Γράφει η Γιώτα Μπουγά
Τι κι αν η σκηνοθεσία ήταν κάπως… γυμνή… τι κι αν το πρώτο όνομα ήταν κάπως… διακοσμητικό, όχι τόσο λόγω δυνατοτήτων όσο λόγω σκηνοθετικής ματιάς, η εμπειρία της Επιδαύρου ήταν, είναι και θα παραμείνει μοναδική.
Κάθε φορά κατά τη διάρκεια της διαδρομής προς το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, με τα καταπράσινα πεύκα να οριοθετούν την άσφαλτο από τη θάλασσα, ταξιδεύω πίσω στο χρόνο. Σκέφτομαι τους δραματικούς αγώνες στους αρχαίους εκείνους καιρούς, όταν οι “πρόγονοί” μας ξεκινούσαν κι αυτοί από το πρωί -για να πιάσουν καλή θέση- μαζί με το -απαραίτητο- κολατσιό τους κι έκριναν ποιος από τους “διδασκάλους” ήταν ο καλύτερος, αφού πρώτα τους είχαν παρουσιαστεί οι τριλογίες, μια τραγωδία, ένα σατυρικό δράμα και μια κωμωδία.
Η Λυσιστράτη του Μαρμαρινού, δυστυχώς, προσγείωσε άσχημα την εκδρομική αυτή και νοσταλγική μου διάθεση. Από την τρίτη σειρά του κάτω διαζώματος, χάρη στην καλή μου φίλη Άννα -εργάζεται 13 χρόνια για το φεστιβάλ Επιδαύρου- που μερίμνησε για τα εισιτήρια, μπορούσα να παρατηρήσω ακόμη και την παραμικρή λεπτομέρεια…
Γι αυτό το λόγο και “δε θα χαριστώ στα σχόλιά μου”: Μου άρεσε η οπτική του Μαρμαρινού και η επιλογή της αφήγησης -σχολιασμού- πάνω στο αρχαίο κείμενο, αφού οι ηθοποιοί ουσιαστικά συνδιαλέγονταν με το κείμενο, αλλά με αυτόν τον τρόπο δεν αναδείχτηκαν τα δυνατά σημεία του έργου. Θα ήθελα να δοθεί έμφαση στο διάλογο της Λυσιστράτης με τον Πρόβουλο και στο σημείο στο οποίο ο Αριστοφάνης καταλήγει στο “πεπερασμένο” της γυναικείας φύσης.
Με αυτόν τον τρόπο ο θεατής όχι μόνο θα αντιλαμβανόταν πληρέστερα το ήθος της Λυσιστράτης -εξαιρετικά επιχειρήματα υπέρ του γυναικείου φύλου- αλλά θα γινόταν και πλήρης αξιοποίηση του Αιμίλιου Χειλάκη, ο οποίος είχε πλασαριστεί ως πρώτο όνομα, αν και ουσιαστικά συμμετείχε σε μία μόνο σκηνή. Οι γυναικείες παρουσίες -ερμηνείες-, κατά τ’ άλλα, όλες εξαιρετικές. Δε θα σταθώ καθόλου στο “τολμηρό” του έργου, ούτε στις σχεδόν “ανύπαρκτες” ενδυματολογικές επιλογές… Το κοινό της αρχαίας κομωδίας είναι, άλλωστε, προετοιμασμένο… για να μην πω εκπαιδευμένο…
Κλείνοντας, δε θα πω ότι οι δυόμιση ώρες δε μου πέρασαν ευχάριστα, θα πω ότι περίμενα παραπάνω… Το ποτό στο “Ελλάς” κι ο χορός στο “Καπάκι”, βέβαια, άξιζαν τον κόπο.
Τους 6.500, πάντως, έφτασαν οι θεατές στην πρεμιέρα της Λυσιστράτης, ενώ το Σάββατο δεύτερη μέρα των παραστάσεων οι θεατές ήταν περίπου 8.500.
Λίγα λόγια για το έργο:
Στη σκηνοθεσία του πιο αντιπολεμικού έργου του Αριστοφάνη ο Μιχαήλ Μαρμαρινός, με τη Λένα Κιτσοπούλου στον κεντρικό ρόλο. Το έργο παρουσιάζεται σε νέα μετάφραση του Δημήτρη Δημητριάδη.
Ενώ ο Πελοποννησιακός Πόλεμος μαίνεται, η Λυσιστράτη πείθει τις γυναίκες της Αθήνας και της Σπάρτης να κάνουν αποχή από τα «συζυγικά τους καθήκοντα», με στόχο την κατάπαυση των εχθροπραξιών μεταξύ των δύο πόλεων.
Η ειρήνη στο τέλος επιτυγχάνεται και γιορτάζεται με ένα βακχικό γλέντι.
Αναλυτικά η περιοδεία:
20 Αυγούστου, Καβάλα, Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων, 23 Αυγούστου, Κατερίνη, Αρχαίο Θέατρο Δίον, 28 Αυγούστου, Αρχαία Ολυμπία, 30 και 31 Αυγούστου, Πάτρα, Ρωμαϊκό Ωδείο, 4 Σεπτεμβρίου, Κηποθέατρο Παπάγου, 9 Σεπτεμβρίου, Θεσσαλονίκη, Θέατρο Δάσους, 12 Σεπτεμβρίου, Ελευσίνα, Παλαιό Ελαιουργείο, 16 Σεπτεμβρίου, Θέατρο Βράχων, 19 Σεπτεμβρίου, Ηλιούπολη, Θέατρο Άλσους «Δημήτρης Κιντής», 21 Σεπτεμβρίου, Νέα Σμύρνη, Θέατρο Άλσους, 4 Σεπτεμβρίου, Ωδείο Ηρώδου Αττικού.
