Γράφει ο Πάνος Μιχαλάτος
Λόγω του επαγγέλματός μου έρχομαι σε καθημερινή επαφή με κόσμο και μάλιστα σε μια όχι και τόσο ευχάριστη στιγμή του, εκτός και αν υπάρχει κάποιος που θεωρεί ευχάριστη την συναλλαγή του με την εφορία.
Εκεί στην ουρά και σε αναμονή της εξυπηρέτησης, εκτός από την καθολική δυσφορία και το ανάθεμα για την σημερινή κατάσταση, ακούς μερικές φορές και κάποιες αλήθειες, από αυτές που χτυπούν καμπανάκι στο μυαλό, όπως όταν βρίσκεται αντιμέτωπο με μια μεγάλη ανακάλυψη…
Πόσες άραγε είναι οι φορές, που έχουμε αναρωτηθεί, ιδιαίτερα όσοι πιστεύουμε στην εφαρμογή ενός εθνικού σχεδίου για την έξοδο από την κρίση, για ποιο λόγο δεν αντιδρούν οι Έλληνες στην εφαρμογή των πολιτικών του μνημονίου…;
Είναι ένα ερώτημα, που όσες φορές και να το θέσεις θα πάρεις μια διαφορετική απάντηση, ακόμα και από τον ίδιο σου τον εαυτό, που ποτέ όμως δεν θα σε πείσει…
Αυτήν την απάντηση ανακάλυψα προχτές εκεί στην ουρά της εφορίας, ύστερα από έναν διάλογο δύο συμπαθέστατων ηλικιωμένων κυρίων.
“Μην περιμένεις να γίνει τίποτα… Αν δεν ελεγχθούν καταθέσεις δημοσίων λειτουργών, αν δεν πάρεις κεφάλια, αν δεν χτυπήσεις το ίδιο το σύστημα δεν αλλάζει τίποτα…” λέει ο ένας κύριος,
“Οπότε δεν κάνουμε τίποτα” απαντάει ο άλλος…
Ήταν αυτή ακριβώς η απάντηση που μου έκανε κλικ…
…ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ….
Τρία χρόνια μνημόνιο και ενώ έχουν περικοπεί, μισθοί συντάξεις, επιδόματα, κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα, οι Έλληνες αγανακτούν και αναθεματίζουν και όμως στην πλειοψηφία τους πιστεύουν ότι βοηθούν να αλλάξουν τα πράγματα…
Για αυτό και παρά τις εκκλήσεις του αντιμνημονιακού χώρου εξακολουθούν και κάνουν υπομονή, γιατί έχουν βαθιά πεποίθηση, πως ο κόμπος είχε φτάσει στο χτένι και οι δραστικές μεταρρυθμίσεις είναι επιτακτική ανάγκη.
Οι Έλληνες αποδεικνύονται πολύ πιο ώριμοι από το σύνολο των κομμάτων που τάχα μιλούν εξ´ ονόματός τους.
Προσπαθώντας να ισορροπήσουν ανάμεσα στην αγανάκτηση και στην ελπίδα πως κάτι θα αλλάξει επιτέλους, εκατομμύρια έχουν χάσει το χαμόγελό τους, δυστυχώς χιλιάδες έχουν χάσει την ζωή τους και όμως εξακολουθούν και υπομένουν…
Ραγιαδισμός ή βαθιά συναίσθηση ευθύνης…;
Όποια απάντηση και αν δώσει κανείς ανάλογα με την οπτική που βλέπει τα πράγματα, προσωπικά δεν μπορώ να δεχτώ ότι ο Έλληνας είναι ραγιάς, το άσχημο είναι ότι δυστυχώς ακόμα μια φορά θα προδοθεί για την εμπιστοσύνη και την ωριμότητα που δείχνει, γιατί την μόνη αλλαγή που είναι ικανοί να καταφέρουν οι αυτοαποκαλούμενοι μεταρρυθμιστές της κυβέρνησης δεν είναι άλλη πέρα από την μείωση του βιοτικού επιπέδου του Ελληνικού Λαού.
Όποιος πιστεύει ότι έχει πραγματοποιηθεί τα τελευταία τρία χρόνια έστω και μία μεταρρύθμιση, ας μας αναφέρει έστω και μια που να αφορούσε το σάπιο πολιτικό σύστημα, που έφερε την χώρα στο χείλος της καταστροφής…
Ας μας αναφέρει έστω και μία που να επαναφέρει την διαφάνεια στην πολιτική ζωή, που να χτύπησε το μαύρο χρήμα, που να διευκόλυνε την συναλλαγή του πολίτη με την Πολιτεία, που να διευκόλυνε την ανάπτυξη της επιχειρηματικής δραστηριότητας, που θα έδινε άνθηση στην οικονομία…
Το να θεωρείται γεγονός, ότι απολύθηκε υπάλληλος της Βουλής που είχε να πατήσει έξι μήνες στην Υπηρεσία του, ότι μάθαμε επιτέλους πόσους δημοσίους υπαλλήλους έχουμε ή πόσες συντάξεις πληρώνει το κράτος με συγχωρείτε, αλλά δεν τα θεωρώ μεταρρυθμίσεις.
Τα θεωρώ ορόσημα ανικανότητας για κυβερνώντες, αφού για να αναγκαστούν να πράξουν το αυτονόητο, έβαλαν την χώρα και τους πολίτες στην μέγγενη του μνημονίου
Παρόλα αυτά όμως οι Έλληνες ακόμα αντέχουν και δεν διαμαρτύρονται αποδεικνύοντας ότι είναι πολύ πιο έτοιμοι για ουσιαστικές αλλαγές, που θα οδηγήσουν την χώρα στην έξοδο από την κρίση.
Το ερώτημα τώρα είναι το εξής: Εμείς που πιστεύουμε ότι, δεν γίνεται αυτοί που μας έσπρωξαν στον γκρεμό να μας σώσουν κιόλας, εμείς που πιστεύουμε ότι η έξοδος μπορεί να έρθει μόνο με ένα εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση σε συνεργασία με τους Λαούς της Ευρώπης για την ανατροπή των πολιτικών λιτότητας, μπορούμε να δείξουμε με τον λόγο και την συμπεριφορά μας τον δρόμο στους Έλληνες…;
Αυτή είναι η ιστορική ευθύνη της σημερινής αντιπολίτευσης και είναι στο χέρι του καθενός από μας αν θα φανούμε αντάξιοι της.
