Δεν νομίζω πως θα λείψει σε κανέναν το να καλεί η Μπήλιω Τσουκαλά τους φίλους της στο στούντιο όπως και το να τρώει και να πίνει ο Σπύρος Παπαδόπουλος «στην υγειά μας». Το φαγοπότι στην ΕΡΤ υπήρξε διαχρονικό και είχε πολλές διαστάσεις. Από παχυλούς μισθούς και εξωφρενικούς προϋπολογισμούς για εξωτερικές παραγωγές μέχρι τις αλήστου μνήμης «οντισιόν» που έκαναν στη δεκαετία του 80 πρωτοκλασάτοι Πασόκοι προκειμένου να επιλέξουν παρουσιάστριες.
Όλα αυτά είναι γνωστά και σίγουρα τα ξέρει καλύτερα απ’ όλους ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Σίμος Κεδίκογλου, ο οποίος – ελέω μπαμπά – υπήρξε «παιδί της κρατικής τηλεόρασης». Για αυτό και αναλαμβάνοντας τα ηνία της, ακολούθησε την πεπατημένη και διόριζε «συναδέλφους» δημοσιογράφους μέχρι και προ ολίγων ημερών. Ερωτώμενος μάλιστα για την τύχη της ΕΡΤ υποστήριζε πως έχει βαρεθεί να διαψεύδει το κλείσιμό της και απέδιδε τη σχετική φιλολογία στα διαπλεκόμενα συμφέροντα που εποφθαλμιούν την ΕΡΤ!
Τι μεσολάβησε και ο Κεδίκογλου εμφανίστηκε ξαφνικά χθες με τη ρομφαία του ακραιφνούς μεταρρυθμιστή; Είδε κάποιο όνειρο; Είχε κάποιο σημάδι; Δέχθηκε τη φώτιση; Δεν χρειάζεται να καταφύγει κανείς στη μεταφυσική για να εξηγήσει το κλείσιμο της ΕΡΤ. Υπάρχει φυσική εξήγηση. Το μόνο γεγονός που μεσολάβησε ήταν το φιάσκο της πώλησης της ΔΕΠΑ στους Ρώσους. Καθώς μάλιστα ο Κεδίκογλου είχε και προσωπική συμμετοχή, με επαφές και διασυνδέσεις, στο να τοποθετηθεί ψηλά ο πήχης των προσδοκιών από την Gazprom, βρέθηκε και αυτός, όπως άλλωστε και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, σε …κενό αέρος.
Στην επικοινωνία υπάρχει μια αλάνθαστη και κλασσική συνταγή. Αν θες να σκεπάσεις ένα θέμα, δημιούργησε το επόμενο. Έτσι, αντί να συζητάμε σήμερα πόσο λάθος χειρισμοί έγιναν στο θέμα της ΔΕΠΑ, ποιοι είναι υπεύθυνοι για το φιάσκο και πόσο γεωπολιτικά εκτεθειμένη είναι η χώρα, συζητάμε το «μαύρο» που έπεσε στις οθόνες χθες το βράδυ.
Με το «success story» στην οικονομία να έχει ξεφουσκώσει προ πολλού, ο Σαμαράς με «μπροστάρη» τον Κεδίκογλου παίζει τα ρέστα του. Ποντάρει στο «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» που λέει η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας, προκειμένου να δημιουργήσει μια σύγκρουση που πιστεύει πως τον ευνοεί και να διαχειριστεί έτσι το χρόνο ως το φθινόπωρο. Άλλωστε οι άλλοι δύο κυβερνητικοί εταίροι δεν συνιστούν πρόβλημα, ό,τι κι αν λένε. Ο Σαμαράς ξέρει πως οι εκλογές είναι εφιάλτης τόσο για τον Βενιζέλο όσο και για τον Κουβέλη, καθώς θα σήμαιναν την πολιτική εξαφάνισή τους.
Αυτό όμως που δεν μπόρεσε κανένας να προβλέψει είναι η συναισθηματική υποδοχή του κλεισίματος από την κοινή γνώμη. Είναι αυτά τα ελληνικά παράδοξα που δεν υπακούουν σε προβλέψιμους κανόνες. Μπορεί όλοι να βρίζουμε την ΕΡΤ αλλά το «μαύρο» στην οθόνη ενόχλησε πολύ κόσμο, στη σκέψη μάλιστα πως σε διάφορες ακριτικές περιοχές το «μαύρο» της ΕΡΤ θα «σκεπαστεί» από το σήμα τούρκικων, βουλγάρικων ή σκοπιανών καναλιών. Μπορεί όλοι να βρίζουμε την ΕΡΤ αλλά φαίνεται πως είναι ταυτισμένη τόσο με μνήμες μιας πιο αθώας εποχής, με «Άγνωστο πόλεμο» και «Λούνα Παρκ», όπως και με εθνικές νίκες μεγάλου μεγέθους, όπως την κατάκτηση του ευρωπαϊκού στο μπάσκετ και το ποδόσφαιρο. Αυτή η συναισθηματική δυναμική μπορεί να βγάλει στο δρόμο όσο κόσμο δεν έβγαλαν οι περικοπές στους μισθούς και στις συντάξεις.
Αν ο Σαμαράς πήγαινε σε εκλογές επειδή τον έριξαν ο Κουβέλης και ο Βενιζέλος θα είχε ένα ισχυρό πολιτικό πλεονέκτημα. Αν εξαναγκαστεί όμως να πάει στις κάλπες γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, τότε αυτό θα σημαίνει πως η «πολιτική άνοιξη» για τον Αντώνη Σαμαρά τελειώνει και θα επιστρέψει στις γνώριμες για αυτόν συνθήκες της πολιτικής βαρυχειμωνιάς.
ΥΓ: Υπάρχει πάντα και η τακτική «στρίβειν δια της καρατόμησης». Φαντάζομαι πως η παραίτηση Κεδίκογλου θα είναι στη διάθεση του πρωθυπουργού, ώστε ανά πάσα στιγμή να μπορεί να ξαναπιάσει το θέμα ΕΡΤ από «μηδενική βάση». Τα έχει αυτά η πολιτική, Σίμο. Πληρώνεις (και σωστά) αλλά για τους λάθος λόγους.
