤ και ηγέτη τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, όπως, επίσης, είπε ΟΧΙ στην αλλοίωση του πολιτεύματος και στον εξευτελισμό της κοινοβουλευτικής τάξης στην χώρα μας.
Σε αυτά «είπε» ΝΑΙ με τον πλέον σαφή τρόπο ο Αλέξης Τσίπρας: δια της πολιτικής πρακτικής που ακολούθησε από την επομένη του δημοψηφίσματος μέχρι την μάλλον παράδοξη και αντικανονική παραίτηση της κυβέρνησής του και την παράτυπη προκήρυξη εκλογών.
Αυτό, οι πολιτικές δυνάμεις του ΝΑΙ και οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης που υποστήριξαν το ΝΑΙ, αποκαλούν ρεαλιστική στροφή του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος έρχεται σήμερα με την πραγματικότητα των εκλογών να επιχειρήσει να ανατρέψει την πραγματικότητα του δημοψηφίσματος. Πρόκειται για αυτούς που θεωρούν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος «ψέμα», ενώπιον της μοναδικής αλήθειας της κατάλυσης της ελληνικής δημοκρατίας και της ευρωπαϊκής νομιμότητας σε ό, τι αφορά στην Ελλάδα, με αναφερόμενο στόχο την «πάση θυσία παραμονή στο ευρώ»!
Από τη στιγμή κατά την οποία ο κύριος Τσίπρας και η παρέα του ορίζουν την νέα τους πολιτική ταυτότητα στο πλαίσιο της ίδιας ακριβώς μεθοδολογίας των μνημονίων, την οποία υποστηρίζουν οι δυνάμεις του ΝΑΙ – που όπως αποδείχθηκε κατά την διαδικασία του δημοψηφίσματος εκφράζουν το καθεστώς ηγεμονίας των διαπλεκομένων στην χώρα μας – είναι μάλλον φυσιολογικό οι εκλογές να φαντάζουν σε αυτούς ως μια μοναδική ευκαιρία δημοκρατικής ανατροπής του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος.
Κάπως έτσι, οι εκλογές αυτές εμφανίζονται ως η απομυθοποίηση του δημοψηφίσματος. Πρόκειται για γενικές εκλογές εναντίον του πρόσφατου δημοψηφίσματος και αυτό είναι πραγματικά ένα πολύ ενδιαφέρον πολιτικό τέχνασμα: πώς δια των εκλογών διασκεδάζεις και υπερβαίνεις ένα δραματικά επιπόλαιο «λάθος» σου, επιχειρώντας στην πραγματικότητα να καταστήσεις νικητές τους ηττημένους!
Χθες σου μίλησα για την οντολογία του πραγματισμού. Άρα, σήμερα μπορείς να καταλάβεις τις συνέπειές του εκεί όπου η ηθική χώρισε πλέον για τα καλά με την πολιτική: Κυβερνήτες που επιμένουν να αποκαλούν τους εαυτούς τους αριστερούς να προκηρύσσουν πρόωρες εκλογές για να μετατρέψουν τους ηττημένους του ΝΑΙ σε νικητές σε μία αντιπαράθεση ταξικού χαρακτήρα, η οποία ισοπεδώνει κυριολεκτικώς την ευρεία σε μέγεθος μικρομεσαία τάξη στην Ελλάδα, προκαλώντας συντεταγμένη φτωχοποίηση εντός ενός μακροχρόνιου καθεστώτος συντεταγμένης πτώχευσης με εσωτερική υποτίμηση.
Το λάθος ή «λάθος» του κ. Τσίπρα με την προκήρυξη και τελικά διεξαγωγή του δημοψηφίσματος, δεν θα μπορούσε αντικειμενικώς να «διορθωθεί» με άλλο τρόπο πέραν των εκλογών, ούτε ασφαλώς υπάρχει άλλος τρόπος στο πλαίσιο της δημοκρατικοφάνειας για να μετατραπούν οι ηττημένοι του χθες και του σήμερα σε νικητές του αύριο και έτσι να συνεχιστεί η βασιλεία της διαπλοκής, του πελατειασμού, της φαυλοκρατίας και της κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας, που διαταράχθηκε από την εξευτελιστική ήττα της ελληνικής ελίτ στο ευρωπαϊκό και διεθνές πλαίσιο του πολιτικού ανταγωνισμού.
