Γράφει η Γιώτα Μπουγά
Όλα ξεκίνησαν πριν από έναν περίπου χρόνο με την επίθεση στο “Charlie Ηebdo”, συνεχίστηκαν με τα τραγικά συμβάντα του περασμένου Νοέμβρη στο Παρίσι και έφτασαν στην τωρινή τραγωδία στις Βρυξέλλες, αποδεικνύοντας ότι ο δυτικός μας κόσμος δεν είναι και τόσο ασφαλής.
Το “Je suis Charlie” έγινε Παρίσι, Μάλι, Κολωνία και πρόσφατα… Βρυξέλλες. Βαρεθήκαμε να το βλέπουμε να κάνει το γύρο των social media, χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα. Το σοκ του “Charlie” ήταν μεγάλο, γιατί έπληξε την ελευθερία του τύπου, το αντίκτυπο του Παρισιού ακόμα μεγαλύτερο και η τραγωδία στις Βρυξέλλες τεράστια. Μέχρι πότε; Μέχρι πότε θα εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας, χωρίς να επιτυγχάνουμε αλλαγή; Μέχρι πότε θα είμαστε απροστάτευτοι από την τυφλή βία; Μέχρι πότε η Ευρώπη θα ζει μέσα στον τρόμο;
Φτάνει!
Γιατί δε στέκομαι στο Μάλι, στον Λίβανο ή και στην πιο κοντινή μας Τουρκία; Φυσικά, και δεν έχω σκοπό να παραβλέψω τις επιθέσεις αλλά ούτε και τα θύματά τους. Ο τρόμος στην Ευρώπη, όμως, έπιασε στόχο. Το Παρίσι ήταν πληγή για στις ευρωπαϊκές αξίες, αξίες όπως η ισότητα, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η ελευθερία του λόγου, ενώ οι Βρυξέλλες ήταν πληγή για την Ευρωπαϊκή Ένωση, στην καρδιά της. Χτύπημα αιφνιδιαστικό, αφού τα βλέμματα όλων είχαν στραφεί στην προσφυγική κρίση.
Σε μια κρίσιμη χρονική συγκυρία για την Ευρώπη, με την προσφυγική κρίση “προ των πυλών” και την πρόσφατη συμφωνία με την Τουρκία, οι επιθέσεις στον πυρήνα της την αφήνουν έκθετη κι αποδιοργανωμένη. Μήπως ήταν εύστοχες οι ανησυχίες για την ασφάλεια; Μήπως ορθώς υψώθηκαν τα τείχη από τις χώρες του Βίσεγκραντ; Μήπως η Ευρώπη απειλείται από τους Μουσουλμάνους και πώς θα προστατευθεί;
Μήπως;
Κι όμως… Οι επιθέσεις σε Παρίσι και Βρυξέλλες έγιναν με στόχο δυο πόλεις πολυσυλλεκτικές, ανοιχτές κι ανεκτικές. Η Γαλλία και το Βέλγιο είναι κράτη με υψηλό αριθμό μεταναστών και υψηλό βαθμό ενσωμάτωσής τους. Οι επιθέσεις έγιναν από Βέλγους και Γάλλους πολίτες μουσουλμανικής θρησκείας, από πολίτες που απολαμβάνουν τα ίδια διακαιώματα με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, παρά την κριτική για τις όποιες αδικίες, τις κοινωνικές παροχές και το κράτος πρόνοιας που… δεν είναι της παρούσης.
Πολλά Ερωτήματα γεννώνται και ο προβληματισμός είναι διάχυτος. Η Ευρώπη φοβάται. Η Ευρώπη κλείνει, ενώ έπρεπε να ανοίγει, τα ζητήματα ασύλου και μετανάστευσης μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα τρίζει. Πού βαδίζουμε; Θα είναι αυτό το τέλος της ενοποιητικής διαδικασίας, δεδομένου ότι ξεκινούν συζητήσεις για την αναθεώρηση της συνθήκης Σένγκεν;
Όλα τα παραπάνω απαιτούν χρόνο κι εμείς κουραστήκαμε να μένουμε έκθετοι στον τρόμο!
