Τα εμπόδια που αντιμετωπίζει η Ρωσία στην Ανατολική Ουκρανία δείχνουν γιατί δεν μπορεί να κερδίσει τον ευρύτερο πόλεμο
Στις 25 Μαρτίου, ο Υπαρχηγός του ρωσικού στρατού δήλωσε ότι η κύρια έμφαση της, διάρκειας ενός μηνός, βάναυσης εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία, θα ήταν πλέον στα ανατολικά, όπου θα επιδίωκε «την απελευθέρωση» της [περιοχής] Ντονμπάς. Για πολλούς Δυτικούς παρατηρητές, ο στόχος της δήλωσης ήταν σαφής: με τις ρωσικές επιθέσεις γύρω από το Κίεβο, το Χάρκοβο, και άλλες μεγάλες ουκρανικές πόλεις [να είναι] ουσιαστικά ακινητοποιημένες και τις ρωσικές δυνάμεις να επωμίζονται βαριές απώλειες, η Μόσχα χρειαζόταν έναν τρόπο να αποκαταστήσει την αποστολή. Η εστίαση στη Ντονμπάς -όπου εδώ και πολύ καιρό διοικεί, εξοπλίζει, και ενισχύει τους αυτονομιστές στις επαρχίες Ντονέτσκ και Λουχάνσκ της Ουκρανίας- ήταν ένας βολικός τρόπος για να το κάνει.
Όμως, από την έναρξη του πολέμου, τα ανατολικά κατείχαν ιδιαίτερη σημασία για τον Ρώσο πρόεδρο, Βλαντιμίρ Πούτιν. Μετά από οκτώ χρόνια μαχών στην περιοχή, η επέκταση των υποστηριζόμενων από την Ρωσία «Λαϊκών Δημοκρατιών» της Ντόνετσκ και της Λουχάνσκ στις παρυφές κάθε επαρχίας έχει γίνει ιδεολογική επιταγή για τον Ρώσο ηγέτη. Η Ντονμπάς έχει υψηλά ποσοστά χρήσης της ρωσικής γλώσσας σε σχέση με την υπόλοιπη Ουκρανία, και όταν η Μόσχα ξεκίνησε τη μυστική εισβολή της στην χώρα το 2014, οι κάτοικοι παρείχαν σημαντική υποστήριξη. Στις εκλογές [που έγιναν] έκτοτε, η περιοχή έχει υποστηρίξει κόμματα που είναι ευνοϊκά διακείμενα προς την Ρωσία. Αν υπήρχε οποιοδήποτε τμήμα της Ουκρανίας που η Μόσχα θα μπορούσε να φέρει γρήγορα στην αγκαλιά της, φαινόταν ότι θα ήταν εκεί.
Ασφαλώς, οι ρωσικές δυνάμεις έχουν προσπαθήσει να καταλάβουν γρήγορα την περιοχή. Από την έναρξη της εισβολής της, η Ρωσία έχει κινηθεί επιθετικά και από πολλαπλές πλευρές, εφορμώντας από την χερσόνησο της Κριμαίας στον νότο για να πάρει την ακτογραμμή της Αζοφικής Θάλασσας, κατεβαίνοντας από τον βορρά μέσω της περιοχής Sloboda της Ουκρανίας, και πιέζοντας προς τα δυτικά κατά μήκος του ποταμού Seversky Donets από το αυτονομιστικό έδαφος της Λουχάνσκ. Χιλιάδες κάτοικοι της Ντονμπάς έχουν σκοτωθεί σε ρωσικές επιθέσεις, ειδικά στην πολιορκημένη Μαριούπολη. Οι μεγάλες πόλεις έχουν μετατραπεί σε ερείπια.
Αλλά οποιεσδήποτε υποθέσεις ότι οι ρωσικές δυνάμεις θα μπορούσαν να έχουν ευκολότερο έργο στην ανατολική Ουκρανία ήταν εσφαλμένες. Παρά την σφοδρή επίθεση, η Μόσχα δεν έχει αναλάβει τον πλήρη έλεγχο των μεγάλων αστικών περιοχών της περιφέρειας: της Kramatorsk, της Μαριούπολης, και της Severodonetsk. Οι βόρειες και νότιες δυνάμεις εισβολής έχουν ακόμη αρκετές γραμμές ουκρανικής άμυνας και μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα εδάφους να διασχίσουν πριν μπορέσουν να ενωθούν, και ο στρατός μάχεται σκληρά για να αποτρέψει την Ρωσία από το να το πετύχει. Και ακόμη και στα μέρη που έχουν πέσει, η Ρωσία έχει δυσκολευτεί να επιβάλλει την κυριαρχία της. Υπήρξε περιορισμένη δυναμική υποστήριξη από τους ντόπιους˙ πράγματι, πολλοί βγήκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν για την κατοχή, αντιμετωπίζοντας ανοιχτά την σύλληψη, την βία, ακόμη και τους αναγκαστικούς εκτοπισμούς.
