Γράφει ο Χρίστος Χ. Λιάπης*
Η εφετινή 196η επέτειος της Επαναστάσεως του 1821, βρήκε, δυστυχώς, τη χώρα μας εν μέσω της επιδεινούμενης και ανέλπιδος συγκυρίας της κοινωνικοοικονομικής κρίσης, συμπίπτουσα με την 60ή επέτειο από την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας, του προπομπού, δηλαδή, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία δείχνει, έξι δεκαετίες μετά τη θεσμική θεμελίωσή της πως έχει ακόμη πολύ δρόμο να διανύσει για την εμπέδωση των αρχών της αλληλεγγύης, της αλληλοπεριχώρησης και της ισότητας που οριοθέτησαν ποιοτικά την αρχική θέσμισή της.
Με αφορμή τη σύμπτωση αυτή, λοιπόν, αντιγράφω από τα προλεγόμενα των Απομνημονευμάτων του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη, “Διήγησις Συμβάντων της Ελληνικής Φυλής”, αποσπάσματα που ταιριάζουν, με αξιοθαύμαστη διαχρονική επικαιρότητα, τόσο στη σημερινή κρίση, όσο και στις σχέσεις της πατρίδος μας με τις ξένες ηγέτιδες δυνάμεις. Λόγια που μιλούν ακόμη πιο έντονα και στη δική μου καρδιά, ενθυμούμενος πως 4 χρόνια πριν γιόρταζα τη επέτειο της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας, ως ένας από του χιλιάδες Έλληνες Επιστήμονες του εξωτερικού, στους ξένους πανεπιστημιακούς και ιατρικούς κόλπους, “φιλικής και μεγάλης δυνάμεως”, στη Βοστώνη, στο Πανεπιστήμιο Tufts των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.
“Παραπονείται ο νομικός ότι δεν νομοθετούνται νόμοι καλοί, ή ότι οι καλοί δεν εκτελούνται, παραπονείται ο κτηματίας, ότι τα κτήματά του δεν έχουν αξίαν, τα κτήματα της Ελλάδος εις το ηλιοστάλακτο τούτο κλίμα, γέλιο γλυκύ της φύσεως, κλαίουν οι γονείς ότι τα τέκνα τους δεν κρατούν συρμήν σταθεράς τιμής, και κοντολογίς ηδυνόμουν να αραδιάσω όλαις ταις τάξαις των Ελλήνων και πάσαν ηλικίαν, καθεμιά να μαρτυρήσει τους πόνους της. Στεκόμεθα με μάτια κλαμένα, θεαταί περίλυποι της εσωτερικής αδυναμίας μας, και εξωτερικής ανυποληψίας, και η χαρά δεν ζωογονεί πλέον τα στήθη μας….Εις κανέναν των Ελλήνων ας μην είναι σκοτεινό ότι αν δυσαρεστήσουμε ποτέ με το άδικό μας κράτος [κάποιο άλλο κράτος] από τα μεγάλα, χανόμεθα αν θέλει να μας πολεμήσει, και αν πάλαι το δίκαιον έχομεν ημείς (πλην ασυνόδευτοι, έρημοι από σύνεσιν πολιτικήν), και η μεγάλη δύναμις θελήσει να μεταχειρισθεί βίαν, να καταπατήσει τους ομολογουμένους νόμους του πολιτισμού, η δικαιοσύνη θα φωνάξει, θα θρηνήσει εις τα δεινά μας, αλλά θα μας φέρει τόσην βοήθεια, όση φέρει μάνα χελιδονιών όταν συντρίβει την φωλέαν της άσπλαχνο χέρι αναισθήτων παιδιών Θρηνολογεί, πονεί, οργίζεται, αλλά δεν σώζει τα τέκνα της. Έμπειροι από τα παθήματά μας γνωρίζομεν και τα αίτια των κακών, η λύπη διδάσκαλος, αδυνάτισε φόβος Θεού, έλειψε έρως πατρίδος με την φυγήν των δύο στοιχείων λείπει και η συνοδεία τους, η καλή ομόνοια, το φιλότιμο, αλήθεια και μεγαλείο….”
Φαίνεται, πως 196 χρόνια μετά την Ελληνική Επανάσταση του 21 και 60 χρόνια μετά τη θεμελίωση της ΕΟΚ, οι Έλληνες ούτε “έμπειροι” γίναμε “από τα παθήματά μας”,ούτε “γνωρίζομεν τα αίτια των κακών”, παραμένοντας “θεαταί περίλυποι της εσωτερικής μας αδυναμίας” και της “εξωτερικής ανυποληψίας”, “ασυνόδευτοι, έρημοι από σύνεσιν πολιτικήν”…
Μένει μόνο η αγάπη για την Πατρίδα μας, με τις ευχές και τις πρεσβείες της Ευαγγελιζομένης και Συνεορτάζουσας με το Έθνος Θεοτόκου και με τα λόγια του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη, στον Άγγλο Ναύαρχο, Χάμιλτον, στον Καπετάν Άμιλτον, όπως τον έλεγε ο Γέρος του Μοριά:
“Ελευθερία ή Θάνατος, εμείς Καπετάν Άμιλτον ποτέ συμβιβασμόν δεν εκάμαμεν με τους Τούρκους….ο Βασιλέας μας εσκοτώθη, καμία συνθήκη δεν έκαμε, η φρουρά του είχε παντοτινόν πόλεμον με τους Τούρκους και δύο φρούρια ήταν πάντοτε ανυπότακτα -με είπε, ποία είναι η βασιλική φρουρά του, ποία είναι τα φρούρια;- η φρουρά του Βασιλέως μας είναι οι λεγόμενοι Κλέφται, τα φρούρια, η Μάνη και το Σούλι και τα βουνά, έτζι δεν με ομίλησε πλέον….”
*Χρίστος Χ. Λιάπης MD, MSc, PhD, Ιατρός-Διδάκτωρ Παν/μίου Αθηνών
