Τα τελευταία τρία χρόνια επικρατεί η εντύπωση πως το μόνο θέμα που πρέπει να μας απασχολεί είναι η οικονομική κρίση. Όλος ο εθνικός μας προβληματισμός συγκεφαλαιώνεται σε δυο ερωτήματα: αν θα βγούμε ή όχι από την Ευρωζώνη και πότε θα πάρουμε την δόση. Άλλα θέματα πέραν της οικονομίας δεν απασχολούν το ελληνικό πολίτικο κατεστημένο, όπως η εξωτερική πολιτική και η εθνική άμυνα. Ίσως, αυτό συμβαίνει επειδή με την υπάρχουσα μορφή η ελληνική πολιτική ελίτ μετράει μήνες και κοιτάζει όπως-όπως το κλείσιμο των μεταπολιτευτικών της «λογαριασμών» πριν διανοιχτεί στη νέα μεγάλη μπίζνα (βλέπε ΑΟΖ και κοιτάσματα). Βέβαια, όταν οι καιροί και οι εταίροι το επιτρέψουν…
Μέχρι τότε, όμως, ουδείς λόγος γίνεται για μια σειρά ζητημάτων εξωτερικής πολίτικης λες και ο χρόνος έχει παγώσει για τα Ελληνοτουρκικά στο Ελσίνκι, για το Κυπριακό στο μακαρίτη Τ. Παπαδόπουλο και για το Μακεδονικό στη Σύνοδο Κορυφής του Βουκουρεστίου. Από την άλλη πλευρά, ποτέ δεν υπήρχε και πολύς χώρος για σκέψη -ποσό μάλλον για δράση- στην εξωτερική πολιτική, καθώς τα τελευταία τριάντα χρόνια ακολουθούμε ένα φοβικό δόγμα κατευνασμού έναντι ποικίλων εχθρικών αξιώσεων που δεν αφορούν μονάχα το πεδίο των ελληνοτουρκικών σχέσεων.
Το πρόβλημα της εξωτερικής μας πολιτικής ονομάζεται ευρωπαϊκός μονισμός! Όπως η εθνική μας οικονομία έτσι και τα εθνικά μας συμφέροντα έχουν υποταχθεί σε μια απολύτως ευρωκεντρική λογική πως οραματίζεται την Ελλάδα, μια εξαρτημένη πλην «υπερήφανη» εξευρωπαϊσμένη πολιτεία, αν όχι λάντεν των Βρυξελλών.
Με τέτοια μυαλά, όχι μόνο αδράνεια και ατολμία επιδεικνύουμε στις προκλήσεις που μας προσφέρουν οι συστημικές αλλαγές της Αν. Μεσόγειου, αλλά την ώρα που προσβλέπουμε στο Βερολίνο για την οικονομική μας σωτηρία, η Άγκυρα στήνει τις επάλξεις της και καραδοκεί σε Αιγαίο, Κύπρο και ΘΡΑΚΗ. Ευτυχώς που αυτή την περίοδο το χοντρό γεωπολιτικό παιχνίδι της περιοχής παίζεται στην Συρία και εκεί η Τουρκία ορέγεται να δοκιμάσει τα νεοοθωμανικά της όνειρα για αρχή… Όμως, ο Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών το μόνο που κάνει στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι να υποστηρίζει με δηλώσεις του την πτώση του συριακού καθεστώτος που διάκειται εντελώς εχθρικά προς της Τουρκία.
Ούτε καν συζήτηση για μια ελληνική εξωτερική πολιτική με επίκεντρο την Αν. Μεσόγειο, η οποία βρίθει από διάσπαρτες χριστιανικές μειονότητες από την Αίγυπτο μέχρι την Συρία και το Ιράκ. Αλλά πολλά ζητάμε από έναν υπουργό που δεν ασχολείται ούτε καν με την επιβίωση του Ελληνισμού σε Ίμβρο, Τένεδο και Β. Ήπειρο.
Υ.Γ.1: Ο Ερντογάν κατάφερε και έγινε πρωθυπουργός από δήμαρχος γιατί ανέδειξε μια ατζέντα πρωτίστως πολιτισμική για τον μέλλον της Τουρκίας μακράν φιοριτούρικων εντυπωσιασμών που ενδημούν στα πέριξ του Κολωνακίου.
Υ.Γ.2: Η Ν.Δ του μυστακιοφόρου σύμβουλου πότε θα επεξεργαστεί τις προ καιρού υποσχόμενες «γαλάζιες γραμμές»; Προ ή μετα Στουρνάρα;
Υ.Γ.3: Τώρα και ο ΣΥΡΙΖΑ πατριωτικό κόμμα αφού η πρόταση προς πώληση υποβρύχιων είναι εύκολη λεία για εκδίπλωση εθνικών ευαισθησιών ενός κόμματος που παλεύει να μεταλλαχθεί από διεθνιστικά αριστερό σε εθνολαϊκίστικα κεντροαριστερό, βλέπε Πατριωτικό «ΠΑΣΟΚ» reloaded.
