Γράφει ο Γιώργος Ευγενίδης
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι Τούρκος και η Αβάνα δεν είναι Παρίσι. Αν ήταν αμφότεροι όσα είπα, η κατάσταση θα ήταν τραγούδι του Μαχαιρίτσα, όχι σουρεάλ παρουσία πρωθυπουργού Δυτικής χώρας στην κηδεία του Φιντέλ Κάστρο.
Αν δει κανείς τη λίστα των συμμετεχόντων είναι να απορεί κανείς, τι κάνει ο Έλληνας πρωθυπουργός, πρωθυπουργός χώρας-μέλους της ΕΕ και του ΝΑΤΟ σε μια τέτοια κηδεία. Φυσικά και άλλες κυβερνήσεις έστειλαν εκπροσώπους τους, με δεδομένη την ιστορική συγκυρία, αλλά οι αρχηγοί κρατών κατά τεκμήριο απέφυγαν να πάνε. Μέχρι και ο Καναδός κ. Τριντό που μίλησε με τόσο θερμά λόγια για τον κ. Κάστρο, επειδή ήταν …φίλος του πατέρα του, έστειλε τον γενικό κυβερνήτη του Καναδά και άκουσε τους συμβούλους του και δεν πήγε. Αλλά, το πρόβλημα στη δική μας την περίπτωση είναι άλλο: ο κ. Τσίπρας χρειάζεται να θυμηθεί και να θυμίσει πως είναι Αριστερός, πως έχει το χέρι υψωμένο ψηλά σε γροθιά. «Μέχρι την τελική νίκη των λαών».
Και μετά έκανε μια αποκρατικοποίηση. Και άλλη μία. Και μια μείωση επικουρικών συντάξεων. Και μια αύξηση ασφαλιστικών εισφορών. Και μια αύξηση έμμεσων φόρων. Και πολλά ακόμα που, ακόμα και «ήττες στον δρόμο προς τον σοσιαλισμό», όπως λέει ο Αριστείδης Μπαλτάς, να είναι, δεν του εξασφαλίζουν το επαναστατικό προφίλ που ίσως τόσο θα επιθυμούσε. Ο κ. Τσίπρας είναι η ενσάρκωση της Μνημονιακής Αριστεράς, βγαλμένος από τα όνειρα των Ευρωπαίων, οι οποίοι δεν φαντάζονταν πως θα έβρισκαν τόσο βολικό εφαρμοστή των συμφωνημένων και μάλιστα με τόσο αμυδρές κοινωνικές αντιδράσεις.
Πλην όμως, για να υπηρετηθεί η εικόνα, το όραμα, το απωθημένο, ο κ. Τσίπρας και πήγε στην Κούβα και εκφώνησε έναν θερμό επικήδειο. Και μετά, θα γυρίσει στην Ελλάδα, αφού περάσει τρεις μέρες στο Αμπού Ντάμπι, όπου θα πρέπει να εγκρίνει το κλείσιμο της αξιολόγησης. Μπορεί να πάρει κάτι στις συλλογικές διαπραγματεύσεις, αλλά θα έχει δώσει και άλλα, και άλλα. Ο κ. Τσίπρας είναι και γαλαντόμος και ολιγαρκής: δίνει όσα του υπαγορεύει η αδυναμία της χώρας, την οποία κατάλαβε μόλις ανέλαβε τη διακυβέρνηση και παίρνει όσα του είναι αρκετά, προκειμένου να μπορέσει να συντηρηθεί στην εξουσία, μέχρι να γυρίσουν τα κόζια και η διάθεση του κόσμου.
Μέχρι τότε, θα ζούμε σε συνθήκες άκρατου σουρεαλισμού. Ο ηγέτης που τιμά τον Κάστρο με τόσο θερμά λόγια λίγες μέρες πριν την τελετή για την κηδεία του, θα γυρίσει για να εφαρμόσει ένα σκληρό δημοσιονομικό πρόγραμμα. Ομολογουμένως, αν ήμουν π.χ. Γερμανός θα απολάμβανα το θέαμα, αλλά είμαι Έλληνας πολίτης και πρέπει να δω τι μέλλει γενέσθαι με τις υποχρεώσεις μου στο κράτος.
