Το μειονέκτημα της πολιτικής μνήμης των ΗΠΑ είναι ότι η ουσία συχνά μετράει ελάχιστα. Εάν λαμβανόταν πιο σοβαρά υπόψη ο Τζίμι Κάρτερ θα ήταν εκείνος που «προετοίμαζε» το θάνατο της Σοβιετικής Ένωσης και ο Ρόναλντ Ρίγκαν δεν θα είχε αγιοποιηθεί ως σύγχρονος άγιος.
Μετά από τέσσερα χρόνια Kαρτεριανής ταλαιπωρίας, ο Ρίγκαν άρπαξε τα ηνία το 1981 και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Μόνο που είναι μια «παραποιημένη» ιστορία. Η κατανόηση του τρόπου με τον οποίο οι ΗΠΑ κέρδισαν τον τελευταίο ψυχρό πόλεμο είναι το κλειδί για τη διαχείριση του επόμενου.
Η «επιλεκτική» μνήμη της Αμερικής πηγάζει εν μέρει από το γεγονός ότι η δεξιά λατρεύει τον Ρίγκαν ενώ η αριστερά αποκήρυξε τον Κάρτερ. Ήταν τέτοια η αίσθηση της προδοσίας που οι φιλελεύθεροι της εποχής Κένεντι, όπως ο Άρθουρ Σλέζινγκερ, αρνήθηκαν να ψηφίσουν το Δημοκρατικό κόμμα το 1980 για μοναδική φορά στη ζωή τους. Ο Κάρτερ είναι έτσι ένα ορφανό της κομματικής ιστοριογραφίας. Ο Μπιλ Κλίντον και ο Μπαράκ Ομπάμα έκαναν τα πάντα για να τον αγνοήσουν. Ο Τζο Μπάιντεν είναι ο πρώτος από τους διαδόχους του Κάρτερ που απέδωσε τα σέβη του στον 39ο πρόεδρο της Αμερικής. Αυτό δεν είναι τυχαίο καθώς ο Μπάιντεν και ο Κάρτερ έχουν αλληλοεπικαλυπτόμενες κοσμοθεωρίες.
Η πηγή της φιλελεύθερης περιφρόνησης είναι διπλή. Πρώτον, ο Κάρτερ έβαλε τέλος στην ψυχροπολεμική ύφεση των προκατόχων του. Η ύφεση συνεπαγόταν την αναγνώριση της σφαίρας συμφερόντων της ΕΣΣΔ από τις ΗΠΑ και τη δέσμευση για μη ανάμειξη στις υποθέσεις του άλλου. Η χαλάρωση έδωσε επίσης τη δυνατότητα στους Σοβιετικούς να φτάσουν στην πυρηνική ισοτιμία με τις ΗΠΑ. Οι αμυντικές δαπάνες της Αμερικής μειώθηκαν σχεδόν κατά 40 τοις εκατό σε πραγματικούς όρους τα οκτώ χρόνια πριν από την ανάληψη των καθηκόντων του. Ο Κάρτερ αντέστρεψε και τα δύο. Επένδυσε σε μια νέα κατηγορία στρατηγικών πυρηνικών όπλων και εγκατέστησε όπλα μεσαίου βεληνεκούς στην Ευρώπη. Αλληλεγγύη και άλλα κινήματα διαμαρτυρίας απογειώθηκαν κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Κάρτερ. «Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι η ψυχή της εξωτερικής μας πολιτικής», είπε.
Δεν είναι τυχαίο ότι η πρώτη κρατική επίσκεψη του Κάρτερ ως προέδρου ήταν στην Πολωνία. Δυστυχώς, ο διερμηνέας του μπέρδεψε τα λόγια του. Ο Κάρτερ είπε ότι χαίρεται που βρίσκεται στην Πολωνία και επιθυμεί να έχει στενές σχέσεις με τους ανθρώπους της. Ωστόσο ο διερμηνέας είπε ότι είχε φύγει οριστικά από την Αμερική και ήθελε να κάνει σεξ με ντόπιους. Οι Πολωνοί δεν φάνηκαν να ενοχλούνται με αυτό. Ένας πρόεδρος των ΗΠΑ που κήρυττε τα παγκόσμια δικαιώματα βοήθησε την Αμερική να αλλάξει οπτική γωνία από τη φήμη της εποχής του Βιετνάμ. Η «οπλοποίηση» των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τον Κάρτερ άναψε ένα φιτίλι που συνέβαλε στην ειρηνική κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Μεταξύ των σύγχρονων προέδρων είναι ο μόνος που δεν έχει καταγραφεί ιστορικά κανένας θάνατος από μάχη.
