Στο χρέος του ανθρωπομορφίζεται το κράτος κατά τη μετανεωτερική εποχή μας. Στη βάση του ανθρωπομορφισμού του χρέους κτίζεται σήμερα η πολιτική δυναμική κάθε «εθνικού κράτους». Όταν το ΔΝΤ σου λέει πως το χρέος της Ελλάδας είναι εξαιρετικά μη-βιώσιμο, εννοεί πως η Ελλάδα ως εθνική (κοινωνική και πολιτική) οντότητα είναι μη-βιώσιμη. Ή, με άλλα λόγια, πως το ελληνικό καθεστώς, έτσι όπως έχει αναμορφωθεί επί τρόικας, είναι θνησιγενές. Και (υγιείς) επενδύσεις κάθε μορφής σε αυτό που είναι καταδικασμένο να πεθάνει δεν γίνονται, εκτός αν πρόκειται για άκρως τυχοδιωκτικές κινήσεις υψηλής κερδοσκοπίας.
Τη discourse αυτή, αγαπητέ αναγνώστη, γνωρίζουμε καλά όσοι εκ των μελετητών των διεθνών σχέσεων και της διεθνούς πολιτικής, ασχοληθήκαμε με την πολιτική των ανθρωπομορφισμών – λίγο πριν την υιοθετήσουν οι οικονομολόγοι – για να ερμηνεύσουμε την πολιτική ταυτοτήτων στη διεθνή σκηνή. Προσωπικά με τη discourse αυτή ασχολήθηκα εκτενώς πριν από 10-12 χρόνια, μελετώντας το σύγχρονο πολιτικό αφήγημα της κινεζικής ηγεσίας: διοίκηση, οικονομία, εξωτερική πολιτική. Στην ίδια ακριβώς γλώσσα είναι συνταγμένη η ανακοίνωση του ΔΝΤ για το ελληνικό πρόγραμμα, όπως αυτή διαμορφώθηκε – με έντονη δημιουργική ασάφεια και «στρογγύλευμα ασφαλώς – μετά την ολοκλήρωση της συνεδρίασης του Εκτελεστικού του Συμβουλίου.
Το συμπέρασμα είναι πως αν δεν αντιμετωπιστεί ριζικά το ζήτημα της βιωσιμότητας του χρέους, η Ελλάδα ως μεταρρυθμιζόμενη κοινωνικοπολιτική οντότητα, με κριτήρια προσαρμογής στη σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη αγορά, θα έχει τη διάσταση μιας θνησιγενούς πολιτείας. Μίας «failed state», με άλλα λόγια. Δηλαδή, μιας δραματικά εξασθενημένης πολιτικώς και οικονομικώς χώρας, όπου η κυβέρνησή της έχει χάσει τον έλεγχο.
Αν διαβάσεις με προσοχή την ανακοίνωση του ΔΝΤ, θα διαπιστώσεις πως αυτό ακριβώς υπαινίσσεται. Αν η ελληνική κυβέρνηση (γενικά και όχι απλώς η σημερινή) δεν πετύχει ριζική αναδιάρθρωση του χρέους, ούτε αυτή θα μπορούσε να θεωρείται βιώσιμη, ούτε ασφαλώς η χώρα.
Ωστόσο, αναγνώστη μου, τι επιχειρούν όλες ανεξαιρέτως οι ελληνικές κυβερνήσεις της συντεταγμένης πτώχευσης να δείξουν στο εξωτερικό και κυρίως στο εσωτερικό; Πως έχουν τον έλεγχο! Πως δήθεν είναι βιώσιμες! Από αυτό το παράδοξο ξεκινούν όλες οι πολιτικές διαστροφές στη σημερινή Ελλάδα. Στη συνέχεια κάθε απόπειρα μεταρρύθμισης λαμβάνει τη μορφή της παραδοξότητας, εντός ενός παράδοξου καθεστώτος πλημμυρισμένου με παραμύθια και τερατώδη παραμυθία.
Αν θες (αντέχεις) τη μικρή αλήθεια, προσπάθησε να κατανοήσεις πως στην Ελλάδα έχει διαμορφωθεί ένα ευρύτατο καθεστώς ανωμαλίας, το οποίο δυστυχώς επεκτείνεται καθημερινά, επειδή ακριβώς ζούμε στην εικονική πραγματικότητα (: αναπαράσταση) μιας απατηλής βιωσιμότητας. Αυτό καλλιεργείται συστηματικά, ενώ αποτελεί άκρως προβληματική ψευδαίσθηση. Η Ελλάδα θα ξαναγίνει βιώσιμη χώρα, στο βαθμό που οι έλληνες αντιληφθούμε την – και σοβαρά εργαστούμε στη – βιο-οικονομική προοπτική. Το χρέος για να αναδιαρθρωθεί αποτελεσματικά, πρέπει να ενταχθεί και «ανθρωπομορφιστεί» σε μια βιοοικονομική αφήγηση, εντελώς διαφορετική από αυτή των «παραφρασμένων» κλασικών οικονομικών που κυριαρχεί σήμερα.
Ως προς αυτό, ακόμη και το «κακό», «αιμοβόρικο», κλασικά-συντηρητικό ΔΝΤ φαντάζει προοδευτικότερο ακόμη και από την προοδευτική μας κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα. Πρόκειται για μια διαρκή ιλαροτραγωδία: Η discourse-ΔΝΤ περί μη-βιώσιμου χρέους περιγράφει τη μη-βιωσιμότητα του ανθρώπου και της κοινωνίας στη σημερινή Ελλάδα, αλλά η κυβέρνησή μας των απίθανων αριστερών, καθώς και το μεγαλύτερο μέρος της αντιπολίτευσης, κοιτούν το «λερωμένο» δάκτυλο το ΔΝΤ και όχι τη «λερωμένη φωλιά» τους, προς την οποία δείχνει το δάκτυλο! Μετά από αυτό, πώς να δεις την άβυσσο στην οποία ήδη περιδινίζεσαι, ενώ μοιάζει με έναν ψυχωτικό τρόπο να ηδονίζεσαι ταυτόχρονα; Ανώμαλα πράγματα, τα οποία δυστυχώς επιλύονται με ανώμαλο τρόπο!…
