Γράφει η Ευτυχία Αλικάκου
Μεγάλη η κουβέντα περί κιτς και μεταξύ μας ο πιο ακατάλληλος άνθρωπος για να δηλώνει πολέμιος του με αφορμή-τι άλλο!- τη διαφήμιση με την Άντζελα Δημητρίου aka lady, είναι ο νεοέλληνας της εποχής μας. Πρόκειται για το άτομο που αποθεώνει το φολκλόρ, τα λούμπεν στοιχεία και το «ότι φάμε ότι πιούμε κι ότι αρπάξει ο απαυτός μας» όπου σταθεί κι όπου βρεθεί και παρόλα αυτά υψώνει το δείκτη σε στάση κριτικής απέναντι σε μία.. διαφήμιση.
Σαν πολύ ντόρο λοιπόν δεν έχετε προκαλέσει όλοι οι ψευτοκουλτουριάρηδες της κιλότας για το σποτάκι αυτό; Ξημεροβραδιάζεστε όλη μέρα στο Μέγαρο, στην Λυρική και στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών και σας πήρε ξαφνικά ο πόνος για την πολιτιστική και πνευματική παρακμή του τόπου που κατά τη γνώμη σας αντικατοπτρίζεται στη διαφήμιση του jumbo; Δεν σας ενόχλησε ποτέ ο Λαζόπουλος, τα reality show, η Στεφανίδου και τα «Πάμε πακέτο» που εμπορευματοποίησαν τον ανθρώπινο πόνο και σας ενόχλησε ένα λεπτό σάτιρας που στο κάτω κάτω στοχεύει απλά και μόνο (δίχως να το κρύβει) στο κέρδος όπως κάθε διαφήμιση.
Ξεχνάτε επίσης κάτι άλλο όσοι φωνασκείτε και ωρύεστε για το… δήθεν κατάντημα μας. Υπάρχει μια θεμελιώδης διάκριση που πρέπει να συμβαίνει όταν κάποιος επιχειρεί να χαρακτηρίσει κάτι υποκουλτούρα και λοιπά πομπώδη: τη διάκριση ανάμεσα σε αυθεντικό και μη αυθεντικό. Στη προκειμένη λοιπόν περίπτωση, δεν υπάρχει τίποτα το μη αυθεντικό. Χρόνια τώρα η lady και τα jumbo έχουν επιλέξει να υιοθετήσουν μία συγκεκριμένη εικόνα αναφορικά με τη δημόσια εικόνα και τον τρόπο διαφήμισης τους αντίστοιχα. Ποτέ δεν βγήκαν να ισχυριστούν κάτι αντίθετο από αυτό που πλασάρουν το οποίο όλοι λίγο πολύ γνωρίζουμε. Μη τα βάζετε λοιπόν με τους αυθεντικούς, να τα βάζετε με τους ψεύτικους με αυτούς που ως άλλοι χαμαιλέοντες καμουφλάρουν τη πραγματική τους φύση κάτω από φτιασίδια.
Η διαφήμιση της Άντζελας θα ήταν ανεκτό και αναμενόμενο να μας πειράξει αληθινά αν ζούσαμε όντως μια καθημερινότητα μέσα στη κουλτούρα και στην υψηλή αισθητική-διανόηση. Κάτι που δεν συμβαίνει. Τώρα που κολυμπάμε όλη μέρα στο βούρκο μίας ατελείωτης σήψης, για ποιο λόγο τάχα να ενοχληθούμε;! Και γιατί να ψάξουμε ψύλλο στα άχυρα για να κάνουμε ντόρο όπως έκανε η Γραμματεία Ισότητας των φύλων για το «χτύπα σαν άνδρας» κατηγορώντας το ως σεξιστικό σχόλιο; Αν κάποιος άντρας το εκλάβει ως προτροπή να χτυπήσει μια γυναίκα αυτό είναι πρόβλημα του άντρα, όχι της διαφήμισης, που μάθατε να τα βαφτίζετε όλα σεξιστικά τρομάρα να μας έρθει! Το επιμύθιο είναι ένα: μάθετε να ξεχωρίζετε τα σημαντικά ζητήματα από τα ασήμαντα ή τέλοσπαντων αδιάφορα. Γελάσαμε με τη διαφήμιση και ως εκεί, αφήστε τις αναλύσεις για εκεί που σας παίρνει.
