Γράφει η Ήλια Βασιλοπούλου
Κατέβηκα Επίδαυρο, λίγες μέρες μετά την πανσέληνο να δω “Επτά επί Θήβας” του Αισχύλου από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας. Έχω μεγάλη αδυναμία στις παραγωγές του ΚΘΒΕ, σχεδόν ποτέ δεν με έχουν απογοητεύσει σαν θεατή, κάτι που, δυστυχώς, συμβαίνει πολύ συχνά τελευταία. Η παράσταση ανέβηκε με την σύγχρονη μετάφραση του ποιητή Γιώργου Μπλάνα και σε σκηνοθεσία του Λιθουανού σκηνοθέτη Τσέζαρις Γκραουζίνις.
Τα ΠΟΛΎ δυνατά σημεία: Το αφαιρετικό σκηνικό και τα (λιτά) σύγχρονα κοστούμια ήρθαν σε αρμονία με τα μάρμαρα και το χώμα του υπαίθριου αυτού μαγικού θεάτρου. Ο Γιάννης Στάνκογλου ερμήνευσε – σε διπλή διανομή με τον Χρίστο Στυλιανού – τον ρόλο του Ετεοκλή. Ναι, οκ… Ο Στάνκογλου είναι άψογος επαγγελματίας με εξαιρετική σκηνική παρουσία και φωνή που αρμόζει σε τραγικό ηθοποιό ήταν άριστη επιλογή! Η Νάντια Κοντογεώργη σε ρόλο Αντιγόνης τραγουδά μια άρια με την υπέροχη φωνή της – σε συνδυασμό με το ρομαντικό σκηνικό της καλοκαιρινής νύχτας, εμένα με “άγγιξε” και τέλος η πάλη μεταξύ των δύο αδελφών που κρατούσαν στο χέρι μουσικά κύμβαλα αντί για ασπίδες τα οποία κρούονταν ρυθμικά σε κάθε τους σύγκρουση ήταν μια έξυπνη σκηνοθετική επέμβαση! Μια ακόμη πρωτοβουλία – έκπληξη – από το ΚΘΒΕ ήταν οι αγγλικοί υπέρτιτλοι που είχαν τοποθετηθεί δεξιά και αριστερά. Τέλειοι σε συγχρονισμό με έκαναν να νιώθω περήφανη για την διεθνή απήχηση που πρέπει κάποια στιγμή να αρχίσει να παίρνει το Φεστιβάλ Επιδαύρου…
Τα δυνατά του σημεία: Οι χορογραφίες και η στιχομυθία ειδικά στο πρώτο μέρος όπου παρακολουθούμε τον διάλογο μεταξύ των φοβισμένων γυναικών του χορού που μέσα στον πανικό τους ικετεύουν τους Θεούς να σώσουν την πόλη με τον λογικό και πραγματιστή Ετεοκλή που της προστάζει να συνετιστούν.
Τα πιο αδύναμα σημεία: Χωρίς να θέλω να είμαι αυστηρή ίσως χρειαζόταν ένας καλύτερος συντονισμός του χορού, αλλά οι περισσότερες πρόβες δεν είναι πάντα στην ευχέρεια του χρόνου για τους θιάσους, και η σκηνοθετική οδηγία για την παραμόρφωση του τονισμού στις απαγγελίες του Χορού με στόχο να δείξει πανικό… δεν μου μετέφεραν το σωστό μήνυμα!
Γιατί δεν σεληνιάστηκα: Η παράσταση τελείωσε αλλά μια δεύτερη ξεκίνησε, από το κοινό αυτή την φορά, κάτι που με προβλημάτισε και ένιωσα την ανάγκη να το θίξω. Αυτή η υπερβολή στις επευφημίες αντανακλούσε περισσότερο ένα χειροκρότημα του κοινού στον εαυτό του γιατί ήταν εκεί, με μια δόση αυτάρεσκου ναρκισσισμού, παρά ένα αυθόρμητο χειροκρότημα προς τους συντελεστές μιας καλής παράστασης.
