Οι πυρκαγιές μπορεί να προέρχονται από φυσικά αίτια, από εμπρησμό, από αμέλεια ή από βλακεία. Όμως οι συνέπειές τους προέρχονται κυρίως από τις πράξεις ή τις παραλείψεις των ανθρώπων.
Μια ακόμη εθνική τραγωδία συντελείται από χθες, με θέατρο αυτή τη φορά την Αττική. Οι νεκροί έχουν ξεπεράσει τους 50 και αρκετοί εκφράζουν φόβο ότι μπορεί να είναι περισσότεροι από 100. Πριν από 11 χρόνια το αντίστοιχο σκηνικό είχε στηθεί στην Ηλεία. Παλαιότερα, πάλι στην Αττική, σε κάποιο άλλο μέρος της Ελλάδας κ.ο.κ.
Προφανώς μεγάλες δασικές πυρκαγιές και μάλιστα με θύματα ξεσπούν και σε άλλα κράτη. Εκεί όμως υπάρχει μια διαφορά. Συνήθως, τόσο η Πολιτεία όσο και οι πολίτες έχουν κάνει -αυτό που ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ονόμασε- το ανθρωπίνως δυνατό.
Στην Ελλάδα, δυστυχώς, εδώ και δεκαετίες όλα υποτάσσονται στη λογική του κέρδους και του πολιτικού κόστους.
Οικοπεδοφάγοι και καταπατητές έχουν βγάλει δισεκατομμύρια πουλώντας οικόπεδα στα λιγοστά δάση, της Αττικής εν προκειμένω. Εργολάβοι έχουν θησαυρίσει χρίζοντας αυθαίρετα. Πολίτες έχουν αγοράσει το… όνειρο παραβλέποντας όλα τα υπόλοιπα.
Η έλλειψη εθνικού κτηματολογίου και η συνεχής παράταση στην κατοχύρωση των δασικών χαρτών όχι απλώς βοηθούν αλλά παίζουν καθοριστικό ρόλο τόσο στη διαμόρφωση της κατάστασης όσο και στην ασύδοτη συμπεριφορά πολλών που συνεχίζουν να διαπράττουν βαρύτατα εγκλήματα κερδοσκοπώντας σε βάρος του κοινωνικού συνόλου.
Τόσο ο κρατικός μηχανισμός όσο και οι δημοτικές αρχές παρακολουθούν επί χρόνια αδιάφοροι την πλήρη αναρχία που νομοτελειακά θα φέρει κάποια μέρα την καταστροφή.
Όταν χτίζεις στο δάσος που δεν έχει δρόμους, δεν έχει αντιπυρικές ζώνες, δεν έχει οργανωμένη πυροπροστασία και επιπλέον δεν το καθαρίζει κανείς, τότε απλώς παίζεις με τις πιθανότητες και περιμένεις το μοιραίο είτε προέρχεται από τυχαίο γεγονός είτε από χέρι εμπρηστή.
Όταν, επίσης, χτίζεις στο δάσος και δεν ασφαλίζεις την περιουσία σου είναι σχεδόν βέβαιο ότι κινδυνεύεις δέκα φορές περισσότερο να καείς προσπαθώντας ως την τελευταία στιγμή να σώσεις το σπίτι.
Όταν μένεις στο δάσος και κανείς δεν σου έχει πει τι πρέπει να κάνεις αν ο μη γένοιτο ξεσπάσει η φωτιά, είναι προφανές ότι αυτό οδηγεί όλο και πιο κοντά σε πρόβλημα.
Από τον πρωθυπουργό έως τον τελευταίο πολίτη όλοι έχουν μεγαλύτερο ή μικρότερο μερίδιο ευθύνης. Οι υπουργοί, οι υπηρεσιακοί παράγοντες, οι πολεοδομίες, οι δήμαρχοι, η αστυνομία.
Ακόμη κι όταν μπαίνει μια αυθαίρετα χτισμένη περιοχή στο σχέδιο το ελληνικό κράτος αρκείται να σου πάρει τα χρήματα και δεν εφαρμόζει κανένα σχέδιο που θα δημιουργούσε πλατείες, θα φάρδαινε τους δρόμους και γενικά θα δημιουργούσε έναν κανονικό οικισμό και όχι ένα συνονθύλευμα σπιτιών σε μια δασική περιοχή. Ξέρει ότι αν σου πάρει έστω και ένα τετραγωνικό μέτρο από το οικόπεδό σου, θα γίνεις εχθρός του για πάντα.
Παράλληλα, ο κάθε πολίτης στην Ελλάδα απλώς βολεύεται χτίζοντας συνήθως ένα αυθαίρετο και όταν προκύψει το πρόβλημα αρχίζει να ψάχνει την αστυνομία, την πυροσβεστική και το στρατό για να τον σώσει.
Και αυτό φυσικά δεν μπορεί να συμβεί καθώς και δεν υπάρχουν ούτε οι πόροι, ούτε τα μέσα ούτε καν σχέδιο για εκκενώσεις περιοχών σε περίπτωση όπως η χθεσινή.
Και έτσι δυστυχώς η ιστορία επαναλαμβάνεται. Απλώς αλλάζει το πεδίο της… μάχης.
Οι Έλληνες έχουν την τάση να ξεχνούν γρήγορα ή μάλλον καλύτερα βολεύονται να ξεχνούν γρήγορα.
Και αυτό δυστυχώς αποτελεί την εγγύηση για την επόμενη εθνική τραγωδία.
