Χθες βρέθηκα μπροστά σε μια πολύ δύσκολη θέση. Ήμουν στην κάμερα συνεργείου βρετανικού τηλεοπτικού δικτύου και δεχόμουν με καταιγιστικό τρόπο την ίδια και την ίδια ερώτηση: «Θα βγει η Ελλάδα από το ευρώ;».
Αντιστάθηκα σαν τίμιος Έλληνας. Δεν έκανα το εύκολο που θα ήταν να συμφωνήσω με την ερώτηση. Επέμεινα πως μπορεί να βρεθεί κυβερνητική λύση και να αποφευχθούν δυο εξίσου τραγικά ενδεχόμενα: Ή να γίνει η Ελλάδα προτεκτοράτο (όπως προτείνουν πλέον επίσημα οι Γερμανοί βλέποντας ένα ασθενικό πολιτικό σύστημα) ή να γίνει η Ελλάδα κάτι σαν τη Συρία, καθότι η επιστροφή στη δραχμή, στην οποία πολλοί προσδοκούν δεν θα γίνει ανώδυνα (δεν υπάρχει άλλωστε κανένα οργανωμένο σχέδιο για αυτό) οπότε ενδέχεται να γίνει με τρόπο που θα οδηγήσει σε διχασμό, πληρώνοντας πάλι τεράστιες εθνικές καταστροφές.
Το βίντεο των δηλώσεών μου δεν έπαιξε. «Κόπηκε». Τις προηγούμενες ημέρες είχα μιλήσει σε πάρα πολλά ειδησεογραφικά δίκτυα από τις ΗΠΑ ως την Κίνα. Το ίδιο βρετανικό κανάλι με είχε φιλοξενήσει για είκοσι ολόκληρα λεπτά, την περασμένη Παρασκευή. Από το πρωί της Δευτέρας η ατζέντα άλλαξε. Η εικόνα σε όλο τον κόσμο είναι πως η Ελλάδα είναι μια «χαμένη υπόθεση». Εικόνα που δυστυχώς τροφοδοτείται από την ανυπαρξία Ηγεσίας στη χώρα. Η Ελλάδα χωρίς Ηγέτη, είναι εύκολη βορά. Και ο πιο εύκολος τρόπος για να στερείται Ηγεσίας αυτή η χώρα, είναι ο πολωτικός διχασμός.
Επειδή οι νεώτερες γενιές ούτε προσωπικές μνήμες έχουν όπως είναι φυσικό, αλλά ούτε και ιστορία μαθαίνουν στα σχολεία πλέον, θυμίζω στα γρήγορα τον εμφύλιο πόλεμο της περιόδου 1823 – 1825, τον διχασμό σε βασιλικούς και βενιζελικούς και τη Μικρασιατική Καταστροφή, τον Εμφύλιο 44-49 και την κατοχή της Κύπρου.
Σε όλες τις περιπτώσεις αυτές ο κοινός παρονομαστής ήταν ο ίδιος, ανεξάρτητα από το ιδεολογικό του κάλυμμα: Ανταγωνισμός ισχύος για την ηγεσία. Και μάλιστα ανταγωνισμός «μηδενικού αθροίσματος», δηλαδή «ο θάνατός σου η ζωή μου».
Επειδή όπως έλεγε η γιαγιά μου «πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι», βλέπω ότι το ετοιμοθάνατο πολιτικό σύστημα δεν βάζει μυαλό ούτε και την ύστατη ώρα και είναι έτοιμο, πάνω στη διχαστική γραμμή του «Μνημόνιο – Αντιμνημόνιο», να κάνει νέες βλακείες. Ετοιμάζεται η κοινή γνώμη για νέες εκλογές. Διεξάγεται σχεδόν προσχηματικά η διαδικασία των διερευνητικών εντολών και θα ακολουθήσει μια εξίσου προσχηματική σύσκεψη των αρχηγών με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Μόνο που αυτή η σύσκεψη θα δώσει την ευκαιρία στον αρχηγό της «Χρυσής Αυγής» είτε να εμφανιστεί «θεσμικός» και να αποενοχοποιήσει ακόμη περισσότερο την ψήφο στη συγκεκριμένη οργάνωση, είτε να τα κάνει όλα «γυαλιά καρφιά» και να εισπράξει τον έπαινο του «ν’ αγιάσουν τα χέρια σου». Σε κάθε περίπτωση θα βγει κερδισμένος.
Οι κομματικοί «φωστήρες» που σήμερα κάνουν ασκήσεις επί χάρτου και εκτιμούν ότι στις επαναληπτικές εκλογές – ειδικά μάλιστα αν έχει μεσολαβήσει και κάτι σαν «στάση πληρωμών» σε συντάξεις και μισθούς του δημοσίου – θα ενισχυθούν οι «φιλοευρωπαϊκές» δυνάμεις κάνουν και πάλι λάθος, όπως κάνουν συνέχεια το τελευταίο διάστημα. Οι επαναληπτικές εκλογές θα ενισχύσουν τα άκρα και μόνον τα άκρα.
