Γράφει ο Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος
Κακώς βιαστήκαμε να περιγελάσουμε το σαρδάμ του πρωθυπουργού με τον νεποτισμό. Ο τρόπος με τον οποίο η κυβερνητική πλειοψηφία σπεύδει να αποδείξει ότι εξουσία και ρουσφέτι είναι σύμφυτες έννοιες, συνδυάζεται ομαλά με έναν νεολογισμό όπως ο νε(ο)ποτισμός που εκστόμισε προεκλογικά ο Τσίπρας. Είναι τόσο νεοπαγές το μοντέλο τακτοποίησης ημετέρων σε δημόσια αξιώματα που δικαιολογεί την εξεύρεση ενός καινούριου ορισμού για να περιγράψει το φαινόμενο.
Ένα από τα βασικά σημεία κριτικής για όλη την πορεία της μεταπολίτευσης ήταν η γενικευμένη αναξιοκρατία. Η επιλογή στελεχών στο στενό κυβερνητικό χώρο αλλά και στην ευρύτερη δημόσια διοίκηση γίνονταν από μια περιορισμένου εύρους «γυάλα» κομματικών στελεχών, πολιτευτών και συγγενικών ή φιλικών προσώπων που κάποια από αυτά δεν διέθεταν ούτε τα ελάχιστα απαραίτητα γνωστικά και εμπειρικά προσόντα για να καλύψουν τις ανάγκες των αρμοδιοτήτων τους.
Είχαμε συνηθίσει τόσες δεκαετίες οι «τακτοποιήσεις» να αφορούν κυρίως την προσπάθεια των παλαιότερων να εισάγουν την επόμενη γενιά (παιδιά, ανίψια) στη δημόσια διαχείριση. Αυτή την περίοδο βιώσαμε εκτός από το αντίστροφο (παιδικά «δώρα» προς τους γονείς, τύπου Ζωής Κωνσταντοπούλου!) και μια θερμή προσωπική συντροφικότητα που δεν φείδεται αξιωμάτων και παράβλεψης της νομοτυπίας για να αποδείξει το βάθος και το εύρος της!
Δεν έχουν συμβεί ποτέ στην ελληνική ιστορία τόσο μαζικές τοποθετήσεις ζευγαριών στον κρατικό μηχανισμό. Δεν υπάρχει προηγούμενο τόσων πολλών παραχωρήσεων δημοσίων θώκων ελέω ενδοοικογενειακής στήριξης. Τη στιγμή μάλιστα που με την απαγόρευση, από τον Σαμαρά, της τοποθέτησης συγγενών ως συμβούλων των βουλευτών και με την λειτουργία της ΔΙΑΥΓΕΙΑΣ, από τον Παπανδρέου, είχαν αρχίσει με καθυστέρηση και νωχελικότητα να μπαίνουν οι βάσεις για ακόμα πιο τολμηρά βήματα προς την αποδέσμευση από τον νεποτισμό.
Βήματα που πολλοί ανέμεναν ότι μια καινούρια κυβέρνηση που διατείνονταν ότι δεν διαθέτει τις συνηθισμένες αγκυλώσεις του συστήματος θα τα έκανε με γοργό ρυθμό. Αποδείχτηκε όμως για πολλοστή φορά ότι ο στίχος της Λίνας Νικολακοπούλου «στο βάθος το ζηλεύουμε αυτό που ρεζιλεύουμε» βρίσκει στο εγχώριο υποκριτικό πολιτικό σκηνικό την μέγιστη εκπλήρωση του.
Η κατάκτηση της εξουσίας μπορεί να προβάλλεται ως το μέσο για την ανατροπή δομών και συμπεριφορών αλλά καθυποτάσσεται στην ακόρεστη ανάγκη για αξιοποίηση της ώστε να αποκομίσει τα μεγαλύτερα οφέλη ένας στενός πυρήνας καρεκλοκένταυρων και ο περίγυρος του. Άλλωστε μια «επανάσταση» για να είναι επιτυχημένη πρέπει να προασπίσει πρώτα απ’ όλα την συνοχή και την αποτελεσματικότητα της «ομάδας κρούσης»!
Μόνο οι ταγμένοι να… ματώσουν για τον υψηλό σκοπό δύναται να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Γι’ αυτό και μπρος στην «θρησκευτική» υπηρέτηση του κοινού στόχου η αξιοκρατία περνά σε δεύτερη μοίρα. Πρέπει να είμαστε ταγμένοι στον αγώνα με… οικογενειακή προσήλωση όλοι όσοι θα υπηρετήσουμε το καθεστώς. Και ποιος διαθέτει αυτή την «γενετική» ιδεολογική ταύτιση καλύτερα από την φυσική οικογένεια; Με μητέρα την εξουσία και πατέρα τον ωφελιμισμό έρχονται τα παιδιά της «σύγκρουσης» να μας σώσουν!
