Γράφει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος
Αν δεν μιλήσουμε τώρα οι προοδευτικοί ευρωπαϊστές, αύριο θα είναι αργά για σχόλια και αναλύσεις.
Ποιοι είμαστε; Ένα πλουραλιστικό ιδεολογικοπολιτικό μπουκέτο που έλκει καταγωγή από το κίνημα του ριζοσπαστικού διαφωτισμού για να χαρακτηρίσει μια συγκεκριμένη ευρωπαϊκή ταυτότητα με δημοκρατικούς-ιστορικούς όρους. Είμαστε οι αγωνιστές της καθημερινότητας που αντιμάχονται το «τέλος της ιστορίας» από δεξιά (φασισμός ή δικτατορία του ολοκληρωτικού καπιταλισμού), ή από αριστερά (δικτατορία του κόμματος-κράτους) και τον λαϊκιστικό ριζοσπαστισμό της μοναδικής, καθολικής αλήθειας.
Άρα, είμαστε οι αντίπαλοι του σκοταδισμού, του μηδενισμού, της συνωμοσιολογίας, του σεκιουριτισμού (securitization), του παραγοντισμού, του πολιτικαντισμού, του μακιαβελισμού, του κυβερνητισμού, του πατερναλισμού, της μισαλλοδοξίας, του αυτοκρατορισμού και των σύγχρονων νεοσταλινικών ή γκαιμπελίσκων, οι οποίοι αυτή τη στιγμή και στο πλαίσιο ενός win-win game έχουν εξαπολύσει ένα κυνήγι μαγισσών δήθεν εναντίον του λόμπυ της δραχμής. Σε αυτό εντάσσονται παραμορφωτικά και χυδαία με μια πρωτοφανή μετά την χούντα, ερμηνευτική βία όλες οι δυνάμεις που εναντιώθηκαν στην φιλοσοφία και στρατηγική των «μνημονίων» και των κατάπτυστων «δανειακών συμβάσεων» της Ελλάδας με τους εταίρους-πιστωτές της.
Ως κύριοι στόχοι αυτής της βρώμικης επιχείρησης μέσω της οποίας επιχειρείται να διασκεδαστεί η διόγκωση του Κοινωνικού Ζητήματος και η δραματική έκπτωση του κοινοβουλευτισμού με την παράλληλη μεγέθυνση της υποβάθμισης της εθνικής οικονομίας και της εσωτερικής αγοράς, με την υπογραφή του Αλέξη Τσίπρα δίπλα σε εκείνη των πρωθυπουργών της κρίσης των τελευταίων έξι ετών, εμφανίζονται να είναι στα ΜΜΕ της Ελλάδας και σε επιλεγμένα ΜΜΕ του εξωτερικού η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ο Γιάνης Βαρουφάκης και οι ρωσόφιλοι αριστεροί μαζί με τους ρωσόφιλους δεξιούς.
Στην πραγματικότητα, αναγνώστη μου, αυτή η σπέκουλα εναντίον των πιο πάνω παραγόντων αποτελεί έκφραση εκκαθαρίσεων στον χώρο της διαπλοκής. Συμβαίνει κάτι ανάλογο με το τέλος της δεκαετίας του ’80 δηλαδή, όταν τα παλαιά τζάκια της διαπλοκής αποφάσισαν να «καθαρίσουν» τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος είχε αρχίσει να κατασκευάζει, ενισχύει και προωθεί τα χαρακτηριζόμενα τότε ως «νέα τζάκια». Έναν δικό του, δηλαδή, κύκλο επιχειρηματιών, τους οποίους ενέτασσε στο δίκτυο της διαπλοκής, απειλώντας να περιθωριοποιήσει τους πακτωμένους επί πολλά χρόνια σε αυτό.
Ο Αλέξης Τσίπρας με τον συγκυβερνήτη του Πάνο Καμμένο δοκίμασαν να παρέμβουν στο καθεστώς της διαπλοκής στην Ελλάδα, αμφισβητώντας κατ’ αρχήν κατεστημένες σχέσεις εν όψη ενός νέου deal με τους κορυφαίους διαπλεκόμενους επιχειρηματίες, την συνολική πίτα των οποίων έμοιαζε να επιχειρεί να μειώσει μοιράζοντας κάποια κομμάτια της σε σύγχρονα «νέα τζάκια», κάποια εκ των οποίων ως οικογένειες ολιγαρχών δεν είναι καθόλου νέα.
Το σχέδιο αυτό αναδιάρθρωσης της κρατικοδίαιτης διαπλοκής στην Ελλάδα θα είχε πετύχει αν ο Αλέξης Τσίπρας δεν είχε αποτύχει να μεταβάλλει την μορφή διαπραγμάτευσης με τους εταίρους-πιστωτές της χώρας και το ΔΝΤ και είχε κατορθώσει να «φέρει» μία γνήσια πολιτική λύση στο Ελληνικό Ζήτημα της ευρωζώνης. Ο Αλέξης Τσίπρας, όμως, απέτυχε παταγωδώς σε αυτόν τον πράγματι προοδευτικό και ελπιδοφόρο ρόλο του, για να καταλήξει στην «συνθηκολόγηση των Βρυξελλών», που τον εντάσσει πλέον στο λεγόμενο «μνημονιακό στρατόπεδο», το οποίο ορίζει σχέσεις Υποτελούς Πολιτείας για την Ελλάδα στην ΕΕ.