Άρα, επαναλαμβάνω αυτό που έγραψα χθες. Να κόψουν το λαιμό τους να βρουν λύση. Πήραν την ψήφο του ελληνικού λαού για να κυβερνήσουν και στην πρώτη δυσκολία την πουλάνε. Τζογάρουν το μέλλον της χώρας στο όνομα του κομματικού εγωισμού. Τα παραμύθια πως δεν υπάρχουν σημεία σύγκλισης να τα αφήσουν στην άκρη. Τον τρόπο να κάνουν ο ένας τα ρουσφέτια του άλλου πως τον έβρισκαν τόσα χρόνια;
Δεν πιστεύω ότι το κόμμα του Καμένου, στο οποίο οι μισοί βουλευτές ήταν υπουργοί του Καραμανλή μπορεί να παριστάνει την «άμωμο παρθένα» και να μην συζητάει με τον Σαμαρά.
Δεν πιστεύω ότι ο Φώτης Κουβέλης με αυτό το ισχνό 6% που κατέγραψε, μπορεί να προσδοκά κάτι περισσότερο από να κλείσει την πολιτική του καριέρα ως Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Δεν πιστεύω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αρνηθεί να μετακινηθεί μερικά κλικ προς το Κέντρο, να γίνει θεσμική δύναμη και να «κλείσει» όμορφα και ωραία ανοιχτούς λογαριασμούς με πράξεις βίας και τρομοκρατίας.
Δεν πιστεύω ότι η ΝΔ θα βρει καλύτερη συγκυρία για να εξασφαλίσει την «κοινωνική ειρήνη» που απαιτείται προκειμένου να συμμαζευτεί το μαγαζί που λέγεται ελληνικό κράτος. Μόνη της είναι βέβαιο πως δεν μπορεί να κάνει καμιά επανίδρυση, κανενός κράτους και αυτό το απέδειξε η διακυβέρνηση Καραμανλή.
Δεν πιστεύω ότι το ΚΚΕ θα αρνηθεί να δώσει ένα εύλογο διάστημα ανοχής στη νέα κυβέρνηση, όταν η αστική δημοκρατία επέδειξε τόσο γενναιόδωρη ανοχή στις οικονομικές του συναλλαγές με τις χώρες του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού.
Δεν πιστεύω ότι το ΠΑΣΟΚ μπορεί να κάνει κάτι διαφορετικό από το να ακολουθήσει όλους τους άλλους, καθώς είναι βουτηγμένο στα σκατά μέχρι το λαιμό.
Αντιθέτως, για όλους τους παραπάνω λόγους πιστεύω πως μπορούν «να κάνουν κάτι». Δεν με νοιάζει πως θα το κάνουν, αρκεί να το κάνουν. Να βρουν μια κυβερνητική λύση για να κρατηθεί η χώρα όρθια. Η εμμονή στην στρατηγική της «κληρονομιάς των ερειπίων» είναι λάθος στρατηγική. Διότι κάτω από τα ερείπια θα έχουν θαφτεί δουλειές, επιχειρήσεις, κόποι, ξενύχτια, αγωνίες, ελπίδες, σπουδές, ανθρώπινες ζωές.
Προσωπικά χθες ως Έλληνας έκανα το καθήκον μου χωρίς να με νοιάξει ούτε στιγμή αν έχασα μερικά λεπτά δημοσιότητας σε ένα από τα μεγαλύτερα διεθνή ειδησεογραφικά δίκτυα. Άλλοι θα σκότωναν για αυτό. Δεν μπορώ όμως να σκοτώσω την πατρίδα μου. Ελπίζω το ίδιο να σκέφτονται και οι πολιτικοί αρχηγοί, χωρίς να νοιαστούν για το τι θα χάσουν προσωπικά. Είναι ελάχιστα πειστικοί σήμερα όταν δηλώνουν πως βάζουν την πατρίδα πάνω από την καρέκλα. Σήμερα το σωστό μήνυμα είναι «κάθομαι στην καρέκλα για να βοηθήσω την πατρίδα».
ΥΓ: Πριν μερικά χρόνια μαζί με Υπουργό σε παραγωγικό πόστο, είχαμε επισκεφθεί τη Λέσχη Επιχειρηματικότητας. Γηραιός και πολύ επιτυχημένος επιχειρηματίας γύρισε και του είπε: «Κάντε κάτι…. Κάντε και λάθη αλλά κάντε κάτι!». Η υπόλοιπη κοινωνία ζούσε τότε αμέριμνη μέσα στη «φούσκα» της καταναλωτικής ευμάρειας.
Σε αυτή τη σοφή φράση έχω να προσθέσω μόνο στην αρχή τη λέξη: «Επιτέλους». Σήμερα που τα πράγματα έφτασαν σε αδιέξοδο αυτό που έβλεπε ένας, το βλέπουν πολλοί και σε πολύ λίγο θα το βλέπουν όλοι. Αλλά όταν όλοι βλέπουν το προφανές τότε συνήθως είναι πάρα πολύ αργά.
