…ενώ ερωτοτροπούν… με φορολογικούς πρόσφυγες!
Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος
Είναι μάλλον ηθικώς παράδοξο να δαιμονοποιείς μετανάστες που αναζητούν απεγνωσμένα στοιχειώδη ασφάλεια, προστασία και δουλειά, ενώ ταυτόχρονα φλερτάρεις με τους φορολογικούς πρόσφυγες των υπεράκτιων εταιρειών, οι οποίοι, ελισσόμενοι στο περιθώριο του νόμου, φοροδιαφεύγουν, «φορτώνοντας σε εμάς τους υπόλοιπους τη λυπητερή», όπως είπε και ο Πρόεδρος της μητρόπολης του καπιταλισμού Μπαράκ Ομπάμα.
Με το σύστημα των υπεράκτιων εταιρειών ο καπιταλισμός τρώει τα σωθικά του, δηλαδή ισοπεδώνει και καταστρέφει τη μεσαία τάξη, επί της οποίας θεμελιώθηκε η δημοκρατία κατά την ύστερη νεωτερικότητα. Η αλήτικη οντολογία και συμπεριφορά των υπεράκτιων εταιρειών, με όρους εθνικής οικονομίας, αποτελεί ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα της μετάβασης από τη νεωτερικότητα στη μετανεωτερικότητα, με την έννοια του τέλους της ιστορίας, του εθνικού κράτους και της λαϊκής κυριαρχίας.
Οι φασίστες (: εθνικοσοσιαλιστές), όπως και οι δεξιοί ή αριστεροί νεοφιλελεύθεροι δεν είναι απλώς οι «χρήσιμοι ηλίθιοι», που αποτελούν τις δύο όψεις του νομίσματος αυτής της πολιτικώς βρώμικης μετάβασης από τη μια εποχή της ανθρωπότητας και της καπιταλιστικής οργάνωσης στην άλλη, αλλά το κοινωνικοπολιτικό σώμα που έχει αναλάβει την «εργολαβία» μετάθεσης του προβλήματος (: δημοκρατίας και φιλελευθερισμού) από το χώρο της λαθρο-οικονομίας κεφαλαίων στον χώρο της «λαθρο-μετανάστευσης» προσώπων.
Οι δημοκρατίες στην Ευρώπη, για παράδειγμα, ενώ φαίνεται να τρέμουν από το ενδεχόμενο 3-4 εκατομμύρια μετανάστες από χώρες της Ασίας και Αφρικής – οι οποίες βρίσκονται υπό διαρκή αποσταθεροποίηση ή είναι ήδη απολύτως κατεστραμμένες από το θέατρο πολέμου, στο οποίο οι ίδιες αυτές δημοκρατίες πρωταγωνίστησαν ή πρωταγωνιστούν – να προστεθούν ως εργατικό δυναμικό στα 500 εκατομμύρια των ευρωπαίων, φροντίζουν να ενισχύουν με «νομοθετικά παράθυρα» ένα καθεστώς αλητείας του κεφαλαίου, που βασίζεται στη φοροαποφυγή, στη φοροδιαφυγή και στη μεγέθυνση παραοικονομικών θεσμών, που εκτός από την ισότητα (αμέσως) πλήττουν και όλα σχεδόν τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη ως κοινωνικό υποκείμενο και εργαζόμενος (εμμέσως). Κλείνουν τα σύνορα και εγκλωβίζουν ταλαιπωρημένους μετανάστες που δεν έχουνστον ήλιο μοίρα, ενώ ανοίγουν τα σύνορα για να αποδράσουν κεφάλαια που θα ξανάρθουν ξεπλυμένα, αφορολόγητα ή ελάχιστα φορολογημένα και ιδιαίτερα εκμεταλλευτικά!
Αυτός είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε! Λένε πολλοί… μάλλον για να νομιμοποιήσουν πολιτικά – συνειδητά ή ασυνείδητα – αυτή τη κατάσταση! Δεν είναι θέμα καπιταλισμού, θέμα έλλειψης κανόνων και ελεγκτικών μηχανισμών είναι, σού λένε οι άλλοι, νομιμοποιώντας με τη σειρά τους πολιτικά την υπερίσχυση της οικονομικής ελευθέριας πάνω σε όλες τις άλλες.
Είναι θέμα ισότητας και ελευθερίας και … αφήστε τα κόλπα! Η πολιτική οντολογία και οικονομική λειτουργία των υπεράκτιων εταιρειών, αντιφάσκει με τη δημοκρατική οργάνωση των κοινωνιών, καθιστώντας τη κοινή οικονομική αλητεία, Κυρία και ασύλληπτα σαγηνευτική! Εδώ είναι το ζήτημα που καταλήγει να διαβρώνει σοβαρά τη κοινοβουλευτική / πλουραλιστική δημοκρατία εκ των έσω…
Πού βρίσκεται το πρόβλημα, λοιπόν; Στην ίδια τη σύγχρονη παθολογία της δημοκρατικής οργάνωσης σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο. Αυτά τα δύο επίπεδα εναρμονίζονται στο πλαίσιο μιας ιεραρχίας, όπου η οικονομική ελευθερία εκθειάζεται, υπερπροστατεύεται και αγιοποιείται, ενώ τα δικαιώματα του ανθρώπου, του εργαζόμενου και του πολίτη σχετικοποιούνται, ρευστοποιούνται ενώπιον αυτής και διαρκώς αποδυναμώνονται! Η έννοια της κοινωνικότητας υποκαθίσταται από εκείνη της επιχειρηματικότητας, ενώ ολόκληρο το νομικό / θεσμικό σύστημα στις αναπτυγμένες και υπό-ανάπτυξη χώρες προσαρμόζεται στην προστασία των αγορών και όχι των βιοοικονομικών χαρακτηριστικών των επιμέρους κοινωνιών και του παγκόσμιου συστήματος ανταλλαγών.