Η «συνθηκολόγηση των Βρυξελλών» με τις διαδικασίες μεγέθυνσης της εσωτερικής υποτίμησης που αυτή προϋποθέτει, οδηγεί αναπόδραστα στην «συνθηκολόγησή (του) με την διαπλοκή» και έτσι διαμορφώνεται το αναγκαίο πολιτικό πεδίο για εκκαθαρίσεις που οργανώνει το υφιστάμενο καθεστώς της διαπλοκής με κύριο στόχο κάποιους αμφισβητίες του από τον χώρο της νέας πολιτικοεπιχειρηματικής διαπλοκής, στην οποία είδαν να εμπλέκονται ή θεώρησαν ότι εμπλέκονται, οι δημοφιλείς Γιάνης Βαρουφάκης και Ζωή Κωνσταντοπούλου, όπως και μια σειρά άλλοι αριστεροί ή δεξιοί πολιτικοί που εμφανίζονται ως ομοϊδεάτες του ρώσου νεοφιλοσόφου της Ευρασίας και γκουρού του Πούτιν, Αλεξάντερ Ντούγκιν.
Δεν γνωρίζω αν πράγματι όλοι αυτοί που αποτελούν σήμερα τους κύριους στόχους της διαπλοκής, αλλά και του κυβερνητικού περιβάλλοντος του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα, έχουν σχέση με πρόσωπα και διαδικασίες αναδιάρθρωσης της διαπλοκής στην Ελλάδα. Και δεν πρόκειται να ενδώσω και να αναπαράγω θεωρίες συνωμοσίας, καθώς αυτό είναι αντίθετο τόσο στην προσωπική μου παιδαγωγική όσο και στον προοδευτικό ευρωπαϊσμό που υπερασπίζομαι. Το φαινόμενο «αναδιάρθρωση της διαπλοκής» στο πλαίσιο μίας επανίδρυσης του ελληνικού κράτους με την διαδικασία της συντεταγμένης πτώχευσης και φτωχοποίησης που επιμελείται η τρόικα, δεν αποτελεί ασφαλώς θεωρία συνωμοσίας. Η διαδικασία αυτή, ωστόσο, παράγει θεωρίες συνωμοσίας στο πλαίσιο αποκλεισμού κάποιων παραγόντων της ελληνικής ελίτ και νομιμοποίησης της διαπλεκόμενης λειτουργίας κάποιων άλλων.
Σημασία έχει πως εξοντώνοντας τον Γιάνη, τη Ζωή και τους ρωσόφιλους δεν γίνεσαι ευρωπαίος! Αυτό αφορά τόσο στους τυχοδιώκτες κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες ή αχυρανθρώπους μεγαλοεπιχειρηματίες που συνθέτουν τον ένα πόλο της διαπλοκής στην Ελλάδα, όσο και στο περιβάλλον του Αλέξη Τσίπρα που επιχειρεί να γαντζωθεί τώρα πάνω σε αυτούς για να μακροημερεύσει στα πολιτικά πράγματα της χώρας, μετά από ένα φαρσοειδές εξάμηνο που εξασθένησε έως μηδενισμού τους ίδιους και επέφερε σημαντική επιπλέον βλάβη στην εθνική οικονομία, την αγορά και την όποια πολιτική ισχύ είχε απομείνει για να υποστηρίξει το κοινωνικό και εθνικό συμφέρον της Ελλάδας.
Ο προοδευτικός ευρωπαϊσμός αποστρέφεται αυτές τις τακτικές εκκαθαρίσεων, «στάχτης στα μάτια», χυδαίας σπέκουλας και παραπληροφόρησης. Όλα αυτά είναι ένα βρώμικο και αποκρουστικό παιχνίδι εξουσίας για την εξουσία και το χρήμα και δεν έχουν καμία σχέση με την επανασύνδεση της ηθικής με την πολιτική που προπαγάνδισε και προπαγανδίζει η γραφή μου, πιστεύοντας ότι εκφράζει τον πυρήνα μίας κοινωνικής θεωρίας για τον ευρωπαϊσμό και μιας πολιτικής πρακτικής που επικοινωνεί τον Σύγχρονο Λόγο της Ευρωπαϊκής Αριστεράς.
Με μεγάλη μου λύπη παρατηρώ ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του τις τελευταίες μέρες και εβδομάδες να ξεφεύγουν τόσο από την γενικότερη φιλοσοφία, όσο και από την political discourse της σύγχρονης Ευρωπαϊκής Αριστεράς, πράγμα που συνεχίζει με πείσμα να υπερασπίζεται η Ζωή Κωνσταντοπούλου μεταξύ ελαχίστων, δυστυχώς, άλλων από αυτούς που έχουν κάποια πρόσβαση στα ΜΜΕ της Ελλάδας.
Η αντικειμενική απόσταση που αρχίζει πια να δημιουργείται μεταξύ της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα και της Ευρωπαϊκής Αριστεράς δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση την ολοκληρωμένη παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη. Όπως έχω σημειώσει σε προηγούμενα διαδικτυακά μου άρθρα, το αντίθετο μάλλον είναι το πιο πιθανό… Και φαντάζομαι πως την άποψή μου αυτή δεν θα τολμήσει κανείς γκαιμπελίσκος να εντάξει είτε στο λόμπυ της δραχμής, είτε στο λόμπυ των φαιδρών με ιστορικούς και επιστημονικούς όρους, ρωσόφιλων οπαδών του Ντούγκιν!
