Οι ΗΠΑ δεν έχουν νικήσει ακόμη, αλλά οι δυο τελευταίες δεκαετίες έδειξαν πως οι Ταλιμπάν έχουν πιο πολλές πιθανότητες να διεκδικήσουν την αιώνια ζωή, παρά να γονατίσουν τις ΗΠΑ.
Απόδοση από άρθρο της Νέλι Λαχούντ για το Foreign Affairs
Διαβάστε το α μέρος εδώ
ΜΙΑ ΣΑΝΙΔΑ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛ ΚΑΙΝΤΑ
Την περίοδο που ο Λάντεν κατάφερε να επαναφέρει τις επαφές του, τα πράγματα καλυτέρευαν για την οργάνωση της Αλ Κάιντα. Μετά τη συμμαχία που οργάνωσαν οι ΗΠΑ στο Αφγανιστάν, η επόμενη φάση ήταν αυτή της εισβολής στο Ιράκ το 2003, όπου κυβερνούσε ένας κοσμικός τύραννος, ο Σαντάμ Χουσεΐν και που ήταν εχθρικός προς τους τζιχαντιστές. Η αρχηγία του έφτασε στο τέλος της, αλλά αποδυνάμωσε και τις στρατιωτικές δυνάμεις της χώρας. Αρχικά, μια μειονότητα που ηγούταν κάτω από τον Σαντάμ, οι Σουνίτες, είχαν τη μεγαλύτερη συμμετοχή στη βία που ακολούθησε την εισβολή. Αυτό έγινε μια σανίδα σωτηρίας για την Αλ Κάιντα, οι οποίοι αποφάσισαν να υπερασπιστούν τους Σουνίτες.
Παράλληλα, ο Αμπού Μουσάμπ Αλ Ζαρκάουι ανέβαινε στην εξουσία. Μέχρι το 2004, ο Ζαρκάουι -και όχι ο Μπιν Λάντεν- ηγούταν της μεγαλύτερης τζιχαντιστικής ομάδας. Οι δύο άντρες δεν είχαν τίποτα κοινό, πέρα από την αφοσίωσή τους στη βίαιη τζιχάντ. Ο Λάντεν είχε πλούσια οικογένεια, ενώ ο Ζαρκάουι ήταν φτωχός, είχε εκτίσει ποινή στη φυλακή και ήθελε πολύ μια άλλη ομάδα, η Jamaat al-Tawhid wal-Jihad να ενσωματωθεί με την Αλ Κάιντα. Ακόμα έπεισε τους αρχηγούς της Αλ Κάιντα ότι επιθυμούσε να ενώσει όλες τις φατρίες στο Ιράκ.
Ο ενθουσιασμός του Ζαρκάουι ευχαριστούσε τον Λάντεν, ο οποίος τον έχρισε αρχηγό μιας νέας ομάδας, της Αλ Κάιντα στη Μεσοποταμία.
Αρχικά ομάδες από Σομαλία, Υεμένη και Νότια Αφρική ήθελαν να ενωθούν με την Αλ Κάιντα, καθώς έβλεπαν πως θα είχαν πολλά πλεονεκτήματα από αυτό, όπως φήμη, προσοχή από τα ΜΜΕ, νέους υποστηρικτές και χρήματα. Και αυτό ακριβώς συνέβη.
Οι αντιτρομοκρατικές υπηρεσίες σε όλο τον κόσμο, έχοντας εμμονή με την Αλ Κάιντα, θεωρούσαν πως οποιαδήποτε οργάνωση είχε σχέση με αυτούς και στην ουσία, κατά κάποιο τρόπο, διαφημίζοντάς τη. Αυτές οι ομάδες διατήρησαν ζωντανή τη φήμη της.
ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΤΕΡΡΕΥΣΑΝ
Ο Μπιν Λάντεν υπέθεσε πως όσοι ήταν στο πλευρό τους, θα τους ακολουθούσαν στις επιθέσεις ενάντια στις ΗΠΑ. Ήλπιζε πως αυτό θα «ανέβαζε το ηθικό των μουσουλμάνων», όπως έγραψε σε ένα από τα γράμματά του προς τον Ζαρκάουι, τον Δεκέμβρη του 2004.
Για άλλη μια φορά, ο Λάντεν τα είχε υπολογίσει λάθος. Ο Ζαρκάουι απέτυχε να ενώσει όλες τις ομάδες και σύντομα αυτός και ο Λάντεν έγιναν ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Ακόμα, οι επιθέσεις τους είχαν θύματα πολλούς ιρακινούς, κυρίως Σιίτες. Ο στόχος του Λάντεν όμως ήταν οι Αμερικανοί.
Οι διασπάσεις ανάμεσα στις ομάδες γινόντουσαν όλο και πιο έντονες και κάθε προσπάθεια επανένωσης του Ζαρκάουι ήταν αποτυχημένη.
Όταν ο Ζαρκάουι σκοτώθηκε σε μια επίθεση των ΗΠΑ το 2006, τα πράγματα χειροτέρεψαν. Οι διάδοχοί του έπρατταν χωρίς να συμβουλεύονται τον Λάντεν, μέχρι που σύντομα έχασαν κάθε δεσμό.
ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΛΑΓΙΑ
Οι δυσκολίες της Αλ Κάινταν δεν περιορίστηκαν στο Ιράκ. Η αντιπαράθεση των φατριών πιθανώς να αποτελέσει μεγάλο πρόβλημα για τις ΗΠΑ. Ωστόσο όσα συνέβησαν φαίνεται πως θα προβληματίσουν και τους Ταλιμπάν. Καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να αποτελέσει εχέγγυο ούτε για αυτούς.
Η Ουάσινγκτον πρέπει να καταλάβει (και να έχει καταλάβει ήδη) ότι ένας ανοιχτός πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία είναι μάταιος και μια επιτυχημένη αντιτρομοκρατική πολιτική θα πρέπει να αντιστρέψει το κλίμα σε όλα αυτά τα θέματα που η Αλ Κάιντα χρησιμοποιεί.
Οι ΗΠΑ δεν έχουν νικήσει ακόμη, αλλά οι δυο τελευταίες δεκαετίες έδειξαν πως οι Ταλιμπάν έχουν πιο πολλές πιθανότητες να διεκδικήσουν την αιώνια ζωή, παρά να γονατίσουν τις ΗΠΑ.
