Γράφει ο Γιάννης Κουτρουμπής
Follow @j_koutroubis
Σε μία νέα μελέτη της τράπεζας που δόθηκε στην δημοσιότητα πριν από λίγες μέρες υπογραμμίζεται η σημασία του ρόλου των θεσμικών μεταρρυθμίσεων για την ενίσχυση της απασχόλησης και του προϊόντος της οικονομίας. Στην ουσία μέσα στην έρευνα επιχειρείται η σωστή απεικόνιση των μεταρρυθμίσεων που χρειάζονται προκειμένου να επιτευχθεί η ανάπτυξη.
Όπως αναφέρεται στη σχετική έρευνα, το ποσοστό ανεργίας διαμορφώθηκε στο 23,28% τον Απρίλιο του 2016, καθώς σε όρους μηνιαίας μεταβολής, σημειώθηκε πτώση κατά 0,46% και σε όρους ετήσιας μεταβολής, καταγράφηκε μείωση κατά 1,98%. «Αυτή ήταν η δεύτερη μεγαλύτερη πτώση των τελευταίων 26 μηνών» σημειώνει με νόημα, η Eurobank.
Η απασχόληση σημείωσε αύξηση κατά 106.850. άτομα (2,99%), η ανεργία μείωση κατά 90.950 (7,54%) και το εργατικό δυναμικό αύξηση κατά 15.900 (0,33%). Σημειώνουμε πως από τον Αύγουστο 2015, το εργατικό δυναμικό παρουσιάζει θετική ετήσια μεταβολή. Είχαν προηγηθεί 61 συνεχείς μήνες καθοδικής πορείας.
Σύμφωνα με την τράπεζα, πιθανοί παράγοντες που οδήγησαν στη μείωση του εργατικού δυναμικού, από το 2010 έως το 2016, είναι οι ακόλουθοι:
1) δημογραφικές εξελίξεις (π.χ. γήρανση του πληθυσμού)
2) μεταναστευτικό ρεύμα (εκροή ανθρώπινου κεφαλαίου)
3) μεγάλες μειώσεις στους μισθούς
4) προσδοκίες για μικρή πιθανότητα ευρέσεως εργασίας
Ως γνωστόν, σημειώνει η Eurobank, η αύξηση της απασχόλησης αποτέλεσε κύριο αντισταθμιστικό παράγοντα στη συρρίκνωση του πραγματικού ΑΕΠ τα τρία τελευταία τρίμηνα. Σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση του ΟΟΣΑ, η ενίσχυση του αριθμού των απασχολουμένων αναμένεται να συνεχιστεί το 2016 και το 2017. Η επαλήθευση αυτού του σεναρίου θα οδηγήσει σε άμβλυνση των αρνητικών επιπτώσεων των δημοσιονομικών μέτρων στο συνολικό διαθέσιμο εισόδημα της οικονομίας.
Θέλοντας να ερμηνεύσει την αύξηση της απασχόλησης εντός ενός πλαισίου οικονομικής στασιμότητας, η ελληνική τράπεζα εστιάζει στον πραγματικό μισθό και στην πραγματική παραγωγικότητα της εργασίας. Η πρώτη μεταβλητή – εξηγεί – δύναται να θεωρηθεί ως το επιπλέον κόστος που επωμίζεται μια επιχείρηση από την πρόσληψη ενός εργαζομένου.
Η δεύτερη, συνεχίζει, αποτελεί μια προσέγγιση του επιπλέον οφέλους που προσπορίζεται ένας οργανισμός από την αύξηση της απασχόλησης κατά μια μονάδα, δηλαδή ένα άτομο. Στην περίπτωση που το επιπλέον όφελος είναι μεγαλύτερο (μικρότερο) από το αντίστοιχο κόστος τότε δημιουργούνται κίνητρα στις επιχειρήσεις για αύξηση (μείωση) της απασχόλησης (αρχή της μεγιστοποίησης των κερδών).
Από το τέλος του 2012 η σταδιακή αλλαγή της πορείας της απασχόλησης από πτωτική σε ανοδική συνοδεύτηκε από μεγαλύτερη μείωση του πραγματικού μισθού σε σχέση με τη συρρίκνωση της παραγωγικότητας της εργασίας.
Συνεπώς το επιπλέον κόστος εργασίας για τις επιχειρήσεις μειωνόταν με γρηγορότερο ρυθμό από το αντίστοιχο όφελος. Αυτό το γεγονός δύναται να αποτελέσει έναν ερμηνευτικό παράγοντα της αύξησης της απασχόλησης των δύο τελευταίων ετών.
Τέλος, θα πρέπει να δοθεί έμφαση στις μεταρρυθμίσεις παρά στη συμπίεση των πραγματικών μισθών για την ενίσχυση της απασχόλησης, ενώ μεσοπρόθεσμα, η πολιτική των διαρθρωτικών αλλαγών οδηγεί σε αύξηση της απασχόλησης και του προϊόντος της οικονομίας.
