Γράφει ο Αθανάσιος Μασλαρινός*
Στην Ελλάδα, παράγουμε πολλά πράγματα. Παράγουμε ωραία προϊόντα, αλλά, οι σημερινές, οικονομικές συνθήκες θέτουν τον παραγωγό στο περιθώριο. Μία μόνο λέξη τα περιγράφει όλα στον τομέα της γεωργίας: “ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ”.
– Οι επιδοτήσεις δεν καταβάλλονται στην ώρα τους!
– Οι αποζημιώσεις δεν δίνονται ποτέ στο ακέραιο!
– Τα εργοστάσια ζάχαρης, όπως και άλλα εργοστάσια που έχουν σχέση με την αγροτιά, κλείνουν οριστικά!
– Τα βοσκοτόπια έχουν μειωθεί σε μεγάλο βαθμό!
– Το κρέας και το γάλα δεν έχουν ποτέ πληρωθεί στην πραγματική τους αξία!
«Εμάς, δεν μας υπολογίζει κανένας. Θέλουν να μας βάλουν να δουλεύουμε για το τίποτα. Με τις κινητοποιήσεις μας, κρούομαι τον κώδωνα του κινδύνου για τον κλάδο μας. Κανείς δεν θέλει να εργάζεται χωρίς κέρδος, κάτι που βιώνουμε καθημερινά μιας και οι τιμές που προσφέρονται δεν πληρώνουν το έργο μας. Επιπλέον, έρχεται και η απόφαση επιστροφής των χρημάτων του πακέτου Χατζηγάκη ως ταφόπλακα στις, έτσι κι αλλιώς, δύσκολες ζωές μας», επαναλαμβάνουν συχνά πυκνά, με πίκρα, οι αγρότες της χώρας, τις καταγγελίες των γεωργικών συλλόγων και των νέων αγροτών διαμαρτυρόμενοι, συνεχώς το τελευταίο διάστημα στην πατρίδα μας.
Οι εκάστοτε κυβερνήσεις, όπως και η σημερινή, δεν μπόρεσαν ή δεν θέλησαν να κατανοήσουν ότι αγροκτηνοτροφία δεν είναι μόνο η γεωργία και η κτηνοτροφία, αλλά είναι ένας ολόκληρος κύκλος εργασιών και προϊόντων στον οποίο εμπλέκονται εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας και δισεκατομμύρια ευρώ. Έχουν λοιπόν την υποχρέωση να συζητήσουν, προβληματισμούς και προτάσεις που θα οδηγήσουν σε ένα εθνικό σχέδιο αγροτικής πολιτικής, που όμοιό του δεν υπήρξε ποτέ πριν στη χώρα μας.
Όλα πρέπει να στοχεύουν στην αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητας της γεωργίας σε ένα νομοσχέδιο που θα πρέπει να κατατεθεί και να ψηφιστεί μετά από μια ειλικρινή συζήτηση στην Βουλή. Να υιοθετήσουν όλοι προτάσεις πρακτικές, ρεαλιστικές στην κοινή λογική για να αναβιώσει ο γεωργικός τομέας.
Βέβαια, εδώ και χρόνια, θα έπρεπε οι κυβερνήσεις να στηρίξουν μια ευρωπαϊκή σύγκλιση και εξορθολογισμό των προτύπων. Θα έπρεπε να εργαστούν βλέποντας την ευρωπαϊκή πραγματικότητα που ήθελε και θέλει ένα νότο ανίσχυρο να υπηρετεί έναν βορρά δυνατό με περισσότερα δικαιώματα στον τομέα της γεωργίας, της κτηνοτροφίας και της αλιείας, που χρόνια τώρα ψηφίζονται υπέρ τους από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Επειδή όμως, ο κόμπος σπάει πια το χτένι, υπάρχει επείγουσα ανάγκη η χώρα να προχωρήσει χωρίς λεπτό καθυστέρησης.
Ειδικά, ο πρωτογενής τομέας διέρχεται μεγάλη και απόλυτη κρίση και κάθε Έλληνας, που ζει ή όχι σε αγροτικές περιοχές, οφείλει να καταλάβει ότι επηρεαζόμαστε καθολικά όλοι από την σημερινή τραγωδία του αγροτικού τομέα.
