Άρθρο του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου.
Πάντοτε κάθε μορφή φονταμενταλιστικής ιδεολογίας , όπως και η θεοκρατία και η «ελέω Θεού βασιλεία», δομούντο κοινωνικώς και νομιμοποιούντο πολιτικώς στη βάση ενός πέπλου αγνοίας και παραμόρφωσης του πραγματικού – των πραγματικών κοινωνικοπολιτικών σχέσεων δηλαδή.
Με τον ίδιο ψυχοπολιτικό μηχανισμό, με το ίδιο, αν προτιμάς, πολιτικό τέχνασμα, επιχειρείται να διασκεδαστεί το ελληνικό ΟΧΙ κατά το προχθεσινό δημοψήφισμα. Είναι σαν αυτό να αποτελεί μια στιγμιαία έκφραση λαϊκισμού στην Ελλάδα, μια στιγμή αγανάκτησης των φτωχοποιούμενων μεσαίων στρωμάτων του ελληνικού πληθυσμού εναντίον του αυταρχικού νεοφιλελευθερισμού που χαρακτηρίζει την λειτουργία των λεγόμενων Θεσμών που εμπλέκονται στην διαχείριση της ελληνικής κρίσης και της απολυταρχίας της χρηματαγοράς, όπως αυτή λειτουργεί στο πλαίσιο της ευρωζώνης.
Προφανώς σοβαρούς λόγους επικοινωνιακής δόμησης αυτού του συγκεκριμένου πέπλου αγνοίας έχουν στο εσωτερικό οι παράγοντες της διαπλοκής, όπως και εκείνοι οι πολιτικοοικονομικοί του παλαιού καθεστώτος που αμφισβητεί κατάδηλα και περιθωριοποιεί πρόδηλα – ως δυναμική -το ισχυρό ΟΧΙ του ελληνικού λαού, της προηγούμενης Κυριακής.
Συμφέρον από αυτό το πέπλο αγνοίας έχει και η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, στο βαθμό που το ΟΧΙ αποκρυσταλλώνει μια δυναμική μεταπολιτευτικού χαρακτήρα αλλαγών, οι οποίες την υπερβαίνουν ως φορέα διαπραγμάτευσης με την ευρωζώνη και την ελληνική ελίτ. Το ΟΧΙ διαμορφώνει, αγαπητέ αναγνώστη, έναmomentum που πολύ δύσκολα θα μπορούσε να ενσωματώσει η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στο πλαίσιο άσκησης πρακτικής πολιτικής. Και αυτό επειδή στην προσπάθειά της να αποφύγει πάση θυσία την ρήξη με τους παράγοντες της Ευρωζώνης, επιλέγει, ή απλώς καταλήγει ασυνειδήτως να προβάλει και να υπερασπίζεται την ισοπεδωτική κυριαρχία της οικονομιστικής ταυτότητας (καταναλωτικής ταυτότητας) των ελλήνων πάνω στις άλλες. Από την άλλη μεριά, μέσω μιας ιδεοτυπικής απλούστευσης, που αναδεικνύει απλώς την βασική, απλοϊκή λογική που ορίζει το κρίσιμο, για την εξέλιξη της ελληνικής κοινωνίας και πολιτικής, φαινόμενο της διαπλοκής και ελέγχου των ΜΜΕ από μια κάστα ολιγαρχών, συμβάλει στην διασκέδαση των πραγματικών (παραδοσιακών, πελατειακών) σχέσεων και αντιλήψεων εξουσίας που διέπουν τον καταστατικό χαρακτήρα των ελληνικών ΜΜΕ.
Το πιο ενδιαφέρον, όμως, για τον ιδιαίτερα επιμελή αναγνώστη των σημειωμάτων μου, θα ήταν ίσως η εστίαση στον τρόπο που κατασκευάζεται αυτές τις μέρες και ώρες, ετούτο το πέπλο αγνοίας ως προς το ελληνικό ΟΧΙ στο ευρωπαϊκό πλαίσιο. Πρόσεξε τις αφηρημένες, υπεραπλουστευτικές προσεγγίσεις των πολιτικών ηγετών της ευρωζώνης και τις φονταμενταλιστικού κυριολεκτικώς, χαρακτήρα αναφορές ως προς το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στα μεγάλα διεθνή ΜΜΕ. Είναι σαν να πρόκειται για μια απομονωμένη, συγκυριακή, ιδεοτυπική έκφραση του ελληνικού λαού, της οποίας η δημοκρατικότητα δεν αμφισβητείται, ασφαλώς, στο εσωτερικό, αλλά αμφισβητείται έντονα στο γενικότερο πλαίσιο της ευρωζώνης. Εδώ πλέον όλα ανακατεύονται για να κατασκευαστεί μία απολύτως ανούσια πολιτικώς, σαλάτα, η οποία έρχεται να ικανοποιήσει αποκλειστικά την γεύση των κορυφαίων μετανεωτερικών λαϊκιστών, που δομούν την αφήγησή τους στην βάση μιας χρηματαγοράς που οι ίδιοι δεν σέβονται με την φιλελεύθερη έννοια της αυτορρύθμισης.
