Γράφει ο Όμηρος Τσάπαλος
Η μεγαλύτερη μπούρδα της Μεταπολίτευσης είναι ότι το Πανεπιστήμιο θα πρέπει να είναι μια μικρογραφία της Κοινωνίας. Δεν είναι έτσι. Το Πανεπιστήμιο θα πρέπει να είναι το πρότυπο του πώς θέλουμε η Κοινωνία μας να οργανωθεί, να παράξει και να δημιουργήσει.
Γράφω σήμερα για τις φοιτητικές εκλογές γιατί μόνο σήμερα έχουν κάποιο ενδιαφέρον για τους πολίτες.
Η δική μου εμπειρία απο τις παρατάξεις απο τα χρόνια μου στο Πολιτικό συνοψίζονται στις εξής έξι λέξεις: Διαπλοκή, Μπουζούκια, Τραμπουκισμοί, Παραγοντιλίκι, Οπαδισμός, Διχασμός.
Οι φοιτητές σε καμία περίπτωση δεν εκπροσωπούνται σήμερα σε κάποιο συλλογικό όργανο με τρόπο παραγωγικό και ωφέλιμο για τους ίδιους.
Οι φοιτητές στην πλειοψηφία τους έχουν γυρίσει την πλάτη στις φοιτητικές εκλογές και τις παρατάξεις γιατί πολύ απλά δεν θέλουν να μπουν σε κανένα σύστημα συνδιαλλαγής με κανέναν κομματικό πάτρωνα.
Οι φοιτητές και η πανεπιστημιακή κοινότητα έχει ανάγκη από ενιαίους φοιτητικούς συλλόγους, με εκπροσώπους που θα εκλέγονται από ενιαίο ψηφοδέλτιο και θα εκπροσωπούν τους φοιτητές και όχι το κόμμα από το οποίο προέρχονται ή δίνουν αναφορά. Και επειδή στην Ελλάδα έχουμε μια ροπή το κόμμα να παρεισφρήσει σε κάθε δημόσιο οργανισμό, θα πρέπει να υπάρξουν και ασφαλιστικές δικλείδες ούτως ώστε τα κόμματα να μείνουν έξω από τις πανεπιστημιακές αίθουσες.
Τραπεζάκια, αφίσες, συνθήματα, ανακοινώσεις, γενικές συνελεύσεις που παίρνουν αποφάσεις με 10 άτομα παρόντες για λογαριασμό όλης της σχολής είναι εικόνες που θέλω να ξεχάσω. Όχι μόνο εγώ αλλά χιλιάδες απόφοιτοι ελληνικών πανεπιστημίων και ειδικά αυτοί που είχαμε την τύχη να σπουδάσουμε και έξω έχοντας πλέον μέτρο σύγκρισης.
Ας τελειώνουμε με το πανηγύρι των δήθεν φοιτητικών εκλογών και ας δουλέψουμε για την πραγματική εκπροσώπηση των φοιτητών στα πανεπιστημιακά όργανα χωρίς κομματικές αναφορές και συνδικαλιστικές νοοτροπίες.
