Της Ειρήνης Πογιατζή
Έχει περάσει μισός αιώνας από τότε που ο ελληνισμός της Κύπρου εκδιώχθηκε από τους Τούρκους κατακτητές από το 36,2% των εδαφών του νησιού. Μία εισβολή που άφησε πίσω της αγνοούμενους, εγκλωβισμένους, ορφανά, χήρες, τον ξεριζωμό 200.000 Ελλήνων, απέραντο πόνο.
«Έχουν γραφτεί άπειρα βιβλία για το Κυπριακό, έχουν γίνει αμέτρητες μελέτες, έχω ο ίδιος γράψει δύο βιβλία για το Κυπριακό, αλλά πολύ φοβάμαι ότι τόσο καιρό αυτό που κάνουμε είναι η νεκροψία του Κυπριακού». Αυτά τα λόγια που ακούστηκαν με πολύ πίκρα κατά τη διάρκεια συνεδρίου για τα 50 χρόνια της τούρκικης κατοχής, είναι αυτά που έχουν αποτυπωθεί στο μυαλό μου και τα ακούω ξανά και ξανά. Η νεκροψία του Κυπριακού…
Έχουν περάσει πενήντα χρόνια και ακούμε για χαμένες ευκαιρίες. Ποιες χαμένες ευκαιρίες; Πότε; Όντως το 2004 ο λαός της Κύπρου, για πρώτη και μοναδική φορά, καλέστηκε να αποφασίσει με δημοψήφισμα κατά πόσο θα αποδεχόταν το Σχέδιο Ανάν για την επίλυση του Κυπριακού. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ευκαιρία; Ένα σχέδιο δυσλειτουργικό, προϊόν επιδιαιτησίας, με εμπλοκές ξένων παραγόντων και με σαφώς περισσότερα πλεονεκτήματα για τους Τουρκοκύπριους; Η απάντηση είναι πως, ΟΧΙ.
Δεν αποτελούσε με κανένα τρόπο ευκαιρία. Και αυτό αποτυπώθηκε με το ηχηρό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, το ΟΧΙ του 75,83% των Ελλήνων της Κύπρου.
Αξίζει να σημειωθεί πως το 64,91% των Τουρκοκυπρίων είχαν υπερψηφίσει το σχέδιο. Από μόνη της η απόκλιση αποτελεί ένδειξη της δυσλειτουργικότητας αυτού του σχεδίου.
Υπάρχουν σημάδια που να δείχνουν ότι η Τουρκία επιθυμεί πραγματικά την επίλυση του Κυπριακού; Έχει κάνει ποτέ ουσιαστικές υποχωρήσεις ή και παραχωρήσεις για να δείξει την καλή της θέληση; Όχι. Ποτέ. Τουναντίον. Προκαλεί με τις συχνές αναφορές της στην «γαλάζια πατρίδα» και ακολουθεί πιστά την επεκτατική της πολιτική. Έχει, όμως, και η Τουρκοκυπριακή πλευρά τις δικές της σοβαρές ευθύνες για τα αδιέξοδα. Επεισόδια, (π.χ. Πύλα), σκληρές δηλώσεις διχασμού (π.χ. δύο κράτη) αλλά και κάτι ακόμη. Εμείς που δεν βιώσαμε τον πόλεμο, βιώσαμε αυτό που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ. Δύο ονόματα μόνο. Τάσος Ισαάκ και Σολωμός Σολωμού. Δύο δολοφονίες με ατιμώρητους δολοφόνους και αυτόπτες μάρτυρες όλους εμάς! Αν θέλουμε να μιλάμε για ενδείξεις καλής θελήσεως, που τόσο έντονα μας ζητούν να επιδείξουμε, θα ήταν η τιμωρία αυτών των ενόχων!
Η Τουρκία αντιμετωπίζει Ελλάδα και Κύπρο ως ένα, γι’ αυτό και επιβάλλεται Ελλάδα και Κύπρος να αντιμετωπίζουν την Τουρκία από κοινού. Είναι απαραίτητη η πλήρης συνεργασία και ευθυγράμμιση μιας κοινής εξωτερικής πολιτικής των δύο χωρών απέναντι στην Τουρκία.