Χθες, για παράδειγμα, η κ. Μέρκελ, αναφερόμενη στο ελληνικό δημοψήφισμα, κρύφτηκε πίσω από ένα πέπλο αγνοίας των πραγματικών σχέσεων στην ευρωζώνη, για να τοποθετήσει – υπονομεύοντάς το – το ΟΧΙ σε ένα δήθεν ομοσπονδιακό πλαίσιο δημοκρατικής έκφρασης, ενώ ταυτόχρονα μιλούσε για την δημοκρατική λειτουργία σε ένα διακυβερνητικό πλαίσιο των 19! Μύλος!!! Πρόκειται περί μοναδικής, ίσως, μετά την κατάρρευση του διπολισμού, πολιτικής συγχύσεως, η οποία ασφαλώς υποκρύπτει τις απολυταρχικές στάσεις του νέου φονταμενταλισμού, μεταμοντέρνου φονταμενταλισμού στην ΕΕ. Ένα άκρως επικίνδυνο, όχι απλώς για την κοινωνική συνοχή, αλλά για την πολιτική αυτή καθ’ εαυτή, όπως και για την αγορά, φαινόμενο, που ισοπεδώνοντας τις διαφορετικές ταυτότητες που δομούνται και αναδομούνται από την ίδια την λειτουργία της ευρωζώνης, καταλήγει να ταυτίζει την νομισματική ένωση με μια ανύπαρκτη οικονομική ένωση!
Το ΟΧΙ στο ελληνικό δημοψήφισμα, ωστόσο, πέραν της «κλωτσιάς» στο καθεστώς της μεταπολίτευσης του 1974, εκφράζει ακριβώς αυτή την κρίσιμη αντινομία στην σύγχρονη ευρωπαϊκή πολιτική πραγματικότητα. Χώρες και κρατικές Αρχές, ενταγμένες σε μία νομισματική ένωση να δομούνται σε ένα ξεχωριστό – ατομικό οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον, όπου οι ισχυρές χώρες (εθνικές ελίτ σε συνεργασία με το παγκοσμιοποιημένο χρηματοπιστωτικό καθεστώς) επιβάλλουν την βούλησή τους μέσω δορυφορικών πολιτικών στις λιγότερο ισχυρές, διά μίας απολυταρχικής παιδαγωγικής που έχει την τεχνοκρατική και δήθεν ουδέτερη μορφή του learning-by-numbers. Αν δεν υπήρχε αυτός ο κορυφαίος ανορθολογισμός και η νομισματική ένωση βασιζόταν σε μία οικονομική ένωση που ασφαλώς θα παρέπεμπε σε ομοσπονδοποίηση του πολιτικού οικοδομήματος της ΕΕ, οι μετανεωτερικοί φονταμενταλιστές της ΕΕ θα μπορούσαν να ερμηνεύσουν το ΟΧΙ με τον τρόπο που επιχειρούν. Επειδή, όμως, η πραγματικότητα είναι αντίστροφη από την προπαγανδιστική τους λογική, είναι αναγκαίο να ιδεολογικοποιούν με φονταμενταλιστικό τρόπο το ελληνικό δημοψήφισμα, κρυμμένοι πίσω από ένα πέπλο αγνοίας των καταστατικών αρχών, κανόνων και σχέσεων που οι ίδιοι δόμησαν και εντός των οποίων είναι οι ίδιοι που διαμορφώνουν την ηγεμονία τους.
Αυτό παραπέμπει σε μία ιστορική φάρσα για την Ευρώπη. Καλλιεργεί τον σκοταδισμό και με έναν χυδαίο απολιτικό τρόπο κάνει τις μετανεωτερικές σχέσεις στην ΕΕ να μοιάζουν με τον απολυταρχισμό της προ-νεωτερικότητας! Χρήσιμο είναι, λοιπόν, τουλάχιστον όσοι από εμάς τους έλληνες επιχειρήσαμε να δώσουμε πολιτική διάσταση στο ΟΧΙ δια του πλουραλισμού και του σεβασμού των πολλαπλών ταυτοτήτων του σύγχρονου ανθρώπου, να μην πέσουμε στην παγίδα αυτού του ελεεινού φονταμεταλισμού, που ορίζει αγοραίες υπάρξεις αποκλειστικά μέσω σχέσεων πιστωτή – καταναλωτή…!
