Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Follow @Sp_Rizopoulos
Η χθεσινοβραδινή ψηφοφορία στη βουλή σηματοδοτεί δυο πράγματα. Το πρώτο είναι πως έγινε το πρώτο βήμα ώστε να αρχίσει η πορεία προς την ομαλότητα. Να αποφευχθούν τα χειρότερα, να αποκατασταθεί η χρηματοδότηση προς τις τράπεζες και να εξυπηρετηθούν οι άμεσες χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας. Το δεύτερο αφορά στις πολιτικές εξελίξεις που θα τρέξουν από δω και πέρα, με πρώτο σταθμό τον ευρύ ανασχηματισμό που θα πρέπει να αναμένεται μέσα στα επόμενα 24ωρα.
Όταν όλοι ενόψει του δημοψηφίσματος έβλεπαν «ρήξη», είχα γράψει πως με το «ΟΧΙ» ο Τσίπρας εννοεί «ΝΑΙ». Αυτό επιβεβαιώθηκε μέχρι κεραίας και οι εξελίξεις που θα δρομολογηθούν από δω και πέρα, μπορούν υπό προϋποθέσεις να αποτελέσουν την αφετηρία για να γίνει πραγματικά μια «νέα αρχή» στη χώρα. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα πλέον για τον Αλέξη Τσίπρα και θα πρέπει να είναι η «πυξίδα» που θα προσανατολίζει τις αποφάσεις του και τις πρωτοβουλίες του.
Το πρώτο δείγμα πολιτικής προς αυτή την κατεύθυνση είναι ο ανασχηματισμός. Το εύρος των αντικαταστάσεων που θα γίνουν δικαιολογεί αυτό που λέμε σαρωτικό ανασχηματισμό. Αλλά το ζητούμενο δεν είναι η ποσότητα, είναι η ποιότητα. Ζητούμενο είναι να βρεθούν οι σωστοί άνθρωποι στις σωστές θέσεις.
Με μια πρώτη επιπόλαιη ματιά κάποιος θα έλεγε πως ο Τσίπρας αντιμετωπίζει εσωκομματική κρίση. Μια δεύτερη και πιο διεισδυτική ματιά λέει πως ο Τσίπρας έχει τη μεγάλη ευκαιρία. Με την κατάσταση όπως έχει διαμορφωθεί στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ ο πρωθυπουργός έχει λυμένα τα χέρια του προκειμένου να επιλέξει πρόσωπα με γνώσεις και ικανότητες και όχι με αφοσίωση στην κομματική ή ιδεολογική στράτευση. Αυτά προσδιόρισαν τη διακυβέρνηση του πρώτου εξαμήνου, η οποία στην ουσία ήταν μη διακυβέρνηση, εφόσον τα πάντα περιστρέφονταν γύρω από την κατάληξη της διαπραγμάτευσης. Σήμερα το τοπίο είναι διαφορετικό. Σήμερα στα υπουργεία πρέπει να βρεθούν άνθρωποι που θα μιλούν πολύ λιγότερο και θα δουλεύουν πολύ περισσότερο προκειμένου να δώσουν το στίγμα της «νέας αρχής», της συγκροτημένης προσπάθειας για μια «Νέα Ελλάδα». Δεν έχει σημασία από πού θα προέρχονται κομματικά ή ιδεολογικά. Σημασία έχει να έχουν τη διάθεση και την ικανότητα να βάλουν πλάτη.
Ο πρωθυπουργός δήλωσε και σωστά πως προτεραιότητά του είναι η ολοκλήρωση της συμφωνίας. Δεν φτάνει όμως να συμφωνηθεί η «γέφυρα». Το κυρίως «μενού» είναι αυτό που έχει σημασία και κυρίως οι προβλέψεις για την τύχη του χρέους. Το θέμα έχει τεθεί επί τάπητος και οι Ευρωπαίοι πλέον δεν μπορούν να σφυρίζουν αδιάφορα. Όταν η πρόβλεψη είναι για εκτίναξη του χρέους στο 200% μέσα στην επόμενη διετία, αυτό σημαίνει πως η πραγματική μάχη για τον Αλέξη Τσίπρα είναι όχι το αν θα πάει το όριο συνταξιοδότησης στα 67 ή πόσο θα είναι ο ΦΠΑ στη Μύκονο και τη Σαντορίνη αλλά το πώς και πότε θα γίνει η αναδιάρθρωσή του. Με αυτό το χρέος η χώρα και η νέα γενιά δεν έχει απολύτως κανένα μέλλον.
Συνεπώς πιστεύω πως το κλειδί για την τελική συμφωνία είναι η διαχείριση του χρέους. Η Ελλάδα σε αυτή την προσπάθεια έχει συμμάχους και δεν είναι μόνη. Κορυφαίος σύμμαχός της σε αυτή την κατεύθυνση είναι οι ΗΠΑ. Κι αυτό έχει μεγάλη αξία όπως ήδη αποδείχθηκε στην αποτροπή του Grexit, αρκεί ασφαλώς η συμμαχία αυτή να αξιοποιηθεί παραγωγικά και όχι καιροσκοπικά.
Μια καλή συμφωνία για την τύχη του χρέους θα επιτρέψει στον Αλέξη Τσίπρα να πάει σε εκλογές τον Σεπτέμβρη και να τη θέσει στην κρίση του ελληνικού λαού. Κι αυτή τη φορά να πάρει το μεγάλο, θετικό «ΝΑΙ» που θα αποτελέσει τη βάση για την πλήρη αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος και την αλλαγή σελίδας στην ιστορία της χώρας. Είναι ο αδιαμφισβήτητος κυρίαρχος στην πολιτική ζωή της χώρας, διαθέτει το ηθικό πλεονέκτημα έναντι όλων των υπολοίπων, έχει απόθεμα πολιτικής εμπιστοσύνης και το τελευταίο που θα πρέπει να κάνει είναι να διαπραγματεύεται με την εσωτερική του αντιπολίτευση.
Τι να κάνει; Εκλογές, φυγή προς τα εμπρός και «Νέα Ελλάδα». Ένα νέο σοσιαλδημοκρατικό φορέα υπό την ηγεσία του. Τα κόμματα γεννιούνται είτε από ιδεολογικές αρχές ή από ανάγκες ρεαλιστικής διαχείρισης της πραγματικότητας. Εδώ έχουμε να κάνουμε με το δεύτερο. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός είπε πως οι όποιες λύσεις πρέπει να βρεθούν μέσα στην Ευρώπη ως έχει σήμερα και όχι όπως ίσως θέλουν να τη φαντάζονται κάποιοι. Στη σημερινή Ευρώπη έχει να περιμένει μόνον τη στήριξη των Ευρωπαίων Σοσιαλδημοκρατών, όπως και έγινε άλλωστε. Κατά συνέπεια, μόνο μέσα από μια μεγάλης κλίμακας συλλογική προσπάθεια μιας ανανεωμένης ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας μπορεί να αλλάξει η Ευρώπη. Σε αυτή την κατεύθυνση ο Αλέξης Τσίπρας έχει να προσφέρει πολλά και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.
ΥΓ: Φυσικά και δεν πέρασε απαρατήρητο το γενναίο «ευχαριστώ» του Γιάννη Δραγασάκη προς τον Πρόεδρο Ομπάμα και την αμερικανική κυβέρνηση.