Αν στις εκλογές πετύχουν οι δυνάμεις του ΝΑΙ με μπαλαντέρ τον Αλέξη Τσίπρα, να ανατρέψουν την ήττα τους στο δημοψήφισμα, η Ελλάδα θα παραμείνει και για τις επόμενες δεκαετίες δέσμια των παραγωγικών και διοικητικών στρεβλώσεων, οι οποίες έγιναν αιτία να καταρρεύσει ο σύγχρονος εθνικός της μύθος και από την ανάπτυξη και τις αναπτυγμένες χώρες να περάσει στον υπο-ανάπτυξη κόσμο, ευθυγραμμιζόμενη πλέον με τον βαλκανικό της περίγυρο. Στο τέλος θα αποδειχθεί πως η συγκεκριμένη μεθοδολογία των μνημονίων με την τρόικα που ακολουθείται, οδηγεί αναπόδραστα και βήμα-βήμα την εθνική οικονομία της πατρίδας μας σε αδιέξοδο που θα επιχειρηθεί να αρθεί με ένα Grexit, το οποίο δήθεν αποφεύγει ο Αλέξης Τσίπρας με την ένταξή του στο μνημονιακό σχήμα.
Είναι παράδοξο αυτό που συμβαίνει αλλά το μόνο πραγματικό: Το ερώτημα σήμερα είναι εάν το «Σχέδιο Β» του κ. Σόιμπλε θα εφαρμοστεί από τους ηττημένους του δημοψηφίσματος που αναγνωρίζουν πλέον ως ηγέτη τους τον κύριο Τσίπρα, ή από τους νικητές του ΟΧΙ, οι οποίοι αυτή την στιγμή ούτε ηγέτη έχουν, ούτε συνεκτική πολιτική ταυτότητα θα μπορούσαν να έχουν, εξαιτίας της παρελκυστικής και «πολυγλωσσικής» τακτικής που ακολούθησε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ σε ο, τι αφορά στην διεξαγωγή του δημοψηφίσματος και το αποτέλεσμά του. Κάπως έτσι, το ΝΑΙ στον βαθμό που κερδίσει τις εκλογές ο κ. Τσίπρας, θα απορροφήσει σε μεγάλο βαθμό το ΟΧΙ και θα νομιμοποιήσει πολιτικά το Grexit με όρους παραμυθίας. Με όρους ανακούφισης για την ελληνική εθνική οικονομία, η οποία μετεκλογικώς θα επιχειρηθεί να συνδυάσει την επικράτηση των δυνάμεων του ΝΑΙ με την δικαίωση εκείνων που ψήφισαν ΟΧΙ.
Αν πράγματι συμβεί αυτό, η διαπλοκή στη χώρα μας θα έχει δείξει σημάδια μοναδικής πολιτικής ικανότητας και καπατσοσύνης, ενώ το καθεστώς της μεταπολίτευσης του 1974 μεγάλη ικανότητα αναπαραγωγής. Αν, ωστόσο, στην «παρτίδα» αυτή των εκλογών επικρατήσουν οι κοινωνικές δυνάμεις που διαμόρφωσαν την θολή, έστω, πολιτική οντολογία του ΟΧΙ, στην Ελλάδα θα έχει ξεκινήσει μία μικρή ή μεγαλύτερη επανάσταση του φτωχοποιημένου «μεσαίου χώρου», που σε συμμαχία με τα λαϊκά στρώματα θα δώσει την δυνατότητα να ανατείλει μία νέα μεταπολίτευση με εντελώς διαφορετικούς όρους από εκείνους που διαμόρφωσαν το τελικό προϊόν της προηγούμενης.
Το ΟΧΙ, αγαπητέ αναγνώστη, απαιτεί πολύ δουλειά και μεγάλη πολιτική αρετή για να μπορέσει να εκφράσει τις νέες κοινωνικές δυνάμεις, που ουσιαστικά διαμορφώθηκαν την τελευταία εξαετία της κρίσης, με την μορφή μίας σύγχρονης συνειδητότητας. Και δυστυχώς ο χρόνος μέχρι τις εκλογές είναι πολύ μικρός για να αποκτήσει το ΟΧΙ – σε αντίθεση πάντα με το ΝΑΙ – μία σαφή οντολογία η οποία θα είχε να εμφανίσει στην κάλπη ένα υπέρτερο impact. Αυτή δυστυχώς είναι η πραγματικότητα και ως μόνη λύση βλέπω την «αντιδραστικότητα»! Μία αριστερού χαρακτήρα, ασφαλώς, αντιδραστικότητα, την οποία θα μετρίαζε η διεκδίκηση μιας κουλτούρας που θα βασιζόταν πάνω στην βιοοικονομική ιδέα της επιστημονικής και τεχνολογικής ανάπτυξης, έτσι όπως αυτή ορίζεται ως κληρονομιά της εργατικής τάξης και των εργαζομένων και όχι ως μηχανή επικράτησης των κεφαλαιοκρατών.
