Γράφει ο Νίκος Νικολόπουλος*
Το θέμα που πραγματεύομαι σήμερα είναι εξόχως επείγον για τη χώρα μας, αν και υποβαθμισμένο με βάση το «επικαιρόμετρο» των μέσων ενημέρωσης και των πολιτικών κομμάτων, καθότι για τα πρώτα προσφέρεται μόνο ως πρόσκαιρο θέμα εκτίναξης των αριθμών τηλεθέασης μετά από ανθρώπινες τραγωδίες, ενώ για τα κόμματα αποτελεί θέμα χωρίς κανένα ενδιαφέρον άγρας ψήφων.
Αναφέρομαι στην επί δεκαετίες εξελισσόμενη γενοκτονία στους δρόμους της Ελλάδας.
Πολλάκις έχω απευθύνει ερωτήσεις για το θέμα αυτό προς τους αρμόδιους υπουργούς (διαφόρων κυβερνήσεων) τα τελευταία χρόνια, οι οποίοι μου απαντούν με τα «γνωστά ευχολόγια» και τις «λαμπρές» πρωτοβουλίες που «θα» αναλάβουν και οι οποίες φυσικά ουδέποτε μετουσιώνονται σε πράξεις.
Η ανευθυνότητα και η εγκληματική αμέλεια υπαγορεύουν την ανάληψη πρωτοβουλίας, ίσως από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, δεσμεύοντας την κυβέρνηση να διαμορφώσει επιτέλους μία εθνική πολιτική για τη βελτίωση της οδικής ασφάλειας και της οδηγικής συμπεριφοράς. Ως «Πρώτος Πολίτης της χώρας» συμβολίζοντας και εκπροσωπώντας το σύνολο των Ελλήνων πολιτών, μπορείτε να καταστείτε η φωνή των απλών πολιτών που διαχρονικά δεν ακούγονται το θέμα αυτό, καθώς οι κυβερνήσεις αντιμετωπίζουν τα θέματα οδικής ασφάλειας με πνεύμα βραχυπρόθεσμης διαχείρισης και δείχνουν να μην έχουν αντιληφθεί το κόστος των τροχαίων δυστυχημάτων και ατυχημάτων, τόσο σε οικονομικό, όσο και σε κοινωνικό, ακόμα και σε εθνικό επίπεδο.
Ο δεύτερος λόγος που απευθύνομαι στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας είναι διότι γνωρίζω προσωπικά την ευαισθησία του για τα θέματα που αφορούν τον άνθρωπο και το αναφαίρετο δικαίωμα όλων στη Ζωή. Δικαίωμα όμως που αφαιρείται, για παράδειγμα, από το μικρό παιδί που ο ανεπαρκής πατέρας του ανεβάζει πάνω στο δίκυκλο ή από τον δικυκλιστή που συγκρούεται με τον εξίσου ανεπαρκή οδηγό του φορτηγού που επιχειρεί αναστροφή επί της εθνικής οδού.
Χίλιοι εξακόσιοι συμπολίτες μας χάνουν τη ζωή τους κάθε χρόνο από δυστυχήματα στην Ελλάδα, ενώ σχεδόν 20 χιλιάδες άνθρωποι τραυματίζονται, μεγάλο μέρος των οποίων με μόνιμες αναπηρίες. Κάθε ημέρα χάνονται περίπου 5 ζωές, 10 γίνονται παραπληγικοί, 60 ακόμη τραυματίζονται, ενώ δεκάδες χιλιάδες ευρώ είναι το κόστος σε υλικές ζημιές.
Στην Ελλάδα είναι σαν να πέφτει κάθε εβδομάδα ένα αεροσκάφος με 100 επιβάτες, αλλά κανένας δεν ταρακουνιέται αληθινά!
Σαν να μην βλέπει κανένας τα «σπαρμένα» σε όλους τους δρόμους εικονοστάσια, σαν να μην καταλαβαίνει κανένας ότι για κάθε νέο άνθρωπο που χάνεται στον δρόμο δεν θα γεννηθεί ένας… νεότερος άνθρωπος, αφού ο αδικοχαμένος νέος ή νέα, δεν θα γίνει ποτέ πατέρας ή μητέρα.
