Καταθέτει ο Χρήστος Μουρούτης
Ζω στη Βουλγαρία από το 1999 – συνειδητά και αγαπώ τον τόπο αυτό ως δεύτερη πατρίδα. Αγαπώ και τον λαό της χώρας.
Σκεπτόμουν αυτές τις μέρες ποια είναι η ουσιώδης διαφορά Έλληνων της Ελλάδας από τους Βουλγάρους. Οι Βουλγαροι είναι πειθαρχημένος λαός ενώ οι Έλληνες της Ελλάδας δεν είναι – οι Κύπριοι Έλληνες είναι. Αυτό υπάρχει λόγω των καταβολών της κάθε κοινωνίας. Οι Κύπριοι Έλληνες είχαν την αγγλική υποδομή ενώ οι Βουλγαροι τη σκληρή (απο την κομμουνιστική περίοδο) πειθαρχία.
Θεωρώ, λοιπόν, ότι η μικρή αυτή τη στιγμή τάση ανάπτυξης εδώ, που είναι 3% σε ρυθμό περίπου θα συνεχιστεί έτσι για πολλά χρονια κυρίως στον χώρο της παραγωγής. Οι ευκαιρίες θα κινηθούν γύρω από αυτόν τον χώρο και θα είναι πειθαρχημένες και συγκεκριμένες.
Εμένα μου ταιριάζει αυτή η πειθαρχία. Μου ταιριάζει το γεγονός ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων εδώ έχει λόγο που τον κρατάει όταν έχεις μια συμφωνία. Μου ταιριάζει ο τρόπος που σκέφτονται και προχωρούν – ειδικά αντιγράφοντας γερμανικά πρότυπα.
Είμαι ήδη 50 ετών και ζω εδώ 16-17 χρόνια. Δεν σκοπεύω να φύγω από εδώ. Νιώθω υπέροχα σε μια χώρα ήρεμη, ασφαλή και με ανθρώπους που είναι απλοί και ωραίοι. Αρκεί να ξέρεις τη γλώσσα και να θέλεις να είσαι κομμάτι της κοινωνίας.
Αγαπώ πολύ τη Βουλγαρία και θέλω να την δω να προοδεύει. Αγαπώ τους ανθρώπους της. Αγαπώ τους φίλους που έχω και κάθε κομμάτι αυτής της κοινωνίας στην οποία είμαι μέλος της.
