Γράφει η Πέρσα Τσονάτου
Είχα κάποτε στο μπαλκόνι ένα φυτό ψηλό, αδύνατο και όμορφο πολύ.
Έναν χειμώνα, έπιασε κρύο πολύ, χιόνισε και έπεσε πάνω του και το “έκαψε”.
Όταν πήγα να το δω ήταν ήδη “νεκρό”.
Ήρθε η Άνοιξη κι ο Λάζαρος εκεί ξερός και μαραμένος. (Λάζαρο τον έβγαλα).
Πότιζα όλα τα άλλα λουλούδια, πότιζα κι αυτόν.
Έτσι.
Αρχικά, δεν ήξερα τον λόγο.
Αργότερα, κατάλαβα ότι δεν ήθελα να πιστέψω πως πέθανε.
Τον πότιζα πάντα λοιπόν κι ας ήταν επιβεβαιωμένος ο θάνατος του από κείνους που ήξεραν από φυτά και μου το έλεγαν.
Κι έτσι, με ένα ξερό φυτό στη γλάστρα, πέρασε και η άνοιξη και το καλοκαίρι και ο επόμενος χειμώνας και ήρθε η άνοιξη και μας βρήκε να εξακολουθώ να τον ποτίζω.
Ώσπου, μια μέρα ο Λάζαρος “πέταξε” ένα φυλλαράκι, δείγμα ζωής!
Καταλαβαίνετε τη χαρά μου!
Σαν να μου έκαναν το πιο μεγάλο δώρο.
Κι αυτό οφειλόταν στην επιμονή και την πίστη μου ότι υπήρχε μέσα του ζωή που μπορούσε να τον κάνει να ανθίσει ξανά.
Γιατί ξέρετε έτσι είναι η πίστη.
Σε ό,τι…
Ακόμα και σε ένα φυτό.
Δεν είναι ο αποδέκτης της πίστης μας, είμαστε εμείς που γινόμαστε δυνατοί σαν θεοί όταν το κάνουμε.
Γι αυτό όπου κι όπως και σε ότι κι αν πιστεύετε, μην εγκαταλείπετε πριν σαν δείξει σημάδια “ζωής” όπως κι αν την εννοεί ο καθένας.
Η μεγαλύτερη δύναμη που έχουμε σαν άνθρωποι είναι η πίστη σε μας.
Εμείς έχουμε τη δύναμη να δίνουμε “ζωή” σε ότι στρέψουμε το βλέμμα μας.
Τίποτα δεν χάνεται αν δεν το αφήσουμε εμείς.
Τώρα, στα δύσκολα λοιπόν, ας ποτίσουμε πιο συχνά, όποιο Λάζαρο έχει ο καθένας μας.
Πιο πολύ από ποτέ, έχουμε ανάγκη από ένα θαύμα και είναι βέβαιο πως εμείς πάλι μπορούμε να το κάνουμε.
