Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος
Με τρομάζει ο ελληνικός Τύπος και μόνον η εφημερίδα «ΠΡΙΝ» μοιάζει να συμμερίζεται τις ανησυχίες μου για τον σύγχρονο προσανατολισμό της λίμπιντο των ελλήνων προς μια στάση ανεκτική, αν όχι ηδονική στα στρατιωτικά πραξικοπήματα και μάλιστα προς εκείνα που δεν διστάζουν να σκοτώσουν μαζικά άοπλους πολίτες, συνδέοντας την «αρχή της απόλαυσης του Έλληνα» κατά Φρόυντ με την διαστροφή της πραγματικότητας: ο Ερντογάν παρίσταται ως η χούντα και όχι οι αποτυχόντες πραξικοπηματίες του στρατού που έβαψαν τα χέρια τους με αίμα συμπατριωτών τους!
Ωστόσο, αποτελεί μεγάλη ικανοποίηση και ταυτόχρονα διάψευση των χειρότερων φόβων μου η θετική ανταπόκριση των αναγνωστών των διαδικτυακών μου κειμένων στο σημειολογικού χαρακτήρα άρθρο μου «Εκεί όπου η σφαίρα του στρατιώτη στην καρδιά του άοπλου συμπολίτη του δεν έχει μεγάλη σημασία!». Σε ευχαριστώ αναγνώστη μου! Είναι το ομορφότερο πράγμα στο κόσμο να νοιώθεις πως παρά τον βομβαρδισμό με τα στοιχεία της ανωμαλίας (ταυτόχρονα ψυχικής και πολιτικής) από τα ΜΜΕ της γλώσσας σου, η δημοκρατική και φιλελεύθερη ευαισθησία και η γνήσια συναισθηματική ευφυΐα δεν έχουν εκλείψει στην πατρίδα σου, αλλά αντίθετα αντιστέκονται σθεναρά στο ανεπίλυτο της δραματικής σύγκρουσης μεταξύ της «αρχής της απόλαυσης» και της «αρχής της πραγματικότητας» σε ο, τι αφορά κυρίως σε γεγονότα που επηρεάζουν την γνωστική δομή αυτού που εννοούμε ως πολιτική κοινότητα των ελλήνων με την έννοια του «imagined political community» του Benedict Anderson.
Παρατηρώ αυτές τις μέρες που εκτυλίσσεται το σύγχρονο δράμα στην Τουρκία με σαφείς διαστάσεις ανθρώπινης και κοινωνικής τραγωδίας και εμφύλιου σπαραγμού, στην όμορο Ελλάδα τα ΜΜΕ να συντονίζονται σε έναν αγώνα εκπαίδευσης του χουντικού ασυνειδήτου των ελλήνων. Αφού την τελευταία εξαετία της ελληνικής κρίσης τα ίδια ΜΜΕ φρόντισαν να αδειάσουν από περιεχόμενο τις έννοιες «χούντα» και «πραξικόπημα» ως τα κεντρικά στοιχεία ενός πολιτικού αφηγήματος (master signifiers), έτσι ώστε αυτά να σημαίνουν τα πάντα και τίποτα, έρχονται σήμερα με αφορμή το σε κάθε περίπτωση ευαίσθητο για την Ελλάδα ζήτημα της κρίσης στην Τουρκία, να παίξουν με την πλέον τραυματική λίμπιντο του ελληνικού εθνικισμού και ξεδιάντροπα να εκφράσουν την απογοήτευσή τους για την μη επικράτηση των πραξικοπηματιών. Αυτό θα τους προσέφερε μία σεξουαλικού μάλλον χαρακτήρα ικανοποίηση για την πολιτική νομιμοποίηση του διαρκούς κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος στην Ελλάδα, δια του οποίου έχει παραδοθεί πλήρως στην τρόικα ο έλεγχος της εθνικής μας οικονομίας και της ουσιαστικής διακυβέρνησης της χώρας.
Αντίθετα, τώρα που φαίνεται να επικρατεί ο Ερντογάν και η νόμιμη κυβέρνηση της Τουρκίας, τα ελληνικά ΜΜΕ αντί να εμφανίσουν μία αναπαράσταση ανακούφισης και ταυτόχρονα να προβούν σε σοβαρή συστηματική κριτική στην κοινωνική, πολιτική και στρατιωτική πραγματικότητα που αναδομείται αυτή την στιγμή μέσω της επιχείρησης μονοπώλησης της εξουσίας από τον τούρκο πρόεδρο και το καθεστώς του, μοιάζουν σαν νευρωτικοί και υστερικοί ασθενείς που έχουν αποτύχει να βρουν επιτυχή μέσα αναπροσανατολισμού της σοβαρά διαταραγμένης από την ελληνική κρίση, λίμπιντό τους.
