Γράφει ο Αθανάσιος Γραμμένος
Την ύστατη ώρα αξίζει να θυμάται κανείς ότι η Ευρώπη χτίστηκε πάνω στα ιδανικά του φιλελευθερισμού και του ανθρωπισμού. Αυτό που σήμερα θεωρείται κεκτημένο, στα πρώτα βήματα της ενοποίησης ήταν αμφίβολο κι επισφαλές. Η ειρήνη, η ελευθερία, το κράτος πρόνοιας, η ελεύθερη αγορά, οι δημοκρατικοί θεσμοί και η σταθερότητα ήταν καταστάσεις που δεν είχε βιώσε ποτέ η ευρωπαϊκή ήπειρος στο παρελθόν.
Όσες ατέλειες κι αν έχει η σημερινή Ευρώπη -κι έχει πολλές- υπηρετεί ακόμη τον σκοπό της, «δουλεύει» και αποτελεί το κλειδί για την περαιτέρω ανάπτυξη των εθνών της. Καθένας μόνος του είναι απλώς σταγόνα στον παγκόσμιο ωκεανό. Ακόμη κι η Γερμανία των 80 εκατομμυρίων και της τεράστιας βιομηχανίας διαθέτει μέτριο εκτόπισμα συγκριτικά με τις ΗΠΑ και την Κίνα. Η Ελλάδα, υπό αυτές τις συνθήκες, εκτός Ευρώπης είναι μέγεθος αμελητέο αν αναλογιστεί κανείς ότι η οικονομία της είναι απλώς μεταποιητική, όχι παραγωγική.
Η Ευρώπη χτίστηκε γύρω από θεσμούς. Σε αντίθεση με τις συνηθειες των ανατολικών κοινωνιών, ο σεβασμός των θεσμών στη βόρεια Ευρώπη είναι αδιαπραγμάτευτος γιατί μόνο έτσι διασφαλίζεται η ομαλή κοινωνική λειτουργία. Οι θεσμοί είναι κανόνες που διευκολύνουν τη λήψη αποφάσεων προς την κοινή ευρωπαϊκή στρατηγική. Η ελληνική κυβέρνηση όμως παίζει ένα κουτοπόνηρο παιχνίδι χρησιμοποιώντας τα δικαιώματα των θεσμών προς ίδιον όφελος και μάλιστα όχι για την επιβίωση της χώρας αλλά τη δικής της. Με απλά λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ καταστρατηγεί το πνεύμα των ιδρυτικών συνθηκών και εκθέτει την Ελλάδα ανεπανόρθωτα για τα επόμενα χρόνια. Κανείς δεν δικαιούται να απειλεί με προσφυγή στο ευρωπαϊκό δικαστήριο όταν δραπετεύει από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Επίσης, όταν μιλάμε για «Ευρώπη» μιλάμε για όργανα και διαδικασίες, για πολιτική και συμμαχίες. Η κυβέρνηση τους βάζει όλους στην άκρη, και παίζει μόνη της απέναντι σε 18 μέλη της Ευρωζώνης. Όχι απλώς δεν διαπραγματεύεται αλλά κάνει σαν μικρό πεισματάρικο παιδί με τη διαφορά ότι ο λογαριασμός θα πάει στον φορολογούμενο και στις χαμηλές τάξεις.
Δυστυχώς, σε όλη την Ευρώπη σήμερα είναι διάχυτη η εκτίμηση ότι ο Τσίπρας εκτελεί οργανωμένο σχέδιο εξόδου της χώρας από το Ευρώ. Οι ψίθυροι που κυκλοφορούν από τον χειμώνα, για διάφορα συμφέροντα που συνομολογούν μαζί με τις κυβερνητικές ομάδες το λόμπι της δραχμής, αποτελούν βεβαιότητα σήμερα στους διαδρόμους των ευρωπαϊκών κτηρίων. Αν αυτό είναι αληθές, τότε σημαίνει ότι απεργάζεται σχέδιο καταστροφής με αποτέλεσμα ι σύνδεσμοί του που διαθέτουν κεφάλαια στο εξωτερικό να υλοποιήσουν μια γιγάντια αναδιανομή εισοδήματος και περιουσίας στα χέρια λίγων και πανίσχυρων. Την επομένη της αλλαγής νομίσματος η Ελλάδα θα μοιάζει με χώρα της Λατινικής Αμερικής.
