Η αλήθεια είναι πως λόγω της οικονομική κρίσης, η εθελοντική εργασία έχει παρερμηνευθεί και παρεξηγηθεί πολλές φορές. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που φαίνονται να εκμεταλλεύονται την «ευγενική χροιά» της προκειμένου να λάβουν χωρίς έξοδα τις υπηρεσίες κάποιου άλλου. Ωστόσο, θα πρέπει να διευκρινιστεί η υπόστασή της και να γίνει διάκριση ανάμεσα στην εθελοντική εργασία που είναι συνώνυμο της εργασιακής εκμετάλλευσης και εκείνης που πηγάζει από την κοινωνική και ανιδιοτελή κίνηση για προσφορά προς κάτι καλύτερο.
Το ερώτημα που τίθεται πρέπει να είναι το αν είναι καλή ή όχι η εθελοντική εργασία αλλά το τι επιτυγχάνεται με αυτήν. Από προσωπική σκοπιά, το άτομο γίνεται περισσότερο δοτικό, κοινωνικό, ανοικτό και δημιουργικό αποκτώντας θετική συμπεριφορά προς το περιβάλλον και το συνάνθρωπο. Από κοινωνικής πλευράς, η εθελοντική εργασία παράγει θετικά αποτελέσματα που καλυτερεύουν τη ζωή και την ανάπτυξη μιας περιοχής, ακόμα και ολόκληρης της χώρας.
Η εθελοντική εργασία είναι εσφαλμένα χαρακτηρισμένη με αυτόν τον όρο διότι συνδέεται με κάποια χρηματική αντιπαροχή που εν προκειμένω δεν υπάρχει. Η μόνη αντιπαροχή είναι η ικανοποίηση της προσφοράς και της δημιουργικότητας.
Συνεπώς, η εθελοντική προσφορά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να είναι κακή.
Από την άλλη, η παροχή εργασίας και υπηρεσιών χωρίς αντάλλαγμα, ξεπερνούν το όριο και γίνονται εργασιακή εκμετάλλευση που δεν θα πρέπει να επιτρέπεται πρώτα απ” όλα από το ίδιο το άτομο που την προσφέρει. Η πραγματική εργασία είναι ανάλωση χρόνου, σκέψης, σωματικής δύναμης και δεν θα πρέπει ποτέ να παρερμηνεύεται και να αφήνεται στην κρίση ενός εργοδότη που θα την ονομάσει «εθελοντική εργασία».
