Ζημιές στη είσοδο του Συμβουλίου της Επικρατείας προκάλεσαν λίγο πριν τις 20:00 τη Δευτέρας περί τα 70 άτομα μέλη της αναρχικής συλλογικότητας «Ρουβίκωνας», σπάζοντας υαλοπίνακες και ρίχνοντας μπογιές. Αφού φώναξαν συνθήματα και πέταξαν τρικάκια αποχώρησαν.
«Πραγματοποιήσαμε πριν λίγη ώρα συμβολική επίθεση στο κτίριο του Συμβούλιου της Επικρατείας. Ο λόγος προφανής, η απόφασή του που έκρινε «συνταγματικό» τον νόμο Κατρούγκαλου για μείωση των συντάξεων» αναφέρει ο Ρουβίκωνας σε ανακοίνωσή του σε ιστοσελίδα του αντιεξουσιαστικού χώρου αναλαμβάνοντας την ευθύνη της επίθεσης μαζί με άλλες αναρχικές συλλογικότητες.
Σημειώνεται ότι την ώρα που επιτέθηκε η ομάδα των ατόμων στο ΣτΕ, δηλώνοντας στο φρουρό του κτιρίου ότι ήταν μέλη του Ρουβίκωνα, συνεδρίαζε στον δεύτερο όροφο του κτιρίου η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας για το θέμα του ασφαλιστικού νόμου Κατρούγκαλου.
Ειδικότερα, σύμφωνα με αστυνομικές και δικαστικές πηγές, που επικαλείται το ΑΠΕ τα άτομα εισήλθαν στο κτίριο σε δύο ομάδες, ζήτησαν επιτακτικά από τον φρουρό να μην αντιδράσει, έσπασαν υαλοπίνακες της εισόδου, προκάλεσαν ζημιά στο μηχάνημα ελέγχου της εισόδου και έριξαν χρώματα στο κτίριο. Φιάλη που περιείχε χρώμα δέχθηκε στο χέρι ο φρουρός του κτιρίου. Ακολούθως αποχώρησαν.
Την ευθύνη ανέλαβαν από κοινού οι οργανώσεις Ρουβίκωνας, Αναρχική Συλλογικότητα Νέας Φιλαδέλφειας και Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης.
Η ανακοίνωση του Ρουβίκωνα
Η ανακοίνωση έχει τίτλο: «Επίθεση στο ΣτΕ. Για τους γέρους και τις γριές μας σήμερα, για εμάς αύριο…» και υπότιτλο: «Η μόνη ελπίδα είναι στο δρόμο. Οι νεότερες γενιές, αυτές που θα ζήσουν το καθεστώς ολοκλήρωσης της φιλελεύθερης ατζέντας, αυτές που αντί για σύνταξη θα παίρνουν 250 ευρώ ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα και θα πληρώνουν τα φάρμακα από την τσέπη τους, πρέπει να βγουν στον δρόμο. Οι παλιότερες γενιές, τα θύματα της ληστείας και της βίαιης φτωχοποίησης πρέπει να πιέσουν τις νεότερες γενιές να βγουν στο δρόμο».
«Πραγματοποιήσαμε πριν λίγη ώρα συμβολική επίθεση στο κτίριο του Συμβουλίου της Επικρατείας. Ο λόγος προφανής, η απόφασή του που έκρινε «συνταγματικό» τον νόμο Κατρούγγαλου για μείωση των συντάξεων.
Ξέρουμε τι θα μας πουν: Θα μας πουν ότι λαϊκίζουμε. Θα μας πουν ότι ψάχνουμε εύκολη συγκίνηση. Θα μας πουν ότι εκμεταλλευόμαστε την δυστυχία. Ότι υπονομεύουμε την εθνική προσπάθεια να σταθεί η χώρα στα πόδια της. Ότι υπονομεύουμε την δικαιοσύνη που πρέπει να σεβόμαστε τις αποφάσεις της. Ότι δεν έχουμε λύσεις. Και βέβαια θα μας πουν ότι εκφράζουμε την ανομία.
Τα πράγματα είναι απλά:
Μόνο στον καπιταλισμό, από όσα συστήματα είχαν ποτέ οι άνθρωποι στην ιστορία τους, η ηλικιωμένος και η ηλικιωμένη, λογίζονται ως σκουπίδια. Κι έχουν υπάρξει συστήματα, με τα σημερινά μέτρα, πιο βάρβαρα από τον καπιταλισμό. Πάντα ο φτωχός είχε τη μοίρα του κι ο φτωχός που γέρασε ακόμα χειρότερη. Μόνο όμως σήμερα αυτό είναι θεσπισμένο και θα έλεγε κανείς γίνεται μέρος του «πολιτισμού». Αυτό που ίσχυε για τα γερασμένα άλογα νομοθετείται τώρα και για ανθρώπους.»