Να γνωρίζουν όμως όλοι ότι με «υπερήφανο νόμισμα» το χρέος δεν διαγράφεται αλλά διογκώνεται ως ποσοστό του ΑΕΠ, το οποίο στην περίπτωση της δραχμής με τα δεδομένα οικονομικά στοιχεία θα είναι πληθωριστικό. Τότε, τα διεθνή δικαστήρια θα μπορούν να εκποιήσουν την δημόσια περιουσία εντός κι εκτός επικράτειας. Η κατάσταση θα είναι τραγική.
Οι Έλληνες αποδείχθηκαν κατώτεροι της ιστορίας. Η μοίρα τους έκανε μεγάλα δώρα και η ευρωπαϊκή προοπτική ήταν ένα από αυτά. Αλλά χαμένοι στη βαθιά μιζέρια και τον βαλκανικό επαρχιωτισμό τους δεν μπόρεσαν ποτέ να σκεφτούν το μεγάλο, δεν είδαν τον εαυτό τους ως ισχυρό παίκτη ούτε στόχευσαν σε αυτό, όπως έκαναν οι άλλες χώρες και πάντα επέλεγαν την αυθαίρετη «περηφάνια» αναγόμενη σε κατορθώματα άλλων εποχών, μακρινών από την αντικειμενική αξιοπρέπεια. Μπήκαν στην Ευρώπη πάνω στη απορριπτική γραμμή του Παπανδρέου «δεν θα γίνουμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης» και χλεύαζαν ότι «ανήκουμε στη Δύση».
Έκτοτε, δεν πιστεψαν ποτέ στο ότι ήταν ισότιμοι με τους άλλους. Πήγαιναν στις Βρυξέλλες για να δώσουν «μάχες», να κρατήσουν ανέπαφα τα «δίκαια» της χώρας και προσπαθούσαν, σαν τον Καραγκιόζη, να αρπάξουν τον κεφτέ (επιδοτήσεις, εξαιρέσεις, προνόμια) απ’ το τραπέζι. Είναι ντροπιαστικό αλλά ακόμα και τώρα, αντί να βάλουν τάξη στα του οίκου τους, να ξεμπροστιάσουν τους προνομιούχους και τους προύχοντες, τα βάζουν με τους Ευρωπαίους εταίρους που ζητούν αυτοί να επέλθει κάθαρση. Κι έτσι, κλωτσούν, με τα παιδιάστικα καμώματα ενός επιλήσμονα Πρωθυπουργού και του θιάσου του, τον ρόλο της χώρας μέσα στην Ευρώπη. Απεμπολούν το δικαίωμα να συνδιαμορφώσουν ένα καλύτερο μέλλον για τις επόμενες γενιές Ευρωπαίων και διακινδυνεύουν στα ζάρια το μέλλον των νέων Ελλήνων.
Όποιος δεν καταλαβαίνει, ζει σε αφασία ή εξυπηρετεί ιδιοτελή συμφέροντα. Αυτό που συμβαίνει είναι ανήθικο απέναντι στην ελληνική ιστορία. Ι ίδιοι οι Έλληνες οδηγήθηκαν στη χρεοκοπία και αυτοί φέρουν την ευθύνη. Τώρα η κυβέρνηση θέλει να κάνει τη χώρα φτωχό συγγενή στα Βαλκάνια με ουρές στις τράπεζες, και δελτίο στα καύσιμα και στα τρόφιμα. Θέλουν να γυρίσουν πίσω στην κομμουνιστική καθημερινότητα αφυπνίζοντας τα εμφυλιακά τους συμπλέγματα. Λένε όχι, και το συνδέουν ανιστόρητα με τα μεγάλα “ΟΧΙ” του παρελθόντος, όσοι μέχρι χτες έλεγαν “ναι” στο ρουσφέτι, στο πελατειακό σύστημα, και στα προνόμια των ειδικών ομάδων.
Αυτό πρέπει να λήξει την Κυριακή. Η επανάσταση του αυτονόητου σημαίνει μεταρρύθμιση και ισοτιμία, όχι ευνοιοκρατία κι εξίσωση.
