Γράφει ο Γιάννης Νάκος
Σήμερα ένα διαφορετικό άρθρο από αυτά που σας έχω συνηθίσει. Ελπίζω να σας αρέσει!
Είναι γνωστή η μοίρα της Αγάπης, να επουλώνει τις πληγές της καθημερινής τρέλας των ανθρώπων.
Της τρέλας εκείνης, που τους κάνει να ξεχνούν την μαγεία της ζωής, και των απλών πραγμάτων.
Είναι αν θέλετε, το “Τέλος της Αγάπης” και ο φόβος για το άγνωστο μονοπάτι, όπου την ύστατη στιγμή και υπό τον φόβο της μοναξιάς οδηγεί στην μετάνοια.
Βέβαια, αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος, η άλλη βρίσκει έδαφος στους ύμνους για τους Τραγικούς Ποιητές, στην λύτρωση μετά τον Θάνατο. Και όπου θάνατος, για το ανθρώπινο είδος, σημαίνει πένθος και σβήσιμο της ίδιας της ζωής.
Συχνά φημολογείται, το “Ότι όλα καλά θα πάνε στο τέλος, και εάν δεν πάνε καλά, τότε δεν θα είναι το τέλος”. Αυτή, όμως, είναι μία θεωρητική άποψη, ιδιαίτερα απλουστευτική.
Απλή, διότι παραμερίζει τις δυνάμεις του ανθρώπου, τις τρομακτικές δυνατότητες του είδους μας, όπου είναι ικανές είτε να δημιουργήσουν τελειότητα από το τίποτα, είτε να οδηγήσουν στην απόλυτη καταστροφή.
Το τέλος λοιπόν συγκρούεται νομοτελειακά με την προσωπική στάση ζωής του καθενός μας σχετικά με το μέλλον.
Είναι αλήθεια ότι συχνά όλοι μας μονολογούμε για το μέλλον με μία σιγουριά που επιφανειακά δείχνει να πηγάζει μέσω μιας απόκρυφης συνομιλίας με τον Θεό. Όμως, δεν είναι η αλήθεια αυτή.
Πιστεύω ότι η συνομιλία είναι ο Εαυτός μας και οι Απαντήσεις που παίρνουμε τα μελλοντικά μας όνειρα. Όμως, η εκκωφαντική σιωπή του παρόντος, δεν θα πρέπει, φίλοι μου, να μας φοβίζει για το μέλλον, αλλά ούτε και να μας στερήσει την απόλαυση του Σήμερα.
“Carpe Diem”
Αδράξτε λοιπόν την ημέρα, ζήστε, ερωτευτείτε, αγαπήστε και ονειρευτείτε σαν να είναι η τελευταία ημέρα σας σε αυτόν τον άδικο κόσμο, διότι το τρένο της νιότης φεύγει τόσο γρήγορα και βιαστικά, σαν το σβήσιμο των δειλινών το καλοκαίρι.
Τώρα μετά απ΄όλα αυτά μπορεί να αναρωτιέστε μερικοί γιατί μπήκα στον κόπο να γράψω τα προαναφερόμενα, ενώ είμαι τόσο νέος. Ε, λοιπόν, δεν θα γνωρίζατε ότι μέχρι χθες ένιωθα τόσο γέρος μέσα μου, τόσο λίγος και κενός.
Και όλα αυτά, διότι δεν είχα προσέξει ότι η τελειότητα των όσων πιστεύω δεν σημαίνει τίποτα απολύτως, εάν δεν συνδυάζεται από το ‘’υπέρμετρο’’. Το σπάσιμο δηλαδή των αλυσίδων και των στερεότυπων που μας κρατούν φυλακισμένους στην λήθη του παρελθόντος.
Τώρα πια γνωρίζω… τώρα πια θα αλλάξω!