Δεν είναι απλώς πως οι υπεράκτιες εταιρείες νοθεύουν τη καπιταλιστική οργάνωση και λειτουργία, όπως ασφαλώς και τη δημοσιονομική λειτουργία του σύγχρονου κράτους, είναι πως μεταβάλουν τις τάξεις πραγμάτων στις αστικές δημοκρατίες, οι οποίες για να επιβιώσουν ως εθνικοί ή υπερεθνικοί οργανισμοί εντός αυτού του καθεστώτος, θα πρέπει να μετεξελιχτούν σε μεταμοντέρνες και μετανεωτερικές δικτατορίες. Ο θεσμός των υπεράκτιων εταιρειών, δηλαδή, για να αποδώσει τα μέγιστα, «απαιτεί» ένα καθεστώς (νεο)φασισμού. Είτε με την μορφή του ολοκληρωτικού νεοφιλελευθερισμού (δες το δράμα στην Ελλάδα), είτε με εκείνη του νεο-αυτοκρατορισμού, όπως μετεξελίσσεται, για παράδειγμα, το καθεστώς στη Κίνα και προσπαθούν να το μιμηθούν, έστω και καθυστερημένα και αντιφατικά, η Ρωσία του Πούτιν (κυρίως) και η Τουρκία του Ερντογάν (δευτερευόντως).
Είναι πρόδηλο σήμερα πως το καθεστώς αυτό δεν αποδυναμώνει απλώς τα παραδοσιακά χρηματοπιστωτικά εργαλεία και τις παραδοσιακές οικονομικές σχέσεις, με τα οποία αναπτύσσεται η αγορά και συντηρούνται τα Δυτικά Κράτη, αλλά κυρίως πλήττει τα συστήματα ευημερίας που νομιμοποιούσαν πολιτικώς αυτά τα κράτη, ή την στρατηγική πολιτικών στις ΗΠΑ (πχ. Ομπάμα), οι οποίοι αντιλαμβάνονται πως χωρίς την ανάπτυξη Μοντέλων Ευημερίας, θα παραδοθούν αναπόδραστα σε κάποιον δικτάτορα! Και μετά έρχεται ο πόλεμος… όχι με την μορφή κάποιας νέας ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα εκστρατείας των «καλών» εναντίον των «κακών», αλλά ο γενικευμένος, καθολικός πόλεμος που κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί και να ελέγξει!
Φασίστες, όπως δεξιοί και αριστεροί νεοφιλελεύθεροι δαιμονοποιώντας και κυνηγώντας τους πολιτικούς πρόσφυγες, και ερωτοτροπώντας με τους φορολογικούς πρόσφυγες, παίζουν ένα βρώμικο παιχνίδι εις βάρος της δημοκρατίας: Υποβιβάζουν τα ανθρώπινα και κοινωνικά δικαιώματα για να συνδέσουν φαντασιακά τα συμφέροντα του λαού με εκείνα της ολιγαρχίας που ηγεμονεύει, με βασικό οικονομικό μοχλό τη φοροαποφυγή, τη φοροασυλία και τη φοροδιαφυγή.
Φασίστες, όπως νεοφιλελεύθεροι κάθε είδους χωρίζουν ρητά ή άρρητα τον κόσμο σε χριστιανούς-ανθρώπους και μουσουλμάνους-υπανθρώπους /εισβολείς, για να μην διακρίνουμε την πραγματική κατηγορία που απειλεί έντονα πια την προοπτική της ισότητας και της ελευθεριάς στον κόσμο μας: τον «Υπερ-κόσμο» του διεθνοποιημένου κεφαλαίου που λειτουργεί με τους δικούς του αλήτικους και μαφιόζικους κανόνες, Έναν «Υπερ-κόσμο», με πολιτισμό υποκόσμου, αθέατο και ασύλληπτο, απροσπέλαστο για τα κράτη και τους μη μυημένους. Πρόκειται, όπως ορθά σημειώνει στο «Der Spiegel» ο Γιάκομπ Άουγκστάιν, για «μια παράλληλη διάσταση, την οποία δεν μπορούμε να συλλάβουμε και στην οποία ούτε οι πολιτικοί μας θέλουν να επέμβουν, αφού στις λίστες αυτές συμπεριλαμβάνονται «συγγενείς και συνεργάτες πρώην και νυν αρχηγών κρατών από τουλάχιστον 35 χώρες, από την Αγκόλα μέχρι το Ηνωμένο Βασίλειο»!
Είναι αυτή ακριβώς η άλλη διάσταση που διαμορφώνει τον «Υπερ-κόσμο», ο οποίος για να παραμείνει ισχυρός και αθέατος στρέφει τη ματιά των πολιτών σε ανύπαρκτες απειλές, η δαιμονοποίηση των οποίων μεγεθύνει την ασυλία των «αρπάζω και φεύγω», διαμορφώνοντας πραγματικούς κινδύνους για τη ζωή, την ευημερία (: welfare systems) και την ειρήνη στον κόσμο. Δεν κινδυνεύουμε από αυτούς που έρχονται, αλλά από αυτούς που «τα αρπάζουν και φεύγουν»!
