«Η Πείρα είναι ένα χτένι που
δυστυχώς το αποκτούμε όταν
είμαστε πια φαλακροί!»
ΜΑΟ ΤΣΕ-ΤΟΥΝΓΚ
Τους τελευταίους μήνες, κυρίως από το Μάρτιο 2014 μέχρι σήμερα, παρακολουθούμε το θρίλερ του Θεατρικού Μουσείου.
Ένα σήριαλ με πολλά επεισόδια. Επεισόδια που αρχίζουν από το 2004 (τι σημαδιακή χρονιά για όλα…), όταν άρχισαν να οξύνονται τα οικονομικά του προβλήματα με αποκορύφωμα το 2011 όταν το Κράτος, λόγω κρίσης, σταμάτησε την ομαλή ροή της επιδότησής του (μοναδικό έσοδο του Μουσείου). Τότε η διοίκησή του προχώρησε σε στάση πληρωμών των εργαζομένων, με αποτέλεσμα το προσωπικό να βρίσκεται σήμερα στον 4ο χρόνο Επίσχεσης Εργασίας.
Τέσσερα σχεδόν χρόνια κλειστό το Θεατρικό Μουσείο στο ισόγειο (ημιυπόγειο) του Πνευματικού Κέντρου της Αθήνας, με ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο (ΙΚΑ-ΟΑΕΔ-ΕΦΟΡΙΑ) ολοένα να αυξάνουν και μαζί με τις υπόλοιπες οφειλές του να έχουν φτάσει σε υψηλό εξαψήφιο νούμερο, που σε λίγο δυστυχώς θα γίνει επταψήφιο!
Φέτος το Μάρτιο, με πρωτοβουλία ορισμένων εργαζομένων του Θεατρικού Μουσείου δημοσιοποιήθηκε πλέον η κατάρρευσή του. Διότι εκτός από τα χρέη ήρθαν οι κατσαρίδες και τα ποντίκια. Και έπειτα οι γάτες που γέννησαν τα γατάκια τους μέσα στο αναγνωστήριο με όλα τα επακόλουθα. Και μετά ήρθαν οι ψύλλοι που άρχισαν να εισχωρούν στα ιστορικά κοστούμια και στο αρχειακό υλικό.
Και τέλος από την είσοδο του μπήκαν και κλέφτες – ναρκομανείς και σήκωσαν ό,τι μπορούσαν και στη συνέχεια από τα παράθυρα ξαναμπήκαν ναρκομανείς – άστεγοι που κατοικοεδρεύουν έξω από το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου (στο τετράγωνο Ακαδημίας – Ασκληπιού-Μασσαλίας-Σόλωνος) στην καρδιά της Αθήνας.
Έτσι τις τελευταίες βδομάδες με άρθρα στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο, με αναφορές σε ορισμένες τηλεοπτικές εκπομπές πληροφορήθηκε και το κοινό που δεν ασχολείται αποκλειστικά με τα πολιτιστικά την κατάρρευση ενός Μουσείου, αφύλακτου, χωρίς σύστημα ασφαλείας, χωρίς κάμερες, τουλάχιστον στην είσοδο του, που να καταγράψουν τους επίδοξους ληστές.
Όμως η τόσο σύντομη αυτή περιγραφή της φθίνουσας πορείας του Θεατρικού Μουσείου είναι η αφορμή για ένα γενικότερο ερώτημα που αφορά και άλλους πολιτισμικούς φορείς και στο σύνολο του τον κόσμο του Πολιτισμού.
Ποιός και Τι φταίει για την έλλειψη στρατηγικής και σχεδιασμού ώστε να μπορεί να ζήσει και να αναπτυχθεί ο κάθε φορέας χωρίς να αγκιστρώνεται μόνο στο Κράτος;;
Φταίει το Κράτος; Ή φταίμε εμείς που δεν γνωρίζουμε από πολιτιστική διαχείριση και αξιοποίηση του πολιτιστικού προϊόντος.
Φταίει ο πολιτισμός της δημοσιο-υπαλληλίας και της εσωστρέφειας ή φταίμε όλοι μας για την χαμένη τιμή ενός Μουσείου;
Μήπως αντί να λύνουμε προβλήματα… τα διαιωνίζουμε;
Η πολιτιστική εργασία δεν είναι χόμπυ ! Θέλει πολιτιστική συνείδηση, θέλει αλλαγή κουλτούρας, θέλει εκπαίδευση !!
Όλοι δεν τα ξέρουμε όλα ! Και δεν είναι κακό να το παραδεχτούμε. Άνθρωποι με πείρα ετών, καταξιωμένα και αναγνωρισμένα μυαλά του 20ου αιώνα δεν μπορούν να… ¨περπατήσουν¨ στον 21ο εάν δεν παραδεχτούν το «Γηράσκω αεί διδασκόμενος»
Εάν δεν πιστέψουν στην δύναμη και στην αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών για αναζήτηση άλλων τρόπων επίλυσης των οικονομικών προβλημάτων,άλλων τρόπων βιωσιμότητας των πολιτιστικών φορέων, εάν δεν πιστέψουν ότι δεν τα ξέρουν όλα και δεν μπορούν να είναι ειδικοί σε θέματα που χρειάζονται ειδικές γνώσεις και εκπαίδευση. Μήπως χρειάζεται εκπαίδευση ο κόσμος του Πολιτισμού;
Μήπως πρέπει το Θεατρικό Μουσείο να μάθει πώς να σταθεί στα πόδια του μόνο του και η Πολιτεία φυσικά να είναι η παράπλευρη βοήθεια;
Αλλιώς η πορεία θα μας οδηγήσει προς έναν Εσταυρωμένο Πολιτισμό
(και είναι νωρίς και το Πάσχα του ’15).
Με ελπίδα
Ζωζώ Λιδωρίκη, Διεθνείς Σχέσεις Πολιτισμού
