Γράφει ο Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος
Κι αν οι προηγούμενες εκλογές πραγματοποιήθηκαν μέσα σε ένα κλίμα στείρας αντιπαράθεσης για το σκίσιμο του μνημονίου με έναν νόμο, αυτές θα κυλήσουν με σχεδόν ολόκληρο το πολιτικό σύστημα συνειδητοποιημένο (;) για το ότι από τη στιγμή που εγκλωβιστήκαμε στο χρυσό κλουβί της αναγκαστικής χρηματοδότησης από διεθνείς οργανισμούς οφείλουμε να ολοκληρώσουμε μια σειρά από αναγκαίες μεταρρυθμίσεις ενώ ταυτόχρονα επιτυγχάνουμε και δημοσιονομική υγεία.
Το διακύβευμα λοιπόν αυτών των εκλογών δεν αφορά την αντιπαράθεση ενός ασαφώς προσδιορισμένου, χωρίς αρχές και προτάσεις δομικών θεσμικών αλλαγών, “νέου” απέναντι στο συλλήβδην δαιμονοποιημένο “παλαιό”, αλλά την αξιοπιστία της εκτέλεσης μιας σειράς μεταρρυθμίσεων που επί δεκαετίες τις αποφεύγαμε γιατί προσέκρουαν σε συντεχνιακά συμφέροντα και κυρίως την εντατικοποίηση της αναπτυξιακής στροφής που είχε ήδη αρχίσει αλλά διακόπηκε από το διαπραγματευτικό κυβερνητικό φρένο που τελικά με τους κεφαλαιακούς ελέγχους ακινητοποίησε πλήρως κάθε οικονομική δραστηριότητα.
Ποιος μπορεί να υποσχεθεί πειστικά ότι θέτει ως προτεραιότητα την ολοκλήρωση του ανασχεδιασμού του δημόσιου τομέα και την σε βάθος αξιολόγηση του; Ποιος μπορεί να προωθήσει ενέργειες που απελευθερώνουν τις δημιουργικές δυνάμεις της αγοράς και επιτρέπουν στη χώρα να προσελκύσει νέες επενδύσεις; Ποιος διαθέτει τα εχέγγυα για την προσήλωση στην δημοσιονομική εξυγίανση με τρόπο που δεν θα ξαναθέσει σε κίνδυνο εκτροχιασμού το τρενάκι των κρατικών οικονομικών;
Ο ΣΥΡΙΖΑ διακηρύσσει παντού ότι όχι μόνο διαφωνεί με την φιλοσοφία του νέου προγράμματος, ενός σκληρού και άδικου μνημονίου που ο ίδιος κατόρθωσε να επιβάλλει στη χώρα, αλλά κι ότι διαθέτει ένα εναλλακτικό, παράλληλο πρόγραμμα για να ακυρώνει τις αρνητικές επιπτώσεις των υφεσιακών μέτρων. Ένα πρόγραμμα που για μια ακόμα φορά δεν προκύπτουν από πουθενά οι πόροι του εκτός κι αν υποθέσουμε, δικαιολογημένα από την έως τώρα αριστερή εμπειρία, ότι κάποιοι θα επιβαρυνθούν φορολογικά ακόμη περισσότερο.
Επιπρόσθετα το ένα στέλεχος μετά το άλλο δηλώνουν την πρόθεση τους να ακυρώσουν ή να αντικαταστήσουν σημαντικές μεταρρυθμίσεις και ιδιωτικοποιήσεις ακόμα κι αν δεν προκύπτει πουθενά αυτή η δυνατότητα από την συμφωνία που έχουν υπογράψει. Πόσο καθησυχαστικό ακούγεται για το μέλλον της χώρας ότι ακόμα κι αυτή την ύστατη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ επιλέγει να φυγομαχεί με τα προβλήματα και να παριστάνει ότι μπορεί να τα αγνοεί ή να τα στρεβλώνει ώστε να βολεύονται στις ανυπέρβλητες ιδεοληπτικές εμμονές του;
Είναι στο χέρι της ΝΔ να αποδείξει ότι δεν μένει στην δικαίωση όλων όσων προέβλεπε ότι θα συμβούν με τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία αλλά προχωρά στην υιοθέτηση μιας μεταρρυθμιστικής ατζέντας που πάει πέρα από τις μνημονιακές επιταγές και συνδυάζεται με ένα αναπτυξιακό πρόγραμμα, όπως αυτό που είχε ανακοινώσει τον Ιανουάριο, όπου προβλέπονταν σταδιακές φορολογικές ελαφρύνσεις στο επιχειρείν και ενίσχυση τομέων με πολλαπλασιαστικά θετικό αποτέλεσμα στην οικονομία αλλά και με στοχευμένες άρσεις αδικιών που θα χρηματοδοτούνται όμως από περικοπή κρατικής σπατάλης ή τα αυξημένα έσοδα από τους αναπτυξιακούς ρυθμούς.