Ακόμη, εάν δεχθούμε ότι μόνο με ισχυρή άμυνα μπορούμε να διαπραγματευόμαστε και να διεκδικούμε, τότε η επαναφορά του ενιαίου αμυντικού δόγματος θα πρέπει να είναι μέσα στους στόχους μας. Γιατί μόνο με ισχυρή αμυντική θωράκιση μπορούμε να αποτρέψουμε τα όποια επεκτατικά σχέδια της Τουρκίας. Για να μην βιώσουμε ένα ακόμη ‘74, επειδή η Κύπρος έκειτο μακράν.
Συγκλονιστικό το ποίημα του Κώστα Μόντη, «Τρίτο γράμμα στην Μητέρα», «…Αν μας έβλεπες μητέρα όταν ήρθε το κακό, αν μας έβλεπες πως περιμέναμε την Ελλάδα».
Το γεγονός ότι η Κυπριακή Δημοκρατία μετρά είκοσι χρόνια ως ισότιμο μέλος στην μεγάλη οικογένεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πλήρως αναγνωρισμένο, δείχνει την αναγκαιότητα της διαφύλαξης της. Η μη αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία αποτελεί μη αναγνώριση της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο στρατός κατοχής της Κύπρου αποτελεί στρατό κατοχής εδάφους της Ε.Ε. Η Κύπρος έχει υποχρεώσεις στην Ε.Ε όπως και η Ε.Ε απέναντι στο μοναδικό υπό κατοχή κράτος-μέλος της και οφείλει να έχει ουσιαστικό λόγο και ρόλο σε οποιαδήποτε διαδικασία επίλυσης τους Κυπριακού, διαφυλάσσοντας τα ανθρώπινα δικαιώματα όλων των πολιτών της.
Αυτό, όμως, που κυρίως επιβάλλεται ώστε να βγούμε από τα αδιέξοδα που συνεχώς δημιουργεί η Τουρκία και η Τουρκοκυπριακή ηγεσία δεν είναι περισσότερες παραχωρήσεις και υποχωρήσεις. Αυτό που επιβάλλεται είναι ΕΘΝΙΚΗ ΟΜΟΨΥΧΙΑ.
Μια ευρύτερη οργανωμένη ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ κομματικών, πολιτικών, ακαδημαϊκών, δημοσιογράφων από όλους τους ιδεολογικούς χώρους που θα σφραγίζεται με την αποδοχή αλλήλων. Που θα κατευθύνεται από την εκάστοτε κυβέρνηση με συγκεκριμένο και προκαθορισμένο πρόγραμμα και δεν θα αλλάζει πορεία σε κάθε εναλλαγή κυβέρνησης. Που θα εργάζεται σταθερά και επικεντρωμένα προς την επίτευξη του μοναδικού της στόχου, που δεν θα είναι άλλος από αυτόν της απελευθέρωσης από τους Τούρκους και της ειρηνικής συμβίωσης των νόμιμων κατοίκων του νησιού.
Το Κυπριακό με κανένα τρόπο δεν μπορεί να γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης για την εξυπηρέτηση πολιτικών και κομματικών σκοπιμοτήτων. Οφείλουμε να δείξουμε την ανάλογη ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ και ΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ. Οφείλουμε αποφασισμένα, ως λαός και έθνος, να παλέψουμε για την υπεράσπιση των δικαίων μας. Γιατί μπορεί η Κύπρος για αιώνες να ήταν υπό κατακτητές και αποικιοκράτες, αλλά ποτέ άλλοτε οι Έλληνες της Κύπρου δεν εκτοπίστηκαν από τα σπίτια τους χωρίς το δικαίωμα να γυρίσουν, για μισό αιώνα τώρα.
Είναι απλό. Δεν πρόκειται ο ελληνισμός της Κύπρου να επιβιώσει ούτε και η όποια λύση να επιτευχθεί εάν εμείς οι ίδιοι δεν συνεργαστούμε με ομόνοια, εάν δεν αντιμετωπίσουμε και λύσουμε όσα μας χωρίζουν.