Το δεύτερο φιλελεύθερο αντίκρισμα εναντίον του Κάρτερ είναι ότι έχασε από τον Ρίγκαν. Όπως έλεγε η ιστορία, ο Κάρτερ ηττήθηκε από τους εξής τρεις: Χομεϊνί, Κένεντι και Κοχ. Η ιρανική επανάσταση του Αγιατολάχ Ρουχολάχ Χομεϊνί οδήγησε στην κρίση ομήρων που ήταν μια πέτρα γύρω από το λαιμό του Κάρτερ. Μετά από 444 ημέρες αιχμαλωσίας, οι όμηροι των ΗΠΑ αφέθηκαν ελεύθεροι λίγα λεπτά μετά την αποχώρηση του Κάρτερ. Δεν έχει αποδειχθεί αν ο Ρέιγκαν έκλεισε μια συμφωνία με την κυβέρνηση του Χομεϊνί για να κρατήσει τους ομήρους μέχρι μετά τις εκλογές του 1980. Αλλά τα στοιχεία είναι πολύ ισχυρά. Ο Κάρτερ πιστεύει ότι ο Γουίλιαμ Κέισι, ο διευθυντής της καμπάνιας του Ρίγκαν, έκανε μια τη συμφωνία.
Η κύρια πρόκληση του Τεντ Κένεντι έβλαψε επίσης τον Κάρτερ. Αν και ο Κένεντι δυσφημιστικά δεν μπορούσε να εξηγήσει γιατί ήθελε να γίνει πρόεδρος, ο Κάρτερ είχε τη δική του θεωρία: ο Κένεντι την έβλεπε ως εκ γενετής δικαίωμά του. Το χάσμα μεταξύ του αγροτικού γεωργιανού αγρότη που μεγάλωσε χωρίς παπούτσια και του αριστοκράτη της Βοστώνης είναι ένα ρήγμα που εξακολουθεί να ταλαιπωρεί το Δημοκρατικό κόμμα. Ο Μπάιντεν είναι στο πλευρό του Κάρτερ.
Ο Εντ Κοχ ήταν ο Δημοκρατικός δήμαρχος της Νέας Υόρκης που πίστευε ότι ο Κάρτερ ήταν προκατειλημμένος εναντίον του Ισραήλ. Η συμφωνία του Κάρτερ στο Καμπ Ντέιβιντ εξουδετέρωσε την Αίγυπτο – τον πιο ισχυρό εχθρό του Ισραήλ – και έτσι έκανε περισσότερα για την ασφάλεια του Ισραήλ από οποιονδήποτε Αμερικανό πρόεδρο έκτοτε. Κάθε πράξη δεν μπορεί να μην έχει συνέπειες. Ο Κάρτερ ήταν ο μόνος Δημοκρατικός πρόεδρος που συγκέντρωσε λιγότερες από τις μισές ψήφους των Εβραίων.
Το επώνυμο του Paul Volcker δεν ξεκινά με ένα Κ. Ωστόσο, ο τότε πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ είναι πιθανώς ο μεγαλύτερος συντελεστής στην ήττα του Κάρτερ. Με επιτόκια στο 20%, ο Κάρτερ είχε λίγες πιθανότητες στην κάλπη. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Κάρτερ επέλεξε τον Βόλκερ έχοντας πλήρη γνώση των διαπιστευτηρίων του κατά του πληθωρισμού.
Σε αυτό, όπως και σε πολλά άλλα, ο Κάρτερ έκανε το σωστό, αλλά δεν έλαβε καμία αναγνώριση. Η αριστερά τον μισούσε γι’ αυτό. Οι δεξιοί προσποιήθηκαν ότι το έκανε ο Ρίγκαν. Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί για το πώς η Αμερική κέρδισε τον Ψυχρό Πόλεμο. Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας του Κάρτερ είναι ότι η αρετή πρέπει να είναι από μόνη της ανταμοιβή. Η ιστορία είναι ένας προκατειλημμένος δικαστής.
