Ο κ. Σαμαράς ευαγγελίζεται μια «μεταμνημονιακή εποχή» με ευρωπαϊκή επιτήρηση και χωρίς το ΔΝΤ, ώστε να διακηρύξει θριαμβευτικά το… τέλος των μνημονίων. Ο κ. Τσίπρας δεσμεύεται από το βήμα της ΔΕΘ για άμεσα μέτρα ανακούφισης, αλλά η απόσταση ανάμεσα σε «αυτά τα ολίγα» και την κατάργηση των μνημονίων (και των εκατοντάδων εφαρμοστικών του νόμων) είναι χαώδης, και δεν μας εξηγεί πώς θα καλυφτεί αυτό το «χάος». Οι Βρυξέλλες, τέλος, ήδη από τους μήνες πριν από τις ευρωεκλογές, είχαν αρχίσει να αποστασιοποιούνται από τη «βρόμικη δουλειά» της τρόικας και των (εθνικών) μνημονίων και να υπόσχονται το πέρασμα σε μια ευρωπαϊκή, θεσμική και νομιμοποιημένη από τις ευρωπαϊκές συνθήκες επιτήρηση όλων των χωρών, με βαθμούς σκληρότητας προσαρμοσμένους στα οικονομικά στοιχεία κάθε χώρας (το ευρωπαϊκό «υπερ-μνημόνιο», για το οποίο πρώτοι είχαμε μιλήσει).
Όλοι, λοιπόν, έχουν κάθε λόγο να θέλουν να ξορκίσουν το μνημονιακό παρελθόν και παρόν, τουλάχιστον στο επίπεδο των… συμβολισμών.
Ο κ. Σαμαράς θέλει να φύγει το ΔΝΤ, ώστε από το Δεκέμβριο και ύστερα (οπότε λήγουν οι αξιολογήσεις και εκταμιεύσεις δόσεων από ευρωπαϊκής πλευράς) να μην υπάρχει η τρόικα στη σημερινή της μορφή και οι αξιολογήσεις (που πρώτος αυτός δεν έχει καμία αυταπάτη ότι θα συνεχιστούν) να περιβληθούν με το κύρος μιας «πολιτισμένης» ευρωπαϊκής επιτήρησης. Και θέλει αυτό το «προϊόν» να μπορεί να το πουλήσει στο εθνικό ακροατήριο εγκαίρως, δηλαδή πριν εκπνεύσει ο χρόνος των κρίσιμων διαδικασιών για την προεδρική εκλογή. Γι’ αυτό πιέζει οι συζητήσεις για το χρέος και το χρηματοδοτικό κενό να ξεκινήσουν στο τέλος του χρόνου, ώστε το… προς πώληση «πακέτο» να ολοκληρωθεί μέσα στον Ιανουάριο.
Ο κ. Τσίπρας, από την πλευρά του, δηλώνει σε όλους τους τόνους ότι, παρά το γεγονός πως θα προχωρήσει σε «πραγματική» και σκληρή» διαπραγμάτευση, όλα θα γίνουν χωρίς να διακυβευτεί η συμμετοχή της Ελλάδας στο ευρώ, υποσχόμενος στην ουσία ότι θα καταλήξει σε συμφωνία με τους εταίρους. Σε αντίθεση με τον κ. Σαμαρά, όμως, ο κ. Τσίπρας αναδεικνύει σε βασικό του αντίπαλο στη «σκληρή διαπραγμάτευση» όχι το ΔΝΤ αλλά το «μερκελισμό», δηλαδή αυτόν τον παράγοντα με τον οποίο θεωρεί βέβαιο ότι στο τέλος θα συμφωνήσει!
Οι κ. Δραγασάκης και Σταθάκης επισκέπτονται και συνομιλούν, σε «ειδική αποστολή» στο Βερολίνο, τον… μερκελιστή κ. Άσμουσεν και ύστερα από τη συνάντηση ο μεν κ. Δραγασάκης επαναλαμβάνει την πίστη του στους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, ο δε κ. Σταθάκης λέει ότι καθόλου άσχημη δεν είναι και μια αναδιάρθρωση του χρέους χωρίς «κούρεμα» αλλά με επιμήκυνση και μείωση επιτοκίου.
Οι δανειστές, τέλος, επαναλαμβάνουν μονότονα ένα πράγμα: Σεβαστείτε τις δεσμεύσεις, ξεχάστε το «κούρεμα», θεωρήστε απαραβίαστες τις συμφωνίες για τα πρωτογενή πλεονάσματα, και είμαστε έτοιμοι να συζητήσουμε μαζί σας στο πλαίσιο αυτών των γενικών παραδοχών.
Τούτων δοθέντων, είναι βέβαιο ότι περνάμε στη «μεταμνημονιακή εποχή» στο έδαφος των τετελεσμένων και των βασικών παραδοχών των μνημονίων. Και ότι όλες οι πλευρές έχουν κοινό συμφέρον την όποια νέα συμφωνία να την παρουσιάσουν με άλλο όνομα (αποφεύγοντας την «καταραμένη» λέξη μνημόνιο) και να τη χρωματίσουν με τα χρώματα του… ευρωπαϊκού ουράνιου τόξου, καθώς η επιτήρηση θα είναι πλέον ευρωπαϊκή.
Κατά τα άλλα, όποιος θέλει να αλλάξει κάτι πολύ ουσιαστικότερο από το… όνομα, ας ξεχάσει ότι αυτό μπορεί να το πετύχει σε συμφωνία με το «μερκελισμό»!