Στην Μόνιμη Επιτροπή Οδικής Ασφάλειας της Βουλής έχουν κατατεθεί συγκλονιστικά στοιχεία, τα περισσότερα από τον Τάσο Ιαβέρη, τον μόνο ίσως σύγχρονο «σταυροφόρο» κατά της μάστιγας των τροχαίων. Και η κοινή παραδοχή όλων των μελών της Επιτροπής ήταν ότι στους ελληνικούς δρόμους γίνεται καθημερινά μια γενοκτονία. Αυτά ακριβώς τα στοιχεία είναι που μας κατατάσσουν στην 28η και τελευταία θέση στην ΕΕ. Σε όλες τις χώρες έχουν μειωθεί τα τροχαία ατυχήματα από 20% έως 99,5%, αντιθέτως στην Ελλάδα είχαμε αύξηση ως και 60%!
Τα τελευταία 100 χρόνια, στην Ελλάδα που πέρασε τόσους πολέμους, έχασαν την ζωή τους σε ώρα μάχης περίπου 70.000 ελληνόπουλα. Στα 60 τελευταία χρόνια με το αυτοκίνητο έχασαν τη ζωή τους 140.000 άνθρωποι, δηλαδή τα θύματα του δρόμου, αν δεν γίνει κάτι, θα είναι τετραπλάσια των πεσόντων πολέμου! Και επίσης, 350.000 συνάνθρωποί μας έμειναν ανάπηροι!
Αριθμοί Ντροπής και Αίσχους, που όμως κρύβουν ανείπωτο δάκρυ και πόνο.
Κρίνω σκόπιμο εν προκειμένω, ν’ αναφερθώ και στην οικονομική παράμετρο του θέματος. Το το 40% του κόστους στην υγεία, είναι από τροχαία. Τα τροχαία δυστυχήματα κοστίζουν 12 δισ. ευρώ κάθε χρόνο. Στα 50 χρόνια σημαίνει 600 δις ευρώ! Εδώ και 8 σχεδόν χρόνια οι Ελληνικές Κυβερνήσεις αναζητούν τρόπους για εξοικονόμηση χρήματος και μιλούν για δήθεν «ισοδύναμα», ενώ την ίδια στιγμή άλλες χώρες έκαναν αυτό που έπρεπε και γλύτωσαν δις που η Ελλάδα πετά κυριολεκτικά στο δρόμο!
Κατά την άποψή μου, είναι απολύτως αναγκαίο να δομηθεί εξαρχής μία εθνική πολιτική για την οδική ασφάλεια, η οποία πρέπει να ξεκινάει να διδάσκεται από τις πρώτες σχολικές τάξεις διαμορφώνοντας συνειδητοποιημένους πολίτες και να επεκταθεί στην ολική αλλαγή του συστήματος εξετάσεων και λήψης αδειών οδήγησης, την αυστηροποίηση των ποινών για σοβαρές παραβιάσεις του ΚΟΚ, την υιοθέτηση σύγχρονων ηλεκτρονικών συστημάτων επιτήρησης του εθνικού δικτύου, την επιμόρφωση των τροχονόμων, την αναβάθμιση και ανεξαρτητοποίηση των υπηρεσιών Τροχαίας σε Εθνική Υπηρεσία Οδικής Ασφάλειας, κ.α.
Ιδού λοιπόν οι λόγοι που ζητώ να γίνει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας η κινητήριος θεσμική δύναμη πίσω από τη μεγάλη προσπάθεια να σταματήσουν να χάνονται χιλιάδες ζωές Ελλήνων. Να αναλογισθεί ως άνθρωπος, πατέρας και παππούς, ότι η δική σας θέση είναι τελικώς η μοναδική που προσφέρει τη χρονική σταθερότητα και ανιδιοτέλεια που απαιτείται για να ασκηθεί η συνεχής πίεση έτσι ώστε να υλοποιηθούν οι απαιτούμενες πολιτικές.
Ελπίζω, συνεπώς, ότι ο κ. Παυλόπουλος θ’ αναλάβει πρωτοβουλίες και θα ηγηθεί ενός αγώνα κρίσιμου για την πατρίδα μας, του οποίου το πραγματικό κόστος μπορεί να μην φαίνεται, αλλά είναι τεράστιο από κάθε άποψη.
Ειδικότερα, θα θέσει το θέμα στον Πρωθυπουργό, αλλά και στον Αρχηγό της Αξιωματικής αντιπολίτευσης. Να γίνει εθνική πολιτική του κράτους υπό το συντονισμό του κορυφαίου Πολιτειακού παράγοντα της χώρας. Ένας τέτοιος συμβολισμός, θα καταδείξει ότι η αποτροπή της σύγχρονης γενοκτονίας είναι εθνική υπόθεση υψίστης προτεραιότητας.
*Ο Νίκος Νικολόπουλος είναι ανεξάρτητος Βουλευτής Αχαΐας και Πρόεδρος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Ελλάδος.
