Τούτες τις ημέρες όσο κι αν η κρίση μας έχει γονατίσει πάρα πολλοί είναι εκείνοι που επιχειρούν την απόδραση στην… επαρχία. Σούπερ τυχεροί, όσοι έχουν χωριά. Τυχεροί όσοι έχουν φίλους και γνωστούς που έχουν χωριά και κατά συνέπεια μπορούν να επωφεληθούν λίγες –κι οικονομικότερες- μέρες ξενοιασιάς. Οι εποχές που οι τηλεοράσεις κατακλύζονταν από διαφημίσεις (και δάνεια) για πασχαλινές διακοπές σε σούπερ εξωτικούς και κουλ ευρωπαϊκούς προορισμούς, ε, μάλλον έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί (μαζί κι η υπερβολή της).
Περισσότερο από ποτέ τις μέρες τούτες θα ακουστεί το «πόσο τυχεροί είναι όσοι μένουν στην επαρχία και τουλάχιστον έχουν μια άλφα ποιότητα ζωής». Έχουν όμως;
Από περιβαλλοντικής άποψης, ναι. Ζουν πιο κοντά στη φύση και σίγουρα οι ρυθμοί είναι σαφώς χαλαρότεροι από ότι στις πόλεις. Αλλά μέχρι εκεί. Διότι η άλλη πλευρά του φεγγαριού λέει πως η ανεργία μαστίζει εξίσου την περιφέρεια, τα μεροκάματα είναι εξίσου δυσέρευτα, φορολογία και χαράτσια τα ίδια, σχολεία που υπολειτουργούν, πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας της συμφοράς… Αν έχει κανείς δικό του (ξεχρεωμένο σπίτι) και κανένα χωραφάκι, χμ, κάτι γίνεται. Αλλά μέχρις εκεί. Η ύπαιθρος ξεχάστηκε όλες τις προηγούμενες δεκαετίες, παραμελήθηκε, αγνοήθηκε και τώρα που με δυσκολία θρέφει τα δικά της παιδιά, καλείται να θρέψει και τα παιδιά των αστικών κέντρων που αναζητούν μια ευκαιρία ζωής.
Αυτή η ευκαιρία διαφημίζεται, αποτελεί αντικείμενο πλήθους δημοσιογραφικών ερευνών, πλην όμως φαίνεται να γίνεται άτακτα, άναρχα και χωρίς κεντρικό σχέδιο. Κι λένε οι κυβερνώντες ότι η αγροτική οικονομία θα συμβάλει στην επανεκκίνηση της οικονομίας. Κούφια λόγια. Η πραγματικότητα λέει ότι επενδυτικά σχέδια παραμένουν παγωμένα, σχεδιασμοί για εγκατάσταση νέων αγροτών είναι ακόμη σχέδια… Και σε περιπτώσεις που κάτι κινείται, βαθιά ελλοχεύει η αμφιβολία της ανατροπής την επόμενη ημέρα. Τα αγροτικά φωτοβολταϊκά που άλλα τους έταζαν κι άλλα βρίσκουν μπροστά τους είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Κι ας ελπίσουμε ότι θα είναι το τελευταίο. Αν και δεν το πιστεύουμε…
