Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Follow @Sp_Rizopoulos
Η παρανοϊκή στάση της κυβέρνησης ως προς την προσέλκυση άμεσων ξένων επενδύσεων ήταν πάντα λίγο πολύ γνωστή, δεν χρειαζόταν να έρθει το Reuters για να μας διαπομπεύσει διεθνώς. Μάταιη η πανικόβλητη απάντηση για τους λουόμενους Έλληνες δια στόματος του Υπουργού Οικονομίας Δημήτρη Παπαδημητρίου.
Την παγκόσμια ξεφτίλα και μάλιστα για πολλοστή φορά η χώρα την έφαγε.
Το χειρότερο είναι ότι μας δουλεύει ψιλό γαζί με ένα νέο γλυκό παραμύθι μπολιασμένο με μπόλικη χρυσόσκονη προκειμένου να διασκεδάσει τις εντυπώσεις. Πώς αλλιώς να χαρακτηρίσει κανείς την παρουσίαση «τεσσάρων επενδύσεων που περιμένουν να ενταχθούν στο fast track». Αν ο αρμόδιος Υπουργός δεν καταλαβαίνει ότι αυτή η πρόταση βρίθει λογικών αντιφάσεων που απαντούν μόνο στο επίπεδο της υψηλής θεολογίας, τότε τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Αρχικά μας παρουσιάζονται τέσσερις επενδυτικές προτάσεις οι οποίες πρέπει να αποτελούν μυστικό υψίστης ασφαλείας για αυτό δεν ξέρουμε καν σε τι αφορούν. Το πιο κωμικό βέβαια του πράγματος είναι η σύλληψη της έννοιας «επένδυση που περιμένει», η οποία αποδεικνύει και το δομικό πρόβλημα ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. Οι επενδύσεις δεν σε περιμένουν, τις προ(σ)καλείς.
Το απόγειο του δουλέματος όμως είναι το εξής: προτιμά να μιλήσει για 4 επενδύσεις που είναι στην αναμονή και άκρα του τάφου σιωπή για εκείνες που είναι ετοιμες ή ήδη τρέχουν και δεν μπορούν να ξεκινήσουν.
Η Ρόδος στερείται μιας τουριστικής εγκατάστασης υψηλού επιπέδου και αξίας 400 εκατομμυρίων ευρώ, επειδή το Υπουργείο Πολιτισμού κήρυξε ολόκληρη την περιοχή που έβγαλε σε διαγωνισμό σε αρχαιολογικό χώρο. Ο Μάικ Αγγελιάδης ακόμα προσπαθεί να καταλάβει το αλαλούμ στο οποίο έμπλεξε τα τελευταία 25 χρόνια επειδή είχε όνειρο να κάνει κάτι στην ιδιαίτερη πατρίδα του.
Στο Ελληνικό υπουργοί εμπαίζουν με κάθε δυνατό τρόπο τους επενδυτές, για ενα έργο που θα είχε συνεισφορά 1% στο ΑΕΠ της χώρας, αλλάζοντας τον τουριστικό και εμπορικό χάρτη της Αθήνας. Ανάλογη κατάσταση επικρατεί και στον Αστέρα, το πετράδι τους Στέμματος της αποκαλούμενης «Αθηναϊκής Ριβιέρα».
Συνεπώς τι να πω για τον Ελληνικό Χρυσό;
Στη Χαλκιδική, μια έτοιμη μονάδα και μια τοπική οικονομία – με πραγματικούς ανθρώπους και πραγματικές δουλειές- – περιμένει πότε ο κ. Σταθάκης θα αποφασίσει να δώσει τις σχετικές άδειες και να διαχειριστεί το πολιτικό του ακροατήριο.
Oh Well φαίνεται να λένε οι υπουργοί στους εκπροσώπους της εταιρίας αδιαφορώντας για τα εκατοντάδες εκατομμύρια που έχουν δαπανηθεί και τα άλλα τόσα που δεν επενδύονται λόγω της πολιτικής στάσης των εμπλεκόμενων μελών της κυβέρνησης.
