Γράφει ο Δρ. Ιωάννης Ν. Χαραλαμπόπουλος, Γεωπόνος-Βιοκλιματολόγος.
Είδαμε έρευνες που οι περισσότεροι γονείς θέλουν τα παιδιά τους να γίνουν αγρότες. Βλέπουμε sites που αναφέρονται στην αγροτική παραγωγή και ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια.
Επειδή μας αρέσει η υπερβολή και από το όνειρο για το παιδί μας –μόνο γιατρός, δικηγόρος, μηχανικός, πήγαμε στο άλλο άκρο που λέει αγρότης, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:
1. Η Ελλάδα είναι και θα παραμείνει μια χώρα με μικρό κλήρο (γωμορφολογικοί λόγοι, ιστορικοί λόγοι, παράδοση)
2. Τα εργατικά κόστη είναι και θα παραμείνουν υψηλά.
3. Οι γόνιμες και αρδευόμενες εκτάσεις είναι μικρές και λίγες.
4. Τα χρήματα για έργα υποδομής και εκσυγχρονισμού έγιναν κατανάλωση.
5. Η εμπειρία από το χωράφι δεν μεταφέρθηκε στην επόμενη γενιά (αφού το παιδί αν έπαιρνε τα γράμματα έπρεπε να γίνει επιστήμον), αλλά διεσπάρη σε εποχικούς εργάτες.
6. Η εξουσία είδε τον αγρότη σαν ψηφοφόρο και αυτός βολεύτηκε στο νέο του κοστούμι.
7. Τσιμπήσαμε το δόλωμα των επιδοτήσεων και αν μάθεις να σε δωρεάν γεύματα, αλίμονο σου αν έρθει η ώρα να κάνεις τον κυνηγό.
Για όλους τους παραπάνω λόγους η αγροτική παραγωγή μειώθηκε πολύ και η παραγωγική διαδικασία έχει μείνει στη δεκαετία του 80’. Οι νέοι βλέποντας το νέο agro-lifestyle δεν ξέρουν ότι η αγροτική δουλεία είναι σκληρή, επισφαλής και όχι πολύ κερδοφόρα. Άρα, πριν οραματιστούμε τον εαυτό μας με κοστούμι και Bluetooth επάνω στο αλέτρι πρέπει να σκεφτούμε:
1. Έχουμε βρει την αγορά για το προϊόν που θέλουμε να παράγουμε;
2. Πόση είναι η κρίσιμη έκταση για να είναι συμφέρουσα η παραγωγή;
3. Είναι το τοπικό κλίμα και έδαφος κατάλληλο για την καλλιέργεια;
4. Πόσο κοστίζει ο εξοπλισμός και πόσα είναι τα εργατικά κόστη;
5. Τι γνωρίζουμε για την συγκεκριμένη καλλιέργεια;
Συνοπτικά, όποιος επιθυμεί να εμπλακεί με τη γεωργία πρέπει να είναι σίγουρος ότι θα έχει μια σκληρή και επισφαλή δουλεία. Το μοντέλο του αγρότη που πουλάει στο μεσάζοντα δεν είναι βιώσιμο στην Ελλάδα γιατί είναι μικρές οι παραγωγές. Άρα πρέπει το προϊόν να είναι άριστο ποιοτικά και αν είναι δυνατόν να είναι πιστοποιημένο. Επίσης έχει πολύ μεγάλη σημασία η συσκευασία και όπως λένε στο χωρίο μου το «branding». Πρέπει ο παραγωγός να επενδύει στο καλό του όνομα και την αναγνωσιμότητα του. Οι παραγωγές είναι καλύτερο να διαχέονται από τον παραγωγό και όχι από πολυδαίδαλα δίκτυα που ανεβάζουν το τελικό τους κόστος (εκτός και αφορούν σε εξαγωγές). Τελικά ο νέος αγρότης πρέπει να είναι αγρότης, επιχειρηματίας και κυρίως επαγγελματίας. Πρέπει να ακολουθεί τις εξελίξεις και να μην περιμένει τίποτα από επιδοτήσεις (αν έρθουν, καλώς να έρθουν).
Η νέα γενιά είναι πολύγλωσση και μορφωμένη. Ξέρει να χειρίζεται την τεχνολογία και έχει ταξιδέψει πολύ περισσότερο από όλες τις προηγούμενες.
Όλες οι πιθανότητες είναι με το μέρος της. Η νέα γενιά αγροτών μπορεί να τα καταφέρει.
ΥΓ. Η γεωργία δεν είναι τα πετρέλαια που θα σώσουν τη χώρα. Είναι μια δημιουργική και παραγωγική διαδικασία που μπορεί να σώσει όποιον θα ασχοληθεί σοβαρά μαζί της.
