Γράφει ο Ζαχαρίας Λουδάρος
Follow @LoudPlus
Οι Έλληνες πολιτικά, είμαστε αναρχικοί. Μπορεί να σαχλαμαρίζουμε με τα περί δεξιάς, κέντρου και αριστεράς, όμως κατά βάθος είμαστε αναρχικοί. Δεν μας αρέσει να έχουμε κάποιον πάνω από το κεφάλι μας και να μας λέει τι πρέπει να κάνουμε και τι όχι. Αλλά αυτό τον έμφυτο αναρχισμό μας, τον εκδηλώνουμε με το να είμαστε και αθεράπευτα εξουσιομανείς, με τη λογική πως «αν κάποιος πρέπει να είναι το Αφεντικό, ας είμαι εγώ».
Το μεγαλύτερο μέρος του αρχαίου και σύγχρονου βίου μας, το περάσαμε μέσα σε αυτή την υπαρξιακή αντίφαση. Αναρχικοί, σε ένα διαρκές “power game”. Από την αρχαία αγορά μέχρι την Ιερά Σύνοδο και από τα δεκαπενταμελή μαθητικά συμβούλια μέχρι την πρωθυπουργία. Είναι στη φύση μας.
Διαχρονικά, όταν αυτός ο έμφυτος αναρχισμός συναντά το φιλότιμο και μια επιδίωξη με αληθινά ανώτερο ηθικό περιεχόμενο, τότε δημιουργούμε μεγάλες τομές μέσα στην ιστορία. Έτσι αναδείξαμε σπουδαίους στρατηγούς αλλά και σπουδαίους πολιτικούς. Δεν γράφω ονόματα, τα ξέρουμε όλοι. Σπουδαίο πολιτικό πάντως, έχουμε να δούμε πολλά χρόνια να βγαίνει στην «Αρένα».
Σπουδαίος πολιτικός είναι αυτός που κοιτάζει την πραγματικότητα όχι για να συνθηκολογήσει μαζί της, αλλά για να την αλλάξει προς όφελος των πολλών και όχι των λίγων. Όποιοι κι αν είναι οι λίγοι, όσο ισχυροί κι αν είναι. Σπουδαίος πολιτικός είναι αυτός που βλέπει πιο μακριά από αυτό που βλέπουν όλοι οι άλλοι, μπορεί να σχεδιάζει αυτό που δεν υπάρχει ακόμη και έχει την αποφασιστικότητα να το καθιστά εφικτό. Σπουδαίος πολιτικός είναι αυτός που διαλέγει τη σωστή θέση στη σωστή στιγμή και το πετυχαίνει διότι μπορεί να αφουγκράζεται τη «σοφία του πλήθους».
Αυτό λοιπόν που θα κρίνει κατά πόσο ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο σπουδαίος πολιτικός που μας έλειψε τα χρόνια του μαρασμού και της υποτίμησης, είναι η σταθερή και αταλάντευτη προσήλωσή του στην εκπροσώπηση των πολλών και όχι των λίγων. Όσο αδύνατο κι αν φαίνεται σήμερα, μέσα στην «Σκοτεινή Ήπειρο» του δημοσιονομικού ολοκληρωτισμού και της λιτότητας. Η αταλάντευτη προσήλωση στη δημοκρατική αρχή είναι η μόνη ρεαλιστική πολιτική που μπορεί να αλλάξει ολόκληρη την Ευρώπη.
Η Ελλάδα ξαναγίνεται φάρος, μέσα στο πυκνό σκοτάδι του αποχαλινωμένου ναρκισσισμού της βορειοευρωπαικής ελίτ. Οι λαοί της Ευρώπης (και όχι μόνο) το διαισθάνονται, το βλέπουν και νιώθουν την ανάγκη να είναι … #mazi.
Η Ιστορία έσπρωξε μπροστά την Ελλάδα, γιατί η Ελλάδα μπορεί να σπρώχνει μπροστά την Ιστορία. Απέναντι στον εφιάλτη ενός νέου ολοκληρωτισμού, μιας Γερμανικής Ευρώπης, οι Ευρωπαίοι πολίτες ξαναδίνουν νόημα στο ευρωπαϊκό όνειρο του «Μαζί», αναφωνώντας «We are all Greeks now». Η Ελλάδα ως σύμβολο της δημοκρατίας και ο λαός της ως σύμβολο της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ήδη κερδίζουν. Κι όχι μόνο για μας. Για όλους!
ΥΓ1: To τελευταίο επί γης χριστιανικό ευαγγέλιο έχει τον τίτλο «Αλληλοβοήθεια». Το έγραψε ένας Αναρχικός Πρίγκιπας, με την κυριολεκτική έννοια του όρου. Ο Πρίγκιπας Πέτρος Αλεξέγιεβιτς Κροπότκιν (στις 8 Φεβρουαρίου συμπληρώθηκαν 94 χρόνια από το θάνατό του) ήταν εξέχων Ρώσος θεωρητικός ενός ειρηνόφιλου και συνεργατικού αναρχισμού, πνευματικής δύναμης και ηθικής ευγένειας. Η οξυδερκέστατη παρατήρηση που έκανε, κόντρα στο κυρίαρχο «πνεύμα» των επιγόνων του Δαρβίνου, είναι πως η αλληλοβοήθεια εξηγεί την εξέλιξη των ειδών και όχι η αλληλοεξόντωση. Μέσα στην εξέλιξη, σύμφωνα με τον Πρίγκιπα Κροπότκιν, δεν σώζεται ο πιο ισχυρός. Σώζεται αυτός που έχει φίλους.
ΥΓ2: H Apple αξίζει 3,5 φορές το ελληνικό ΑΕΠ. Δεν μας δανείζει τα λεφτά της «γέφυρας» του Βαρουφάκη η φίλη μας, να αλλάξουμε την Ευρώπη μια ώρα αρχύτερα; Τι καλύτερη παγκόσμια καμπάνια για το iPad Air 2, το οποίο λανσάρεται με το σλόγκαν “Change is in the Air!”.
