Γράφει ο Ζαχαρίας Λουδάρος
Follow @LOUDPLUS
Το βράδυ της πρωταπριλιάς ο Αντώνης Σαμαράς προσκάλεσε τους πρωτοεκλεγέντες βουλευτές του κόμματός του σε ταβέρνα στην Κηφισιά σε μια προσπάθεια «σύσφιξης των σχέσεων». Στην πραγματικότητα, τους χρησιμοποίησε ως πολιτικό «ντεκόρ» για να κάνει «διαρροές» σε φιλικά μέσα της διαπλοκής των αναφορών του στην «ολική επαναφορά Σαρκοζί» στην πολιτική σκηνή της Γαλλίας. Προσδοκώντας έτσι να δημιουργήσει αναλογικούς συνειρμούς με το πρόσωπό του. Κανένας ασφαλώς δεν πίστεψε το σενάριο κι όχι μόνο γιατί ήταν πρωταπριλιά… Γιατί άραγε;
Από τις 25 Ιανουαρίου και μετά, ο Σαμαράς «το ζει όλο μόνος του». Κάθε «dead line» που μπαίνει στην εξελισσόμενη διαπραγμάτευση και συνοδεύεται από μπαράζ επιθέσεων στους «απείθαρχους» της Αθήνας, για τον Σαμαρά είναι άλλη μια «μεγάλη προσδοκία» επιστροφής στην εξουσία, καθώς ακόμη δεν έχει παραδεχθεί πως ο πολιτικός κύκλος του έκλεισε οριστικά και αμετάκλητα με τη λαϊκή ετυμηγορία της 25ης Ιανουαρίου. Γι αυτό και δεν διστάζει να συνταχθεί τόσο απροκάλυπτα με τους δανειστές, να υπονομεύσει κάθε προσπάθεια ανάκτησης μέρους της εθνικής κυριαρχίας από την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα και να εμφανιστεί πρόθυμος για συμμετοχή σε κυβέρνηση εθνικής ενότητας, τη στιγμή που δεν του το ζήτησε κανένας.
Ο Αντώνης Σαμαράς δεν μπορεί να «χωνέψει» πως ενώ έκανε όλα όσα του ζητήθηκαν, αμέσως μετά τις ευρωεκλογές αδειάστηκε από τους εταίρους του στο ΕΛΚ, με την «υπόσχεση» πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να καταφέρει να αποτελέσει κάτι περισσότερο από μια «παρένθεση» και πως σύντομα θα επιστρέψει «δικαιωμένος» στο Μέγαρο Μαξίμου. Λογάριαζαν όμως χωρίς τον «ξενοδόχο», δηλαδή τις ΗΠΑ υπό τη διακυβέρνηση Ομπάμα…
Από την εξέλιξη των πραγμάτων έχει καταστεί σαφές πως οι ΗΠΑ δεν συμμερίζονται τα «σχέδια επί χάρτου» που καταστρώνονται στην Ευρώπη για την ανατροπή της δημοκρατικά εκλεγμένης ελληνικής κυβέρνησης μέσω του χρηματοδοτικού εκβιασμού που θυμίζει τακτικές Μαφίας, γεγονός που κατά την αμερικανική οπτική θα μπορούσε να αποτελέσει τη θρυαλλίδα ενός ντόμινο γενικευμένης αποσταθεροποίησης στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της Αν. Μεσογείου. Και μάλιστα τη στιγμή που οι σχέσεις των ΗΠΑ με την «ερντογανική» Τουρκία βρίσκονται στο ναδίρ και εκατομμύρια φανατικών Τούρκων ισλαμιστών θεωρούν την Αμερική «το πιο μισητό έθνος στον κόσμο».
