Γράφει ο Γιώργος Ευγενίδης
«Αυτές οι εισαγωγικές εξετάσεις που το μόνο τους στοιχείο είναι πως είναι αδιάβλητες. Αλλά δεν είναι καθόλου αξιόπιστες. Αυτές που τυραννάνε τα 18χρονα, που δεν μπορούν να πάνε για ένα ποτό το Σάββατο το βράδυ, δεν μπορούν να ερωτευτούν όταν είναι στην Γ΄ Λυκείου, διότι όλη η οικογένεια παθαίνει μια τεράστια κρίση, μήπως τα παιδιά τους βγουν από αυτή την πορεία. Αυτές οι εξετάσεις οι οποίες καταστρέφουν γενιές ολόκληρες. Και γι’ αυτές τις εξετάσεις δεν έχετε να πείτε τίποτα!». Αυτό είπε στη Βουλή ο υπουργός Παιδείας Κώστας Γαβρόγλου την Πέμπτη, υπερασπιζόμενος ουσιαστικά την κατάργηση των Πανελληνίων και απαντώντας στον πρόεδρο της ΝΔ Κυριάκο Μητσοτάκη.
Η αλήθεια είναι πως, οι περισσότεροι εξ ημών, έχουμε περάσει τη βάσανο των εξετάσεων. Μάλιστα, ο γράφων έχει περάσει και διπλές εξετάσεις, καθώς έδωσε και Πανελλήνιες και τις γερμανικές απολυτήριες εξετάσεις, μιας και πήγαινα στη Γερμανική Σχολή Αθηνών. Με άλλα λόγια, η δυσκολία ήταν διπλή, μιας και η προετοιμασία για τα εξεταζόμενα μαθήματα δεν τεμνόταν απαραίτητα, αλλά σε λίγες μόνο περιπτώσεις π.χ. στα Λατινικά εν προκειμένω.
Ποιος μπορεί να πει πως πέρασε καλά κατά τη διάρκεια των εξετάσεων; Ομολογουμένως, σχεδόν κανείς. Αυτό που πλέον έχει γίνει κοινό ανέκδοτο «διάβαζα τρεις-τέσσερις ώρες τη μέρα, έκανα και τις βόλτες μου, είχα πρόγραμμα», δεν είναι παρά ένας ευφημισμός. Μπορεί, φερ ειπείν, τα εξεταζόμενα μαθήματα να έχουν μειωθεί, αλλά οι ώρες διαβάσματος όχι. Απλά, έχουν περιοριστεί σε τέσσερα αντί για έξι μαθήματα, σε σχέση με τη δική μου εποχή (δεν είναι δα και τόσο μακριά).
Οι εξετάσεις για να περάσεις στο πανεπιστήμιο είναι σαν την αντιβίωση: δεν σ’ αρέσει, αν ήταν στο χέρι σου δεν θα τις έκανες, αλλά γνωρίζεις πως είναι απαραίτητο προαπαιτούμενο, ώστε να κάνεις το επόμενο βήμα. Στις περισσότερες χώρες του κόσμου υπάρχουν εξετάσεις, με βάση τις οποίες κανείς περνά στο πανεπιστήμιο.
Το IB για παράδειγμα, το διασημότερο σύστημα παγκοσμίως, είναι ένα εξαιρετικά σκληρό εξεταστικό πλαίσιο, όπου κανείς πρέπει να αριστεύσει, ώστε να έχει πρόσβαση στα καλύτερα πανεπιστήμια. Και σε άλλες χώρες, όμως, που δεν έχουν ΙΒ, εξακολουθούν να έχουν εθνικές εξετάσεις, ώστε να κατατάσσουν κάπως τους μαθητές.
Στην Ελλάδα, βιώνουμε το εξής παράδοξο: συμφωνούμε όλοι πως οι Πανελλήνιες, καίτοι αδιάβλητες, είναι ένα αναχρονιστικό σύστημα που κουράζει τους μαθητές και τους μετατρέπει σε παπαγάλους. Κι εμένα, αν με ρωτήσετε τι θυμάμαι από τη Βιολογία της Γ’ Λυκείου, νομίζω ότι δεν μπορώ να σας πω κάτι περισσότερο από τη φωτοσύνθεση και το φαινόμενο του θερμοκηπίου και αυτό με δικά μου λόγια. Αλλά κανείς δεν κάνει μια σοβαρή πρόταση για τη βελτίωση του συστήματος, παρά πάμε στο άλλο άκρο, δηλαδή την κατάργησή τους.
Μέσα στην όλη πλάκα, ο υπουργός κ. Γαβρόγλου θίγει ένα σοβαρό ζήτημα: πρέπει τα παιδιά που δίνουν εξετάσεις να έχουν και ζωή και να χαίρονται την ηλικία τους. Η λύση, όμως, γι’ αυτό δεν είναι η κατάργηση των εξετάσεων, πολλώ δε μάλλον ούτε το υπουργείο γνωρίζει πώς αυτές θα αντικατασταθούν. Να πω ότι υπάρχει κάποιο σχέδιο και επ’ αυτού θα συζητήσουμε, μάλιστα, αλλά εδώ υπάρχει μόνο μια ιδέα. Και εδώ είναι και το πρόβλημα: έχουμε μια καλή ή έστω φαινομενικά καλή ιδέα, τη ρίχνουμε στη δημόσια συζήτηση και ό,τι βγει. Στο ενδιάμεσο, μπορεί να βρούμε και ένα πλάνο ή να έχει καεί το θέμα εντελώς.
Συνεπώς, μην απορήσετε, αν τα παιδιά συνεχίσουν να βιώνουν τον έρωτα στα χρόνια των εξετάσεων.
