Γράφει ο Γιάννης Νάκος
Follow @Nakos_Ioannis
Τον τελευταίο καιρό παρακολουθώ με τεράστιο ενδιαφέρον τις εξελίξεις και τα όσα διαδραματίζονται στην Τουρκία, καθώς θεωρώ πως βρισκόμαστε σε μια εποχή όπου οι “καυτοί” λόγοι, κυρίως εσωτερικής κατανάλωσης, δείχνουν να βρίσκονται ολοένα και περισσότερο προς μια κατεύθυνση εντελώς διαφορετική ή και αν θέλετε μηδαμινή. Δηλαδή με μια πρόχειρη ματιά, δεν μπορώ να σκεφτώ άλλο κράτος σαν την γειτονική χώρα, όπου οι ηγέτες του και, πιο συγκεκριμένα, ο ανώτατος πολιτειακός του άρχοντας να δηλώνουν και να τοποθετούνται δημοσίως για πολιτικά ζητήματα που πλέον δεν εφάπτονται στην σφαίρα της εσωτερικής κατανάλωσης.
Η ημέρα ορόσημο, όσον αφορά το σημερινό μου σκεπτικό, ήταν πριν τρεις ημέρες, όπου και πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση του Ερντογάν προς τα ένοπλα σώματα ασφαλείας και, πιο συγκεκριμένα, των αστυνομικών δυνάμεων. Εκεί διαπίστωσα για πρώτη φορά το γεγονός, πως ο λόγος, η ρητορική και τα όσα λέει ο Ερντογάν προς το ακροατήριο που τον άκουγε, δυστυχώς, δεν απευθύνονταν μόνο σε αυτό. Διαισθάνθηκα μια υφέρπουσα ρητορική η οποία εν τέλει κλιμακώθηκε προς το τέλος της ομιλίας του και που κατά κύριο λόγο έδειχνε από την μια να απευθύνεται προς τους εξωτερικούς συνομιλητές της Τουρκίας και από την άλλη να προβάλλει την αναζωπύρωση της τουρκικής φλόγας μέσα στις καρδιές των απλών πολιτών που τον ακούνε.
Κεφάλαιο Κύπρος: Στο στόχαστρο με υπονομεύσεις
Παράλληλα, πέρα των εισαγωγικών μου αναφορών σχετικά με το τι γίνεται κατά κάποιο τρόπο μέσα στο μυαλό του Ερντογάν, αλλά και πως εκείνος προσπαθεί να διευθετήσει και να απευθύνει ορισμένα πράγματα σε συγκεκριμένους αποδέκτες, θα ήθελα να αναφερθώ και στα δύο ανοιχτά μέτωπα που μετά μανίας προσπαθεί να συντηρήσει.
Το πρώτο είναι και το πιο επίκαιρο και ίσως πιο στενάχωρο για όλον τον ελληνισμό απανταχού της Γης, και έχει να κάνει με το τι μέλλει γενέσθαι με το Κυπριακό ζήτημα, το οποίο μέχρι και σήμερα ταλανίζει τις σχέσεις τόσο της Ελλάδας – Κύπρου -Τουρκία όσο και την ίδια την Ευρώπη σε μεγάλο βαθμό. Έχουν ξεκινήσει εδώ και αρκετούς μήνες κάποιες προσπάθειες μεταξύ των δύο πλευρών προκειμένου να εξευρεθεί, ή αν θέλετε καλύτερα, να διερευνηθούν οι πιθανότητες σύγκλισης σε ορισμένα θέματα που ενδεχομένως να ανοίξουν τον δρόμο για οριστικές αλλαγές όσον αφορά το ζήτημα. Η προσπάθειες δεν στέφθηκαν με επιτυχία και σε αυτό το σημείο δεν πρέπει να λησμονήσουμε και την αρνητική για τα ελληνικά συμφέροντα στάση του Ερντογάν και του Ψευδοκράτους που ο ίδιος συντηρεί.
Το ζήτημα των εγγυήσεων και της εδαφικής κυριαρχίας της Κύπρου από Τουρκικά στρατεύματα αποτέλεσε και την κύρια αιτία που η ελληνική πλευρά αποχώρησε από τις διαπραγματεύσεις, καθώς σε εκείνο το σημείο της διαπραγμάτευσης είχαν εξαντληθεί όλα τα πεδία για συνεννόηση. Επιπροσθέτως, το συγκεκριμένο ζήτημα θεωρώ πως αποτελεί προαπαιτούμενο για την όποια μελλοντική διευθέτηση του ζητήματος, καθώς οι προφορικές εγγυήσεις και η αρνητική αφερεγγυότητα της Τουρκίας κατά τα προηγούμενα χρόνια σε πληθώρα θεμάτων θα δυναμίτιζαν περισσότερο το κλίμα και θα δημιουργούσαν θύλακες αβεβαιότητας και μελλοντικής μη τήρησης των συμφωνηθέντων. Ας μην γελιόμαστε, ουδείς μπορεί να επενδύσει περισσότερο σε μια συμφωνία με την Τουρκία, ακόμη και αν η τελευταία δείχνει να υποχωρεί σε εδαφικό έδαφος, κρατώντας όμως στο παιχνίδι τα στρατεύματα της, τα οποία σε μελλοντικό χρόνο θα μπορούσαν να δημιουργήσουν αρνητικές εξελίξεις για όλα τα εμπλεκόμενα μέρη και να αναβιώσουν εφιαλτικές μνήμες.