Στο διάστημα αυτό η Ελληνικός Χρυσός ΑΕ χάνει πραγματικά χρήματα – και μαζί του και η χώρα.
Θα μπορούσαμε να απαριθμούμε πολλές τέτοιες περιπτώσεις που τα ατελείωτα προβλήματα θα έκαναν και τον πιο καλόπιστο επενδυτή να αποκαρδιωθεί και να φύγει. Όμως έτσι, θα χάναμε τη μεγάλη εικόνα που έχει να κάνει με το είδος της ανάπτυξης στο οποίο η χώρα προσδοκά – και αν θέλουμε να είμαστε έντιμοι στην προσέγγισή μας πρέπει να αναγνωρίσουμε οτι συγκρούονται δύο κόσμοι εντός της χώρας και της κοινωνίας.
Από τη μια πλευρά, υπάρχουν αυτοί που θέλουν επενδύσεις με κάθε κόστος, αλόγιστα αρκεί να έρθει χρήμα. Δεν μας ενδιαφέρει η προέλευση των επενδύσεων, το που κατατείνουν και τι πραγματικά εξυπηρετούν. Η λογική απαιτεί την άνευ όρων εξυπηρέτηση τους από την πλευρά του κράτους ανεξαρτήτως του μέσο-μακροπρόθεσμου κόστους για την κοινωνία, την οικονομία, το φυσικό και πολεοδομικό ανάγλυφο της κάθε περιοχής.
Η άλλη πλευρά, η οποία φαίνεται ότι είναι και η κρατούσα, βλέπει διαρκώς φαντάσματα. Φαντασιώνεται ότι όλοι οι επενδυτές ανήκουν στην παραπάνω κατηγορία και φοβάται διαρκώς πως οποιαδήποτε επένδυση λειτουργεί με τη λογική της ακρίδας. Έρχεται, κατασπαταλά τους πόρους και φεύγει για το επόμενο χωράφι. Οι υπερασπιστές αυτής της προσέγγισης θεωρούν τους εαυτούς τους αυτόκλητους υπερασπιστές μιας ιδανικής πραγματικότητας- όπου η χώρα μένει σε μια κατάσταση παρθενίας και πρέπει να μείνει άσπηλη, αμόλυντη, άχραντη από κάθε επίδοξο «επιβήτορα».
Φυσικά και οι δύο αναγνώσεις στον πυρήνα τους ακραίες. Η μια θεωρεί ότι πρακτικά το κράτος δεν πρέπει να έχει ρόλο στην οικονομία, η άλλη θεωρεί ότι πρέπει να υπάρχει μόνο κράτος και θεσμική θωράκιση. Μέσα στον ιδεολογικό τους ζήλο και οι δύο χάνουν το σημείο ισορροπίας – την ανάπτυξη που θα γίνεται μέσα από επενδύσεις που σέβονται τη χώρα και τα χαρακτηριστικά της αλλά και ένα κράτος το οποίο θα σέβεται τον ρόλο του και δεν θα λειτουργεί ως αποικιοκρατική ζώνη αλλά ούτε ως σοβιέτ.
Καταλαβαίνω συνεπώς την καχυποψία για κάτι που δεν ξέρουμε. Αλλά για μια επένδυση όπως αυτή του Ελληνικού Χρυσού που έχει αποδείξει ότι και χρήματα βάζει και την τοπική οικονομία στηρίζει υποκαθιστώντας το πτωχευμένο ελληνικό κράτος και παράλληλα διασφαλίζει τους εργαζομένους και το περιβάλλον με τους πιο αυστηρούς όρους ασφαλείας. Αρά ως πότε η ιδεοληψία θα επικρατεί σε κάθε τι που πάει να γίνει;
Δυστυχώς για αυτούς, η πραγματικότητα είναι αμείλικτη.
Δουλέψτε επιτέλους κε. Παπαδημητρίου.
Δουλέψτε: όχι τη χώρα, αλλά για τη χώρα. Εάν δεν σέβεστε τη χώρα και τους πολίτες της, σεβαστείτε τουλάχιστον τα λεφτά που πληρώνεστε.
Get to work Mr. Papadimitriou.
