Γράφει ο Ιπποκράτης Χατζηαγγελίδης
Διανύουμε την 2η εβδομάδα διεξαγωγής των Γενικών Εξετάσεων Εισαγωγής στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση (Πανελλήνιες). Θα ήταν εντελώς υποκριτικό και ανόητο να ευχηθώ «καλή επιτυχία» ή ότι ανάλογο συνηθίζεται να απευθύνουμε στους υποψηφίους. Εισαχθούν ή όχι δεν έχουν να ελπίζουν σε ένα καλύτερο μέλλον. Για την ακρίβεια, το μέλλον τους ουδόλως εξαρτάται από την εισαγωγή τους στη μιζέρια των ελληνικών Α.Ε.Ι. ή τουλάχιστον της συντριπτικής τους πλειοψηφίας, για να μην αδικούμε ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις που απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Εισαχθούν ή όχι, θα υπάρχουν μερικές χιλιάδες απατεώνων να προσληφθούν στο δημόσιο με πλαστά πιστοποιητικά και αντί να προσαχθούν ενώπιον της Δικαιοσύνης θα πάνε απλώς να δώσουν εξετάσεις -εμπνεύσεως του υπέρβαρου νυσταλέου Υπουργού Παιδείας- και να νομιμοποιήσουν την ποινικώς κολάσιμη πράξη τους. Έτσι, τα πραγματικά πτυχία, ελληνικά ή ξένα, ελάχιστη αξία και σημασία έχουν…
Το μόνο που εύχομαι και ελπίζω είναι η πλήρης κατάργηση του συστήματος των Γενικών Εξετάσεων, καθώς και κάθε είδους εξετάσεων και εκπαίδευσης σοβιετικής λογικής και εμπνεύσεως ελλαδικού αριστεροδεξιού κρατισμού! Ένα ασφυκτικά συγκεντρωτικό σύστημα στην εκπαίδευση που καθιστά τα πάντα μονόδρομο, είναι θλιβερό και το μόνο που εξυπηρετεί είναι τα διάφορα συντεχνιακά συμφέροντα. Χίλιες φορές προτιμότερη η πρόσληψη στο Δημόσιο με προσωπικές συνεντεύξεις από κάθε υπηρεσία αναλόγως των αναγκών και του προϋπολογισμού της, παρά το σύστημα που δίνει την ευκαιρία σε κάθε παχύδερμο, υπουργό ή υπάλληλο, να εξαπατά την κοινωνία!
Ο τρόπος εισαγωγής σε κάθε πανεπιστήμιο πρέπει να είναι ελεύθερη και αποκλειστική απόφαση της Συγκλήτου του, χωρίς να περιορίζεται σε εξετάσεις. Είναι ο μόνος τρόπος να αναβαθμισθεί το επίπεδο των σπουδών, αλλά και των αποφοίτων των Α.Ε.Ι.
Δυστυχώς, σήμερα, το μορφωτικό μας επίπεδο είναι πολύ χαμηλό. Η συντριπτική πλειοψηφία των αποφοίτων των ελληνικών πανεπιστημίων αγνοεί τον ορισμό του αντικειμένου της επιστήμης που σπούδασε. Ουσιαστικώς, δεν αντιλαμβάνονται τι σημαίνει επιστήμη. Μαθαίνουν να θεωρούν δεδομένο ότι διδάσκονται και αδυνατούν να κατανοήσουν τις διαδικασίες και τους μηχανισμούς έρευνας και αναθεώρησης, δηλαδή δεν γνωρίζουν τίποτα από επιστημολογία. Με δυο λόγια, όπως συμβαίνει και με την δευτεροβάθμια εκπαίδευση, αντιλαμβάνονται τις σπουδές τους ως συσσώρευση γνώσεων σχετικών με την επαγγελματική τους αποκατάσταση και όχι ως παίδευση στη διαδικασία της επιστήμης, όχι εκμάθηση του τρόπου λειτουργίας της επιστήμης, της διαδικασίας επιστημονικής σκέψεως, η οποία καταλήγει σε τεκμηριωμένα συμπεράσματα βάσει παρατηρήσεως και πειραμάτων, στις θετικές επιστήμες, ή βάσει έρευνας και αναλύσεως αξιόπιστων αρχειακών πηγών και αξιόπιστων στατιστικών μετρήσεων, στις κοινωνικές επιστήμες. Τα πτυχία μας δεν αποτελούν την πανηγυρική αναγνώριση της ακαδημαϊκής και την επίσημη υποδοχή του νέου μέλους της, αλλά την απλή πιστοποίηση «νεκρών» γνώσεων ως στοιχειωδών προαπαιτουμένων ασκήσεως επαγγέλματος.
Εξ ου και η πλήρης εξομοίωση των Α.Ε.Ι. με τα Τ.Ε.Ι.
Επίσης, πιστεύω ακράδαντα στην επιβολή διδάκτρων. Στην παρούσα κοινωνική περίοδο, είναι το μόνο μέτρο που μπορεί να αποκαταστήσει τον σεβασμό προς το θεσμό, αλλά και προς την δημόσια περιουσία. Ταυτοχρόνως, τα πανεπιστήμια πρέπει να αποκαταστήσουν και την οικονομική τους αυτοδυναμία και ανεξαρτησία, αναλαμβάνοντας πλήρως την ελεύθερη διαχείριση της περιουσίας των.
Άλλωστε, η δωρεάν τριτοβάθμια εκπαίδευση στην Ελλάδα συνιστά μύθο. Οι γονείς πληρώνουν αδρά ποσά στη φροντιστηριακή εκπαίδευση, ενώ συνεχίζουν να επιβαρύνονται με τεράστιο κόστος αν τα παιδιά τους επιτύχουν σε κάποια σχολή της επαρχίας. Θα ήταν προτιμότερο να επιλέγει κάθε υποψήφιος το ίδρυμα που προτιμά, αναλόγως των ικανοτήτων του και των οικονομικών του δυνατοτήτων και να κρίνεται από αυτό με βάση το σύστημα εισαγωγής του.
Η συντριπτική πλειοψηφία των ελληνικών οικογενειών μπορεί να στείλει -ήδη στέλνει- τα παιδιά της στο εξωτερικό για βασικές ή μεταπτυχιακές σπουδές. Αν τα ποσά αυτά καταβάλλοντο σε αξιόλογα ελληνικά Α.Ε.Ι. το επίπεδο σπουδών θα ήταν το καλύτερο παγκοσμίως, ενώ δεν θα χρηματοδοτούσαμε την καταναλωτική δαπάνη (διατροφή, στέγαση, μετακίνηση, διασκέδαση) των χωρών προορισμού των φοιτητών μας!
Τέλος, για άπορους φοιτητές υπάρχουν οι υποτροφίες, ενώ με ειδικό νόμο θα μπορούσε να υποχρεωθεί κάθε Α.Ε.Ι. σε εγγραφή π.χ. έως 10% απόρων φοιτητών. Μάλιστα, η επιβολή εύλογων και λογικών διδάκτρων σε φοιτητές με οικονομική ευμάρεια θα δώσει την δυνατότητα να απελευθερωθεί πλήρως το σύστημα των υποτροφιών υπέρ των απόρων φοιτητών με αποτέλεσμα να είναι πολλοί περισσότεροι οι άποροι νέοι που θα μπορούν να σπουδάσουν με στοιχειώδη αξιοπρέπεια.