Στο πλαίσιο αυτής της σοβαρής διαταραχής που πλήττει στην βάση του το αφήγημα της φιλελεύθερης δημοκρατίας, στοιχεία της αυταρχικής πραγματικότητας που αφορά στην διάσταση της εξουσίας που θεμελιώνει το καθεστώς Ερντογάν, έρχονται εντέχνως ή λιγότερο εντέχνως να ερεθίσουν το κατασταλμένο υλικό στο παραδοσιακό εθνικιστικό μας ασυνείδητο για να προκαλέσουν τελικά μια μαζικά υστερική συμπεριφορά των ελλήνων εναντίον της Τουρκίας. Μόνον που αυτό γίνεται με τον πλέον διαστροφικό τρόπο, νομιμοποιώντας πολιτικώς την χρήση όπλων από την στρατιωτική μηχανή μιας χώρας στο εσωτερικό αυτής της χώρας, για την επίτευξη πολιτικών αποτελεσμάτων που δεν μπορούν στην συγκυρία να επιτευχθούν με ειρηνικά/πολιτικά μέσα. Και αυτό – αναγνώστη μου – δεν συμβαίνει στην Σουηδία για παράδειγμα, που το δημοκρατικό φαινόμενο δεν έχει εξελιχθεί μέσω στρατιωτικών πραξικοπημάτων, αλλά στην Ελλάδα που «εορτάζει» την θέσπιση της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας μετά την αιματηρή κατάρρευση της στρατιωτικής χούντας και την ήττα της Ελλάδας στην Κύπρο από την Τουρκία! Τόσο καλά! Τόσο άθλια! Τόσο φαρσοειδώς! Τόσο συναινετικά μεταξύ δεξιών και αριστερών!
Δεν θα σε κουράσω κυριακάτικα και καλοκαιριάτικα: εκπαιδεύοντας το χουντικό μας ασυνείδητο στην Ελλάδα, δομείται μία φαντασιακή πραγματικότητα, η οποία ανοίγει την πιθανότητα όχι απλώς να βιώσουμε μία νέα μείζονα ελληνοτουρκική κρίση, αλλά το χειρότερο, η «αρχή της απόλαυσης» κατά Φρόυντ, να συνδεθεί με το στρατιωτικό μέσο και την στρατιωτική πράξη. Και αυτό στον βαθμό που εξελιχθεί και ολοκληρωθεί, όχι απλώς θα έχει διαστρέψει απολύτως την πραγματικότητα που δομεί με σύγχρονους όρους την εσωτερική και εξωτερική πολιτική της Ελλάδας, αλλά την εσωτερική και εξωτερική διάσταση του δημοκρατικού φαινομένου και του φιλελευθερισμού του διαφωτισμού, που θα έπρεπε να ορίζουν οποιοδήποτε αφήγημα ισότητας, ελευθερίας, ηθικής και ατομικής, κοινωνικής και εθνικής αξιοπρέπειας για την εξέλιξη της ιστορίας της χώρας μας.
Ο τρόπος που ο ελληνικός τύπος αντιμετωπίζει την κρίση στην Τουρκία είναι πρόστυχος, παραπλανητικός (: το χτύπημα στον ισλαμικό φονταμενταλισμό του Γκιουλέν και η πλήρης απογαλακτοποίηση του Ερντογάν από αυτόν, παρίσταται διαστροφικώς ως ισλαμοποίηση της Τουρκίας!) και φτηνιάρικος και δεν έχει καμία σημασία αν αυτό συμβαίνει για να προσαρμόσουμε την εθνικιστική μας λίμπιντο σε αναθεωρήσεις της πραγματικότητας στην γεωπολιτική γειτονιά μας, σύμφωνα με τις επιθυμίες των ΗΠΑ, της ΕΕ, ή οποιουδήποτε άλλου.
Προφανώς τα ελληνικά ΜΜΕ δεν έχουν διδαχτεί τίποτα από την ιστορία! Και εύχομαι ειλικρινά από την καρδιά μου ή να συνέλθουν αμέσως, συνειδητοποιώντας τι είδους παιχνίδι κάνουν με το εθνικιστικό μας ασυνείδητο, ή απλώς να μην επαναληφθεί ως φάρσα της πιο πρόσφατης μείζονος εθνικής και όχι μόνο, καταστροφής, η μεθόδευση με την στρατιωτική εμπλοκή της Ελλάδας στην Τουρκία, ως αποτέλεσμα της Συνθήκης των Βερσαλλιών, καθώς οι ιταλοί βρίσκονταν σε σοβαρή προστριβή με τους νικητές και δεν θα μπορούσαν να αναλάβουν αυτοί την επικίνδυνη και τυχοδιωκτική αποστολή που επιθυμούσε η Συμμαχία.
