Γράφει η Αλκυόνη Χριστοδουλάκη
Α ρε Ελλαδάρα μας με τον επαγγελματισμό και την υπομονή σου! Τη στιγμή που ο μέσος Έλληνας αυτή τη στιγμή μηδενίζει τα κοντέρ της ψυχραιμίας του στα 4 δευτερόλεπτα, ο υπάλληλος απέναντί του δοκιμάζει τα όρια της υπομονής όλων.
Το σκηνικό έχει ως εξής: σε μεγάλο εμπορικό κατάστημα της Αθήνας, γίνεται κατακλυσμός από πελάτες. Διαμαρτυρόμενοι για τις ασύγκριτα δύσκολες συνθήκες διαβίωσης είπαν να το ρίξουν λίγο έξω, κάνοντας ψώνια με το υστέρημά τους για να ζεσταθεί λίγο η καρδούλα… Σου λέει ο άλλος, μιας και δε θα έχουμε μάλλον πετρέλαιο φέτος, ας πάρω μια τηλεόραση 75΄΄ να βλέπω το τζάκι στις ταινίες. Ωραία σκέψη και σεβαστή, ο καθένας κάνει κουμάντο στο σπίτι του. Βρίσκεσαι λοιπόν μπροστά από δέκα ταμεία, όπου περιμένει το μισό λεκανοπέδιο, διαλέγεις τη θέση σου και ξεκινάς. Το ταξίδι είναι μακρύ και δύσκολο, παιδιά κλαίνε κουρασμένα, ηλικιωμένοι θέλουν κάπου να ξαποστάσουν, φορτωμένοι με κούτες άντρες αγανακτούν με την καθυστέρηση της έγκρισης της πιστωτικής του προηγούμενου πελάτη, γενικότερα η κατάσταση έχει ξεφύγει από τον έλεγχο.
Εσύ παρατηρείς υπομονετικά και θαυμάζεις το κουράγιο και την ευγένεια των εργαζομένων υπό αυτές τις συνθήκες. Αυτό που δε συνειδητοποιείς άμεσα, είναι ότι, όπως σε όλα τα επαγγέλματα, υπάρχουν και τα «στραβόξυλα». Εκείνοι που θα έδιναν τα πάντα για να μη σε εξυπηρετήσουν εκείνη τη στιγμή και δε θέλουν να το κρύψουν. Φτάνει λοιπόν η σειρά σου να πληρώσεις ένα καναπεδάκι για να ξαποσταίνεις κι ένα μικρό βάζο που πήρες να βάλεις ένα λουλουδάκι να φωτίσεις λίγο τη μέρα σου, κι έχεις χαθεί μέσα σε φωνές, παρατηρήσεις, διαμαρτυρίες…. μέχρι και λιγοθυμίες!
Κοντοστέκεσαι, κοιτάζεις χαμογελώντας την κοπέλα στο ταμείο και ξεκινάς να ξεφορτώνεις. Όσο εσύ αδημονείς να φύγεις από το κολαστήριο, αντιλαμβάνεσαι ότι η κοπέλα μιλά μπροστά σου με μια φίλη της, κάνοντας αστεία και ειρωνευόμενες το γεγονός ότι όλοι είναι άφραγκοι και πληρώνουν με πιστωτική κάρτα. Και να τα σχόλια, και να οι «μπηχτές» και να τα γελάκια…. Ευτυχώς, κάποτε ξεμπερδεύεις και παίρνεις «τροφή για σκέψη» στο σπίτι.
Εντάξει κυρία μου, εργάζεσαι τόσες ώρες, είσαι κουρασμένη και θέλησες να πεις μια κουβέντα να ξεσκάσεις λίγο. Ανθρώπινο και κατανοητό. Δε γίνεται όμως να το κάνεις ταυτόχρονα με την εργασία; Δεν τη λυπάσαι τη δόλια τη γριούλα που για μια κουτάλα μαγειρικής περιμένει 45 λεπτά στην ουρά; Δε λυπάσαι τη δόλια τη μάνα που έχει το 3χρονο να ζητάει αγκαλιά και να κλαίει μισή ώρα;
Κι αυτό με την πιστωτική κάρτα… δεν είναι για γέλια, για κλάματα είναι. Φυσικά ο κοσμάκης θα πληρώσει με κάρτα. Αφού δεν έχει χρήματα να δώσει! Θα πληρώσει με την κάρτα και θα παλεύει να ξεχρεώσει. Η καταναλωτική μανία βλέπετε. Όπως κι αν έχει όμως η πλοκή, δείξε λίγη κατανόηση κυρία μου, μην προσβάλεις τον άνθρωπο απέναντί σου. Χαμογέλασε, μην πεις κάτι, κι άσε τον να τραβήξει το δρόμο του. Όπως έλεγε κι ο Ambrose Bierce «Η ευγένεια είναι η πιο αποδεκτή υποκρισία».