Έχουμε την ηθική υποχρέωση να στηρίξουμε σωστά τους αγρότες μας, διότι αυτό που διακυβεύεται καταστρέφοντας την αγροκτηνοτροφία, είναι ουσιαστικά η εγκατάλειψη της ελληνικής ταυτότητας και ο πρώτος κρίκος της ελληνικής διατροφικής βιομηχανίας.
Πρέπει να αναστρέψουμε τη σημερινή αριστερή ματιά και όλων των άσχετων συμβούλων, στην πρωτογενή παραγωγή, που θέλει τον γεωργό έναν υπηρέτη στον οποίο χορηγεί επιδοτήσεις για να ζήσει, κι επιβάλλεται να υπερασπιστούμε το επιχειρηματικό μοντέλο για τις γεωργικές εκμεταλλεύσεις. Εξ ου και η ανάγκη να εφαρμοστεί μια σειρά φορολογικών μέτρων που θα δίνουν ελευθερία, ευκινησία, ευελιξία κι όχι να στραγγαλίζουν όποιον εργάζεται σκληρά και παράγει.
Επιβάλλεται επιτέλους, το 2016 μ.Χ., όλες οι πολιτικές δυνάμεις να συμφωνήσουν σε μια εθνική αγροτική πολιτική, η οποία να έχει ως στόχο να επιτρέψει στην ΥΠ’ ΑΡΙΘΜΟΝ ΕΝΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ, τη βιομηχανία τροφίμων, να αναρριχηθεί στο παγκόσμιο βάθρο ως εξαγωγέας τροφίμων πριν από το 2020, και να γίνει η πρώτη σε ποιότητα ευρωπαϊκή γεωργική δύναμη ώστε να στηρίξει την ελληνική οικονομία που πνέει τα λοίσθια.
Για να συμβεί αυτή η κυριαρχία πρέπει από την αρχή να επιδιώξουμε την αποκατάσταση του «οξυγόνου» στους αγρότες όπως: μείωση των κοινωνικών εισφορών επί των γεωργικών θέσεων εργασίας και μείωση των φόρων στις γεωργικές εκμεταλλεύσεις, ως πρώτο βήμα. Αφού, σήμερα, διατρέχουμε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης τόσο για τις θέσεις εργασίας όσο και για την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής γεωργίας. Εάν οι επιβαρύνσεις (εισφορές, φόροι, πετρέλαιο, μεταφορές κλπ.) παραμείνουν στο επίπεδο που είναι σήμερα, τότε είναι ζήτημα χρόνου η γεωργία στη χώρα μας να εξαφανιστεί ολοκληρωτικά.
Ακόμη, αυτό που οφείλουν να παραδεχτούν οι ιθύνοντες, είναι πως κανένα νέο πρότυπο δεν μπορεί να θεσπιστεί χωρίς να έχουν οι αγρότες κληθεί εκ των προτέρων για να εκφράσουν τις απόψεις τους.
Ήρθε επιτέλους, η ώρα, να δοθεί προτεραιότητα στην αγροτική ζωή και στον αγρότη, που αισθάνεται ταπεινωμένος και εγκαταλελειμμένος. Κι αυτό επειδή εκατομμύρια εκατομμυρίων έχουν διατεθεί για τον εκσυγχρονισμό των πόλεων σε αντίθεση με την εγκατάλειψη για δεκαετίες των αγροτικών περιοχών.
Για να αναβιώσει το αγροτικό περιβάλλον πρέπει ένα ευρώ που επενδύεται στην πόλη να αντιστοιχεί σε ένα ευρώ που επενδύεται στην επαρχία. Πρέπει οπωσδήποτε να δημιουργήσουμε τις συνθήκες για την αρμονική οικονομική ανάπτυξη των αγροτικών περιοχών της χώρας. Ο πρωτογενής τομέας είναι αυτός που θα τη στηρίξει και πάλι. Είναι μονόδρομος για να επιβιώσει αυτός, η οικογένειά του, το χωριό του, η πατρίδα του!
Διαφορετικά, αυτό, πέραν όλων των άλλων, δείχνει έλλειψη δημοκρατίας, δείχνει ότι η ίδια η δημοκρατία έχει αποδυναμωθεί, αφού δεν αντιμετωπίζει ισότιμα τους πολίτες ανά τη χώρα. Και στο τέλος-τέλος, μη προχωρώντας σε ανάλογη πολιτική είναι η ίδια η Ελλάδα που καταρρέει.
*Ο Αθανάσιος Μασλαρινός είναι Καθηγητής Γαλλικής Φιλολογίας