«Χωρίς κοινωνικό ιστό, με το άτομο και την οικογένειά του να είναι τα απομονωμένα κύτταρα της παραγωγικής και καταναλωτικής μάζας, η ασφαλιστική κάλυψη και η σύνταξη ήταν μόνη απάντηση στην επιβίωση όσων δεν μπορούν πλέον να παράγουν υπεραξία για κάποιο αφεντικό. Έτσι μπορούν να παραμείνουν στην κατανάλωση και να συνεχίσουν να έχουν λόγο να ψηφίζουν ως το ύστατο υποκατάστατο κοινωνικής και πολιτικής ισχύος που τους έχει απομείνει.»
«Για δεκαετίες οι ίδιοι οι εργάτες/τριες και τα κατώτερα μικροαστικά στρώματα πλήρωναν για να μπορούν να έχουν αυτό το ‘προνόμιο’ ή άμεσα ή μέσω της δουλειάς τους που το αφεντικό καρπώνονταν (η υποτιθέμενη συμμετοχή του εργοδότη). Μαζεύτηκαν τεράστια κεφάλαια στα χέρια του κράτους. Και το κράτος όχι μόνο χρησιμοποίησε μέρος τους για τις ανάγκες του αλλά υπηρετώντας τις επιταγές του κεφαλαίου τζόγαρε αυτά τα χρήματα στο καπιταλιστικό καζίνο του χρηματιστηρίου προ κρίσης ενώ στην κρίση κούρεψε τις καταθέσεις και τα αποθεματικά των ταμείων για να ανταποκριθεί στην επιτροπεία των μνημονίων και του χρέους. Αποτέλεσμα η σαρωτική μείωση των συντάξεων και η αυξανόμενη συμμετοχή στην ιατροφαρμακευτική κάλυψη.
«Γεγονότα του τύπου ‘γερνάει ο πληθυσμός και δεν φτάνουν οι εισφορές’, ‘το κράτος δεν είναι καλός επενδυτής’, φταίει η ‘εισφοροδιαφυγή’, φταίνε οι ‘σκανδαλώδεις συνταξιοδοτήσεις’, μπορεί να έχουν μερίδιο ευθύνης στη σημερινή κατάσταση αλλά όχι το κυρίαρχο. Το κυρίαρχο γεγονός είναι ότι η εξουσία χειρίστηκε αυτά τα χρήματα σαν να ήταν δικά της και τα σκόρπισε για τις δικές της δουλειές. Το κυρίαρχο είναι ότι η εξουσία αποφάσισε ότι οι ηλικιωμένοι είναι γερασμένα άλογα.»
«Σε αυτό το καθεστωτικό τσίρκο των υποτιθέμενων διακριτών εξουσιών της αστικής δημοκρατίας το ΣτΕ είναι ο τελευταίος αλλά καθόλου ασήμαντος από συμβολικό κύρος, τροχός της άμαξας. Εκεί υποτίθεται ότι κρίνεται η «νομιμότητα των νόμων», εκεί φυλάγεται η σφραγίδα μιας ανεξάρτητης δικαιοσύνης που αναλαμβάνει να επικυρώσει ή όχι τις αποφάσεις της όποιας κυβέρνησης στο όνομα του συντάγματος.
«Στην πραγματικότητα είναι το πολιτικό εργαλείο του δικαστικού πόλου εξουσίας που όπως κάθε άλλος πόλος κάνει ταυτόχρονα δύο πράγματα: ανταγωνίζεται τους άλλους μέσα στο σύστημα και φροντίζει για την ισχύ, την επιβίωση και την ενίσχυση του ίδιου του συστήματος. Οι αποφάσεις του ΣτΕ τα τελευταία χρόνια δείχνουν ανάγλυφα πως γίνονται και τα δύο αυτά μαζί. Για μια σειρά θέματα νταραβέρι ή κόντρα με την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση αλλά όταν πρόκειται για συστημικές επιλογές δείχνει πάντα αίσθημα ευθύνης για το καθεστώς.»
«Και κάτι «παραιτήσεις» όπως η πρόσφατη του Σακελαρίου μόνο προσχηματικές μπορούν να θεωρηθούν αν όχι ένας βατήρας για μελλοντική πολιτική καριέρα. Ας πούμε στο ζήτημα της αντισυνταγματικότητας περικοπών μισθών και συντάξεων, όταν πρόκειται για βαθύ κράτος όπως αστυνομία, στρατός, δικαστές τότε το ΣτΕ απλώνει φτερούγες προστασίας. Για τον νόμο Κατρούγκαλου όμως, για τους εκατοντάδες χιλιάδες ηλικιωμένους της κοινωνικής βάσης, για αυτούς τα πάντα γίνονται σύμφωνα με το γράμμα και το πνεύμα του Συντάγματος.»
«Είμαστε βέβαιοι πως με την κοινωνική ειρήνη που επικρατεί ούτε αυτή η σειρά μειώσεων των συντάξεων θα είναι η τελευταία. Το κεφάλαιο θέλει την πλήρη ιδιωτικοποίηση της ασφάλισης θέλει να αντικαταστήσει το κράτος ως συλλέκτης εισφορών και επενδυτής αυτών των κεφαλαίων. Η ΕΕ και το ΔΝΤ θέλουν να γλιτώσουν χρέος και να πετύχουν την πλήρη εναρμόνιση με την φιλελεύθερη ατζέντα.»
«Τα αφεντικά πιέζουν αφόρητα για μείωση των ασφαλιστικών εισφορών, στην πραγματικότητα θέλουν να μειώσουν κι άλλο τους μισθούς και μέσω της μείωσης αυτών των εισφορών. Ο Σύριζα, όπως και η ΝΔ θα κάνουν ότι χρειάζεται ως κυβερνητικός πόλος εξουσίας στο σύστημα για να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις της κορυφής της πυραμίδας. Από την πλευρά του κράτους δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι επιδιώκει τη συνέχιση, έως την ολοκλήρωση, αυτής της οικονομικής και ηλικιακής ευγονικής.»
«Η μόνη ελπίδα είναι στο δρόμο. Οι νεότερες γενιές, αυτές που θα ζήσουν το καθεστώς ολοκλήρωσης της φιλελεύθερης ατζέντας, αυτές που αντί για σύνταξη θα παίρνουν 250 ευρώ ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα και θα πληρώνουν τα φάρμακα από την τσέπη τους, πρέπει να βγουν στον δρόμο. Οι παλιότερες γενιές, τα θύματα της ληστείας και της βίαιης φτωχοποίησης πρέπει να πιέσουν τις νεότερες γενιές να βγουν στο δρόμο. Οι παλιότερες γενιές έχουν την εμπειρία περισσότερο από όλους πως μόνο με δύναμη αντιμετωπίζεται η δύναμη. Πως τίποτα δεν κερδίζεται χωρίς μάχη, πως τίποτα στον κοινωνικό πόλεμο δεν κρατιέται χωρίς διαρκή επαγρύπνηση, συνέπεια και τόλμη τις κρίσιμες στιγμές. Αυτή την εμπειρία που θέλει η εξουσία να αφανίσει μαζί με τους φυσικούς της φορείς, τα γερασμένα άλογα.»
«Σε όσα θα μας πουν μετά από τη δράση μας, εμείς απαντάμε:
«Αν λαό λέμε τους καταπιεζόμενους και τους εκμεταλλευόμενους τότε είμαστε μέρος του. Και για αυτούς που μόνο τα αξεσουάρ στα ρούχα τους κοστίζουν παραπάνω από μια σύνταξη δεν έχουμε κανένα πρόβλημα επίσης να παραδεχτούμε ότι «λαϊκίζουμε». Η συγκίνηση άλλωστε είναι διαφορετική αν έχεις άδειο ή γεμάτο στομάχι αλλά δεν είναι σκέτη η συγκίνηση που μας νοιάζει να το διευκρινίσουμε. Μας νοιάζει μόνο η συγκίνηση που γίνεται συνειδητή οργή και οδηγεί σε οργάνωση και δράση.
«Γιατί την δυστυχία, ως μέρος του λαού την ζούμε. Τη ζούμε οι ίδιοι/ες, οι γονείς μας, τα παιδιά μας. Κι όσο για την «εθνική προσπάθεια» του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου να «μαζέψει τα πάντα», ναι την υπονομεύουμε. Και ναι, καθεστωτικές λύσεις δεν έχουμε γιατί καθεστωτικές λύσεις δεν υπάρχουν. Οι λύσεις είναι στη βάση είτε ως αγώνας για υπεράσπιση δικαιωμάτων είτε ως το επίπονο και τεράστιο έργο της κοινωνικής ανατροπής που θα μας γλιτώσει μια για πάντα από το πραγματικό πρόβλημα που κανένα μπάλωμα δεν αντιμετωπίζει. Εφόσον η βουλή, η κυβέρνηση, το ΣτΕ, η τρόικα και οι αποφάσεις τους είναι ο νόμος και η δικαιοσύνη τότε με περηφάνια δηλώνουμε η ανομία και υπονομευτές του δικαίου τους.»
«Κι ας μας πουν γραφικούς κάτι «κύριοι στρατηγοί της ριζοσπαστική αριστεράς». Κι ας χτυπιούνται κομματάρχες και πληρωμένες πένες των Media. Κι ας βοηθάμε δημάρχους από μηδενικά να γίνουν νούμερα.»
«Εμείς δράσαμε για τους γέρους και τις γριές. Τους δικούς μας γέρους και γριές σήμερα, τους εαυτούς μας αύριο. Αυτών η γνώμη μας νοιάζει, των σημερινών και αυριανών γερασμένων αλόγων της τάξης μας. Τη γνώμη της άλλης πλευράς την ξέρουμε πριν κάνουμε το οτιδήποτε… και δεν μας πολυενδιαφέρει».
