Γράφει η Μαριλένα Κοππά*
Δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι μια διακρατική συμφωνία εφαρμόζεται, πόσο μάλλον δεκάδες, ιδιαίτερα όταν δεν υπάρχει μια ανώτερη αρχή να τις επιβάλει. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι η επίσκεψη Σαμαρά στην Τουρκία δεν ήταν σημαντική. Η διττή γλώσσα κατά τη διάρκεια των ανακοινώσεων, με τον κάθε Πρωθυπουργό να απευθύνεται στο δικό του «εθνικό κοινό», χωρίς προσπάθεια σύνθεσης, είναι επίσης κατανοητή. Σε ορισμένα ζητήματα απλά δε συμφωνούμε: «η Ρώμη δε χτίστηκε σε μια μέρα».
Όμως, η Τουρκία δεν είναι πλέον μόνο ο προαιώνιος εχθρός. Είναι επίσης η 17η οικονομία στον κόσμο, δίπλα στην πόρτα μας, με σημαντικές επενδύσεις ήδη να κατευθύνονται στη χώρα μας. Δε χρειάζεται να ψάχνουμε κρυφές ατζέντες, που πάντα αναπόφευκτα υπάρχουν. Τα προφανή, όπως η γεωγραφία, αρκούν. Όχι, η Τουρκία δεν έγινε ξαφνικά γενναιόδωρη.
Το λιμάνι της Κωνσταντινούπολης θέλει «στήριξη», γιατί πώς να σηκώσει όλο το βάρος του διαμετακομιστικού εμπορίου της Μαύρης Θάλασσας με την Ευρώπη; Εάν κάνουμε μερικά ακόμα βήματα προς τη δημιουργία κόμβων συνδυασμένων μεταφορών, η Τουρκία θα χρειάζεται την Ελλάδα για λόγους «στρατηγικούς».
Εάν, όπως διαφαίνεται, οι αγωγοί ενέργειας από την Κασπία κάνουν τον άξονα Ελλάδας-Τουρκίας ένα από τους σημαντικότερους κόμβους ενέργειας στην Ευρώπη, με συνεπακόλουθο την άμβλυνση της μονομερούς εξάρτησης των Βαλκανίων για την παροχή φυσικού αερίου από τη Ρωσία, τότε επίσης η σχέση μας θα είναι «στρατηγική».
Με άλλα λόγια, δε χρειάζεται σήμερα να επιλυθούν όλες οι διμερείς μας διαφορές. Αυτό που χρειάζεται είναι η επίλυσή τους, ολοένα και περισσότερο, να φαντάζει ως ζήτημα «κοινής λογικής».
* Η κ. Μαριλένα Κοππά είναι ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ
