Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Έντονη υπήρξε η αντίδραση πολλών ευρωπαίων παραγό-ντων, για το ότι η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε να δαπανήσει περί το 1 δις ευρώ για την αναβάθμιση των F16. Η αντίδραση ερμηνεύεται με την λογική, ότι σας δανείζουμε ευρωπαϊκά χρήματα, για να αγοράζετε αμερικανικούς εξοπλισμούς ! Μάλιστα ενδεικτικό της σύγχυσης που προεκλήθη είναι το γεγονός, ότι σε ορισμένα ευρωπαϊκά κράτη, δεν κατέστη σαφές, ότι η Ελλάδα δεν αγοράζει καινούρια αεροσκάφη, αλλά αναβαθμίζει τα παλαιά υφιστάμενα. Αφού φαντάζει πλέον όνειρο θερινής νυκτός για τα οικονομικά της δεδομένα, μια νέα αγορά μαμούθ του αιώνα.
Οι ενστάσεις όμως αυτές των ευρωπαίων αξιωματούχων, είναι πέραν του δέοντος προσβλητικές για την εθνική μας αξιοπρέπεια. Γιατί έστω και αν ευρισκόμεθα σε καθεστώς επιτήρησης, ο κανόνας για την λήψη τέτοιων στρατηγικών αποφάσεων, είναι το συμφέρον της χώρας και όχι οι κρίσεις των δανειστών. Είναι αλήθεια ότι το αμυντικό μας σύστημα έχει ακόμα περιθώρια, για επενδύσεις στην άμυνα της χώρας. Και είναι αυτή η ηγεσία των ενόπλων δυνάμεών μας, που έχει σαφή γνώση, τι και πόσα πρέπει να ξοδέψει η χώρα για την ασφαλή αμυντική της θωράκιση. Ωστόσο παρεισφρέει το περίφημο πολιτικό κόστος – όπως ο θόρυβος στα σήματα, για να μιλήσω με όρους ηλεκτρονικής – και διαφοροποιεί ριζικά τις αμυντικές ανάγκες της χώρας. Ένας εσμός από παραγοντίσκους, αποτυχημένους πολιτικάντιδες, συνδικαλιστές, μικροσυμφέροντα και άλλα αντίστοιχα κομματικά και πολιτικά εξαμβλώματα, καθορίζει την ατζέντα για τις αμυντικές μας δαπάνες και ροκανίζει σαν τον σκόρο, τα προβλεπόμενα εθνικά αμυντικά κονδύλια.
Όμως είναι τελείως διαφορετικό πράγμα αυτή η σαθρή επικρατούσα για χρόνια κατάσταση στο φάσμα των αμυντικών μας εξοπλισμών, από την αντικειμενική ανάγκη της χώρας, να διασφαλίσει τον αμυντικό της θώρακα, πολλώ μάλλον, σε ένα γεωστρατηγικό περιβάλλον άναρχο και ασταθές και με έναν γείτονα σαν την Τουρκία, που έχει στην ημερήσια διάταξή της διαχρονικά, την εθνική επιβουλή της Ελλάδος. Καλώς η κακώς, η Ελλάδα αποτελεί πύλη εισόδου για την Ευρώπη και είναι ο αισθητήρας της πίεσης που κάθε φορά – για ξεχωριστούς λόγους – ασκεί η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Πρώτα θα αισθανθούμε εμείς τις παρενέργειες από ένα προσφυγικό κύμα π.χ. στην Μυτιλήνη και πολύ μετά το Βερολίνο !
Στο σημείο αυτό όμως υπάρχει και μια σοβαρή προοπτική για την χώρα. Στους κόλπους της ευρωπαϊκής ένωσης, λαμβάνει χώρα τώρα, μια διεξοδική συζήτηση για την δυνατότητα κοινής συμπαραγωγής ευρωπαϊκών εξοπλισμών, αλλά και για την διεύρυνση της συνεργασίας στα ζέοντα θέματα της άμυνας και της ασφάλειας. Η χώρα ένεκα και της μακροχρόνιας «συγκρουσιακής συνύπαρξης» με την Τουρκία, έχει μια πολύ αξιόλογη εμπειρία, αλλά και προηγμένα οπλικά συστήματα και επομένως μπορεί να συμβάλει σημαντικά στην ανάληψη κοινών πρωτοβουλιών, για την ευρωπαϊκή ασφάλεια. Κεντρικός έτσι στόχος της Ελλάδας, θα πρέπει να είναι η ενεργή συμμετοχή της στο νέο αμυντικό σκηνικό που διαμορφώνεται, αλλά ταυτόχρονα και η αξίωση για προστασία των συνόρων της, από την αμυντική ευρωπαϊκή ομπρέλα, ως συνόρων της ευρωπαϊκής επικράτειας. Αν
αυτός ο στόχος επιτυγχάνονταν, δεν θα παρίστατο ανάγκη να διαπραγματευθεί η Ελλάδα με τις ΗΠΑ, την αναβάθμιση των F16, μήτε και να δαπανά μεγάλα ποσά σε εξοπλισμούς.
Όμως σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν είναι ώριμη για την δημιουργία ενός τέτοιου status quo που θα ωφελούσε καθοριστικά την Ελλάδα, ούτε για να εγγυηθεί τα σύνορά μας, πολύ περισσότερο δε, για να μας διαθέσει δωρεάν εξοπλισμούς. Και επομένως μέχρι να επέλθει αυτή η ωρίμανση, η χώρα οφείλει μόνη της να αποφασίζει πόσο χρήματα και με ποιόν τρόπο θα δαπανά, για διασφαλίσει την αμυντική της θωράκιση. Είναι βέβαιον και τοις πασι γνωστό, ότι η κατάσταση δανεισμού στην οποία ευρίσκεται η Ελλάδα σήμερα, μειώνει τους βαθμούς ελευθερίας της, στην λήψη μεγάλων αποφάσεων με οικονομικό αντίχτυπο έναντι των δανειστών. Σε καμιάν περίπτωση όμως, δεν αναιρεί την εθνική της κυριαρχία !
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων
www.panosavramopoulos.blogspot.gr