Επομένως, είναι ιδιαίτερα σημαντικό να κατανοήσουμε πως όσον αφορά το Κεφάλαιο Κύπρος, η στάση της Τουρκίας σε συνδυασμό με το ψευδοκράτος που η ίδια ελέγχει, δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για συγκλίσεις και συμφωνία και κατά την προσωπική μου άποψη ο στόχος τους είναι η διαιώνιση των διαπραγματεύσεων με σκοπό την δημιουργία χρονικών και ατελέσφορων διαπραγματεύσεων έτσι ώστε να συνεχιστεί για όσο συμφέρει την Τουρκία η λεγόμενη πολιτική των “ανοιχτών μετώπων” με σκοπό την διάσπαση του “εχθρού” και την κάλυψη των στοιχείων εκείνων που ενδεχομένως να είναι έτοιμα για μελλοντική αναζωπύρωση σε περίπτωση “θερμού επεισοδίου”.
Η Θράκη διαχρονικά στο στόχαστρο
Θεωρείται πρωτίστης σημασίας για τα ελληνικά συμφέροντα η διασφάλιση πως η Θράκη και οι συγκεκριμένες και διαχρονικά επιδιώξεις του Ερντογάν για εκείνη θα παραμείνουν λόγια του αέρα και εθνικιστικά κηρύγματα άνευ σημασίας πέραν εσωτερικής κατανάλωσης. Η ελληνική πολιτεία οφείλει να μην εγκαταλείπει την Θράκη, σε μια περίοδο όπου σε εκείνη συμβαίνουν πράγματα και θαύματα. Το τελευταίο διάστημα και τη περίοδο μετά και το τουρκικό πραξικόπημα, παρατηρείται μια έντονη κινητικότητα όσον αφορά τον ρόλο του Τουρκικού Προξενείου και κυρίως των ανθρώπων που εκείνο χρησιμοποιούσε κατά το παρελθόν.
Αναφέρομαι σε παρελθοντικό χρόνο, καθώς οι όποιες συντονισμένες ενέργειες για αναθέρμανση των πολιτικών σχέσεων των εν Ελλάδι μουσουλμάνων με το κίνημα Γκιουλέν πλέον έχουν παρέλθει στον κάδο τον αχρήστων και, όπως είναι φυσικό τα άτομα τα οποία είχαν αναλάβει τις συγκεκριμένες αρμοδιότητες βρίσκονται αυτήν την στιγμή στο περιθώριο. Θα μου πείτε με ποιον τρόπο συνδέονται όλα αυτά μεταξύ τους και ποιος ο ρόλος της Ελλάδας στην συγκεκριμένη εξίσωση;
Τα πράγματα είναι απλά στην πολιτική και, δυστυχώς, τις περισσότερες φορές εμείς τα δυσκολεύουμε. Ο ρόλος της Ελλάδας όσον αφορά το συγκεκριμένο ζήτημα και σε συνδυασμό με την τρέχουσα πολιτική κατάσταση που επικρατεί στην Τουρκία θα πρέπει να βρίσκεται σε πλήρη ετοιμότητα με σκοπό τόσο την πρόληψη φαινομένων “προβοκάτσιας” όσο και την καταστολή τους σε περίπτωση που αυτές λάβουν χώρα κάποια στιγμή. Οι καιροί είναι δύσκολοι και οι αναφορές της Θράκης ως αλησμόνητη πατρίδα σε κύκλους συντηρητικών και ακραίων στην Τουρκία θα πρέπει να μας προβληματίσουν, όχι για τις αυτές καθ’ αυτές τις ευθείες επιδιώξεις μείωσης της ελληνικής κυριαρχίας, αλλά κυρίως για την συντονισμένη προσπάθεια που γίνεται μέσω και των υπολοίπων εξελίξεων στα ανοιχτά μέτωπα που αναφέραμε προηγουμένως.
Συμπερασματικά, γνωρίζω ότι αυτά που ανέφερα δυστυχώς σε άλλους θα φανούνε απότοκο μιας δημιουργικής και νεανικής φαντασίας, και σε άλλους θα αποτελέσουν το εφαλτήριο για μια πιο δημιουργική σκέψη και αντίληψη των πραγμάτων. Όπως και να το δει κάποιος ένα είναι το ζητούμενο και ένα το άμεσο αποτέλεσμα που θα προκύψει. Από την μια ο στόχος θα πρέπει να είναι η προστασία των ελληνικών συμφερόντων έτσι όπως εκείνα έχουν διατυπωθεί και εκφραστεί διαχρονικά και από την άλλη το όποιο αποτέλεσμα και αν προκύψει από αυτήν την “σύγκρουση” να μην υπερβαίνει τις τρομακτικές επιπτώσεις των παλαιότερων ετών.