Μπορεί λοιπόν οι ευρωπαίοι δανειστές να έβγαλαν το «φίμωτρο» που είχαν βάλει για κάμποσο διάστημα στο «ντόπερμαν» Σόιμπλε προκειμένου να «γαυγίσει» πως δεν θα υπάρξει συμφωνία στις 25 Απριλίου και να πυροδοτήσει μπαράζ δημοσιευμάτων περί Grexit ή χρεωκοπίας ακόμη και εντός ευρωζώνης, έσπευσε ωστόσο ο αμερικανός υπουργός Οικονομικών Τζακ Λιού να «μαζέψει» το λουρί σημειώνοντας πως «ακόμη και αν ο κίνδυνος της μετάδοσης είναι πολύ μικρότερος σήμερα απ’ ότι ήταν, ας πούμε, το 2012 και νωρίτερα, δεν θα ήταν καλό να εισαχθεί αυτή η μορφή της αβεβαιότητας σε μία παγκόσμια οικονομία που μόλις ανακάμπτει από μία βαθιά ύφεση». Οι ΗΠΑ εξακολουθούν να υποστηρίζουν την επίτευξη συμφωνίας μεταξύ των ευρωπαίων και της σημερινής ελληνικής κυβέρνησης και όχι εκτροπή κι ανατροπή της.
Στο «σχέδιο» λοιπόν δεν μπορεί να ελπίζει ο Σαμαράς για να γίνει ο Έλληνας Σαρκοζί. Τι μένει; Το «ατύχημα». Να ξεφύγουν δηλαδή καθ’ οιονδήποτε τρόπο τα πράγματα στην Ελλάδα που δέχεται πολλαπλές πιέσεις και μπροστά στον κίνδυνο εθνικής κατάρρευσης να οδηγηθούμε σε κυβερνητική λύση «εθνικής ενότητας». Όμως ακόμη και σε αυτή την περίπτωση, ο τελευταίος που θα μπορούσε να «γεφυρώσει» τις αντιθέσεις θα ήταν ο Σαμαράς. Αντίθετα, θα ήταν ο πρώτος στον οποίο θα καταλογιζόταν (και δικαίως) η συστηματική προσπάθεια υπονόμευσης της σημερινής κυβέρνησης σε αγαστή συνεργασία με τους δανειστές, προκειμένου να είναι αυτοί που θα διορίζουν τους «κηπουρούς» τους για να κυβερνούν την Ελλάδα. Ο υπόλογος για την εκτροπή δεν μπορεί να είναι μέρος της λύσης, όταν είναι οργανικό μέρος του προβλήματος. Η Ελλάδα θα ξαναζούσε «Ιουλιανά» με άγνωστη έκβαση.
Αν ο μη γένοιτο… γίνει το μη γένοιτο και χρειαστεί «γεφύρωση» των δύο πόλων του πολιτικού συστήματος, σε συνθήκες οξυμμένης έντασης και γενικευμένης εθνικής κρίσης, αυτό θα μπορούσε να το επιτύχει μόνον ο Κώστας Καραμανλής. Είναι ο μόνος που μπορεί να ενώσει όλη τη κεντροδεξιά παράταξη, κράτησε αποστάσεις ασφαλείας από τη «μνημονιακή συγκυβέρνηση», διατήρησε ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας τόσο με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ όσο και με τους ΑΝΕΛ και έπαιξε τον πρώτο και καθοριστικό ρόλο στη συναινετική εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.
Το ερώτημα λοιπόν είναι γιατί προσπαθεί με τόση πολιτική αφέλεια ο Σαμαράς να ανατρέψει μια κυβέρνηση με τρόπο που θα θέσει τον ίδιο όχι απλά στο περιθώριο αλλά στις πιο μαύρες σελίδες της ελληνικής ιστορίας; Λογική εξήγηση δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο η γνωστή κινηματογραφική ατάκα σύμφωνα με την οποία «η ματαιοδοξία είναι η αγαπημένη αμαρτία του διαβόλου». Κι ο Σαμαράς με τις αμαρτίες έχει παρελθόν, όπως ο ίδιος έχει εξομολογηθεί ενώπιον της κας Μέρκελ.
