Ο Παναθηναϊκός έχει δίκιο να διαμαρτύρεται για τις αποφάσεις του διαιτητή Αρετόπουλου στον αγώνα με τον Πλατανιά. Και να επιδιώκει την παραδειγματική τιμωρία του. Και να κάνει λόγο για αλλοίωση αποτελέσματος, με το πέναλτι που δόθηκε στην κρητική ομάδα και το οφσάιντ στον Τοτσέ.
Οι αντιδράσεις οργής του Γιάννη Αλαφούζου και των συνεργατών του, μέσω twitter, ανακοινώσεων ή άλλων ενεργειών ήλθαν ως συνέχεια μιας γενικότερης πολιτικής «κραυγών» εκ μέρους του Παναθηναϊκού εναντίον του παρασκηνίου στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Κυνήγι μαγισσών ή φαντασμάτων, όπως κι αν το βλέπει κανείς, ο Παναθηναϊκός σ΄αυτό επιδίδεται από την αρχή της περιόδου. Είτε έχοντας, είτε ανακαλύπτοντας αφορμές…
Η συγκεκριμένη τακτική της διαρκούς επιθετικής αναφοράς σε διαιτησίες και παράνομους πίνακες, σε σκοτεινούς κύκλους και κυκλώματα, σε «παράγκες» κ.ο.κ. δίνει την εντύπωση ότι αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα για την καθίζηση του Παναθηναϊκού σε αγωνιστικό, οικονομικό και επιχειρηματικό επίπεδο. Λειτουργεί ως ασπίδα για λάθη και αδυναμίες, για ελλείψεις και παραλείψεις, για όσες ζημιές έκανε ο ίδιος ο Παναθηναϊκός στον εαυτό του από την εποχή της πολυμετοχικότητας και ειδικά όταν αυτή συνετρίβη με βαρύ γδούπο.
Τα λάθη των διαιτητών σε βάρος του Παναθηναίκού υποτίθεται ότι εκπορεύονται από ένα σχέδιο Μαρινάκη σε βάρος της ομάδας και του Αλαφούζου. Εύλογα μπορεί να αμφιβάλλει κάποιος ότι, με τόσο μεγάλη βαθμολογική διαφορά, ο Ολυμπιακός ασχολήθηκε με το παιχνίδι του ΠΑΟ στα Χανιά. Αλλά, ας πούμε ότι είναι έτσι, Ο εκάστοτε Αρετόπουλος «αναλαμβάνει το ρόλο» του μοναδικού εχθρού για την προσπάθεια του Παναθηναϊκού να εξέλθει της κρίσης. Εσωτερικές κακές επιλογές, λάθη απειρίας, πρόχειροι υπολογισμοί και οικονομική αδυναμία, «κρύβονται» επιμελώς κάτω από το χαλάκι μιας…χάλια διαιτησίας.
Τα τιτιβίσματα εναντίον των κοράκων ούτως ή άλλως δεν μπορούν να είναι πιο ηχηρά. Εκ…φύσεως. Επίσης, είναι προφανές ότι γίνονται με συγκεκριμένο σκοπό μετάθεσης ευθυνών, αλλά μια τέτοια στρατηγική δεν βοηθά σε κάτι την ανάπτυξη του ίδιου του Παναθηναϊκού. Αντιθέτως, τον μικραίνει κι άλλο…
