Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Follow @Sp_Rizopoulos
Αυτή τη στιγμή στις ΗΠΑ και ενόψει της επίσημης ανάληψης των καθηκόντων του νέου αμερικανού Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, έχει αναδειχθεί σε μείζον ζήτημα η πλήρωση 100 θέσεων στο ομοσπονδιακό δικαστικό σύστημα της χώρας. Οι θέσεις έμεναν κενές από καιρό, καθώς οι Ρεπουμπλικάνοι «μπλόκαραν» την κάλυψή τους από τη διακυβέρνηση Ομπάμα, ωστόσο τώρα οι πάντες αγωνιούν για την … αντισυστημικότητα των επιλογών που θα προκύψουν από το νέο περιβάλλον που διαμορφώνεται πλέον στην Ουάσινγκτον.
Η λειτουργία της δικαιοσύνης είναι καθοριστική για την πορεία μιας χώρας, είτε μεγάλης, είτε μικρής. Όσο περισσότερο επιβεβαιώνεται στην πράξη η διάκριση των εξουσιών, τόσο πιο ισορροπημένη κι αποτελεσματική είναι η ίδια η δημοκρατία. Ασφαλώς το ιδανικό δεν υπάρχει. Θα ήταν ουτοπία να πίστευε κανείς πως οι δικαστές μένουν ανεπηρέαστοι από το ευρύτερο περιβάλλον μέσα στο οποίο καλούνται να ασκήσουν τα καθήκοντά τους.
Κάνω αυτή την επισήμανση σήμερα με αφορμή πρόσφατο άρθρο στους Financial Times, το οποίο αναφερόταν στην υπόθεση Γεωργίου και ήταν γραμμένο πάνω σε μια λογική καταγγελίας παρεμβάσεων από την πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης προς τη δικαιοσύνη και τους θεσμούς γενικότερα.
Δεν είναι η πρώτη φορά που οι Financial Times ασχολούνται με την υπόθεση Γεωργίου και τα παραποιημένα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ. Υπάρχει πληθώρα δημοσιευμάτων και όλα προς υπεράσπιση του πρώην διοικητή της ΕΛΣΤΑΤ. Γι αυτό όσο καλοπροαίρετος κι αν είναι κάποιος, δεν μπορεί να πιστέψει πως μια εφημερίδα αυτού του μεγέθους ασχολείται με την τύχη ενός Έλληνα κρατικού υπαλλήλου χωρίς να υπάρχει κάποιος ειδικός λόγος. Κι αυτός ο λόγος δεν είναι άλλος από το γεγονός πως ο Γεωργίου από τη θέση που βρισκόταν έπαιξε καταλυτικό ρόλο στο να ξεκινήσει η εποχή των μνημονίων στην Ελλάδα.
Το ενδιαφέρον λοιπόν της εφημερίδας δεν είναι η λειτουργία των θεσμών στη χώρα. Διότι αν ήταν έτσι, τότε θα έπρεπε να έχει ασχοληθεί και με άλλες καταγγελίες που αφορούν τον τρόπο που διαχειρίστηκε η ελληνική δικαιοσύνη μείζονα ζητήματα. Μόλις πριν από δυο μήνες περίπου, από το βήμα της 32ης τακτικής γενικής συνέλευση της Ένωσης Εισαγγελέων Ελλάδος, ο πρόεδρος του Συμβουλίου Επικρατείας Νίκος Σακελλαρίου έκανε σοβαρότατες καταγγελίες για τον τρόπο που οι Έλληνες δικαστές νομιμοποίησαν τα μνημόνια και το PSI. Γιατί άραγε αυτό δεν αποτέλεσε αφορμή για ένα επικριτικό άρθρο των Financial Times;
Συνεπώς η υπόθεση Γεωργίου είναι στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος ενός παγκόσμιου μέσου, διότι είναι «κλειδί» για να κατανοήσει κανείς πως έγινε ο χειρισμός της υπόθεσης του ελληνικού χρέους από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ, καθώς τυχόν δικαστική επιβεβαίωση παραποίησης στοιχείων θα είναι σοβαρότατο πλήγμα στην αξιοπιστία ενός ολόκληρου συστήματος και μπορεί να αποτελέσει την άκρη για το ξήλωμα του «πουλόβερ» των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας, όπως αυτές διαμορφώθηκαν από το 2010 και μετά.
Η κάλυψη των δανειστών είναι το κίνητρο του δημοσιογραφικού ενδιαφέροντος για τους Financial Times και όχι ασφαλώς η λειτουργία των θεσμών στην Ελλάδα, για τους οποίους δεν τίθεται κανένα ζήτημα όταν λειτουργούν υπέρ των επιδιώξεων των δανειστών.
Κάθε δικαστής θα πρέπει να μπορεί να διαμορφώνει την προσωπική του κρίση για μείζονα ζητήματα που έχει στην αρμοδιότητά του. Κι αυτό να γίνεται σεβαστό, ακόμη κι αν κάποιος διαφωνεί. Ασφαλώς και οι κρίνοντες κρίνονται, αλλά το θέμα είναι όποιος κρίνει τις δικαστικές αποφάσεις να λέει και τον λόγο που το κάνει αλλιώς απλά εκτίθεται.
Η δικαιοσύνη πρέπει να είναι «τυφλή», οι δικαστές πρέπει να έχουν άποψη αλλά και οι αναγνώστες μιας εφημερίδας διεθνούς κύρους πρέπει να έχουν τα μάτια τους ανοιχτά!
ΥΓ: Όσοι σπεύδουν να ρίξουν νερό στο μύλο των Financial Times, απλά συμμετέχουν σε ένα «σικέ» παιχνίδι της Ευρωπαικής Ένωσης, ακόμη κι αν πρόκειται για τον «θεσμικό» και «μελιστάλαχτο» Θάνο Βερέμη.
