Γράφει η Ηλέκτρα Χατζοπούλου
Περιέγραφα σε ένα φίλο μου τραπεζίτη την απίστευτη εμπειρία μου στην Πορτογαλία και κάποια στιγμή η συζήτηση έφτασε στο πρακτικό του θέματος. Εκεί πολύ περήφανα του είπα ότι είχα συμφωνήσει να δουλεύω δωρεάν σε ένα surf camp και σε αντάλλαγμα θα είχα δωρεάν μαθήματα surf, διαμονή και διατροφή. Εκείνος ξαφνιασμένος με ρώτησε αν η επιχείρηση στην οποία δούλευα ήταν ιδιωτική. Εγώ τότε πολύ περήφανα του απάντησα ότι φυσικά και ήταν και μάλιστα αυτό το καλοκαίρι τα είχε πάει εξαιρετικά, λόγω της δουλειάς μου, στην προώθηση της. Εκεί λοιπόν που εγώ περίμενα να δεχθώ συγχαρητήρια, αυτός με μούντζωσε.
«Αυτό κορίτσι μου δεν λέγεται ανταλλάσσω τις δεξιότητες μου για να γυρίσω τον κόσμο, αυτό λέγεται με πιάσανε κότσο!»
Δεν θα σας το αρνηθώ αισθάνθηκα χαζή. Λίγο όμως που γενικά είμαι υπέρ του να ταξιδεύεις για μεγάλο διάστημα, δουλεύοντας παράλληλα, λίγο που ήταν το τελευταίο μου καλοκαίρι ως φοιτήτρια, το άφησα να περάσει. Αυτό όμως που δεν μπορώ να αφήσω με τίποτα να περάσει είναι όταν ακούω συνομήλικους μου απόφοιτους να δουλεύουν δωρεάν. Μπορεί να το κάνουν για την εμπειρία, για τις γνωριμίες, με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα υπάρξει μόνιμη πρόσληψη ή γιατί μπορεί να μην έχουν βρει κάτι καλύτερο.
Λυπάμαι που θα σας απογοητεύσω, αλλά η δουλειά ισούται με πληρωμή. Ούτε γνωριμίες, ούτε εμπειρία ούτε μελλοντική πρόσληψη. Δεν μπορώ να δώσω γνωριμίες για να πληρώσω τους λογαριασμούς μου ούτε να πω στο σπιτονοικοκύρη μου ότι θα τον πληρώσω, όταν μελλοντικά θα προσληφθώ. Μία από τις κυριότερες επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης είναι ότι έχουμε φτάσει σε σημείο να θεωρούμε ταμπού το θέμα της πληρωμής. Ακούω φίλους μου να βγαίνουν ενθουσιασμένοι από συνεντεύξεις και σχεδόν πάντα να αιωρείται το ζήτημα των χρημάτων.
«Μην αισθάνεσαι άσχημα να ζητήσεις το αυτονόητο, είναι η δουλειά σου και οφείλεις να τη σέβεσαι.»
Αυτή τη συμβουλή μου την έδωσε φίλη, όταν με άκουσε να κομπιάζω σε άτομο που ήθελε να του γράψω κάποια κείμενα όταν του εξήγησα πώς θα χαρώ πολύ, αλλά δεν δουλεύω δωρεάν. Αυτή τη στιγμή θυμώνω με τον εαυτό μου που σχεδόν δικαιολογήθηκα.
Όπως θυμώνω και με τον εαυτό μου, όταν πριν ένα μήνα στο Λονδίνο ρώτησα κάποιο γνωστό μας αν τον πληρώνουν στην νέα του δουλειά. Πιστεύω πώς αν του έλεγα πώς είμαι εξωγήινος θα με κοιτούσε λιγότερο περίεργα. Και πολύ καλά έκανε και με κοιτούσε έτσι για να μου δώσει να καταλάβω πώς σε μια προηγμένη κοινωνία, κάτι τέτοιο θεωρείται αυτονόητο.
Θέλω να πω ότι όσο εμείς δεν το θεωρούμε δεδομένο και δεν το απαιτούμε δεν θα μας δοθεί. Δυστυχώς ζούμε σε μια χώρα που αντιμετωπίζει οικονομική κρίση τα τελευταία 8 χρόνια και κρίση αξιών τα τελευταία 187 (δεν έβαλα και τα 400 χρόνια τουρκοκρατίας γιατί θα πηγαίναμε πολύ πίσω). Στο χέρι μας είναι λοιπόν να διεκδικούμε κάτι για το οποίο δουλέψαμε. Κυριολεκτικά.
Η Ηλέκτρα αγαπάει δύο πράγματα, να ταξιδεύει και να λέει ιστορίες. Αν θέλεις να μάθεις περισσότερα για τις περιπέτειες της μπορείς να μπεις στο http://streeteller.com/.