Ο αναπάντεχος συνδυασμός στρατιωτικής και πολιτικής αντίστασης στα ανατολικά έθεσε υπό αμφισβήτηση το σύνολο της πολεμικής στρατηγικής της Ρωσίας. Εάν η χώρα δεν μπορέσει να καταλάβει και να κρατήσει την ανατολική Ουκρανία, είναι εξαιρετικά απίθανο ότι θα πετύχει οπουδήποτε αλλού.
H ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΑΤΣΑΛΙΟΥ
Από την έναρξη του πολέμου, οι ρωσικές δυνάμεις έχουν θέσει ως σημαντικό στόχο την κατάληψη της Μαριούπολης. Η πόλη, η μεγαλύτερη στο ελεγχόμενο από την κυβέρνηση τμήμα της Ντονμπάς, έχει τεράστια στρατηγική σημασία. Βρίσκεται δίπλα στην χερσαία γέφυρα προς την Κριμαία. Τα τεράστια μεταλλουργικά εργοστάσιά της ήταν μια σημαντική πηγή του ουκρανικού ΑΕΠ. Και η πόλη έχει τεράστια πολιτιστική σημασία. Ο πληθυσμός της Μαριούπολης είναι συντριπτικά ρωσόφωνος, και τον Νοέμβριο του 2020 μια δημοσκόπηση έδειξε ότι ένα αξιοσημείωτο 83,4% των ερωτηθέντων πίστευε ότι οι Ρώσοι και οι Ουκρανοί ήταν ένας λαός.
Αλλά την ίδια στιγμή, το Κίεβο έχει ρίξει εκατομμύρια στην πόλη από το 2014 και μετά, σε μια προσπάθεια να αλλάξει τις στάσεις και να επιδείξει τα οφέλη τού να είναι κάποιος κομμάτι της Ουκρανίας. Η ουκρανική κυβέρνηση αποκατέστησε όμορφα το κέντρο της πόλης, ανήγειρε νέα κέντρα εξυπηρέτησης, και αναζωογόνησε το σύστημα δημόσιων συγκοινωνιών της πόλης. Ωστόσο, η ιδέα ότι οι κάτοικοι της πόλης μπορεί να αισθάνονται πιο ζεστοί με το Κίεβο, δεν έγινε αντιληπτή από τον στρατό και τα media της Ρωσίας. Πράγματι, από την αρχή του πολέμου, τα media κόμπαζαν για μια αναμέτρηση με τους Ουκρανούς φασίστες της πόλης, αναφερόμενα στο Τάγμα Αζόφ -μια ειδική στρατιωτική μονάδα με βαθιές σχέσεις με την άκρα δεξιά. Οι υπεύθυνοι στρατιωτικού σχεδιασμού του Πούτιν υπέθεσαν ότι, όταν θα δέχονταν επίθεση, οι ουκρανικές δυνάμεις στη Μαριούπολη θα κατέθεταν τα όπλα τους, οι Ρώσοι στρατιώτες θα χαιρετίζονταν ως σωτήρες και οι μαχητές του Αζόφ θα σκοτώνονταν στη μάχη ή θα αιχμαλωτίζονταν και στην συνέχεια θα δικάζονταν από το στρατοδικείο.
Αντίθετα, οι ουκρανικές δυνάμεις έχουν αντεπιτεθεί λυσσαλέα, προκαλώντας μερικούς από τους υψηλότερους αριθμούς απωλειών που έχει αντιμετωπίσει η Ρωσία οπουδήποτε στην χώρα. Αποπροσανατολισμένες από την πραγματικότητα, οι ρωσικές δυνάμεις έχουν επιτεθεί στην πόλη με μαζικά [χτυπήματα] από το πυροβολικό, αεροπορικά χτυπήματα, και ναυτικούς βομβαρδισμούς. Η [τοπική] κυβέρνηση της Μαριούπολης εκτιμά ότι το 90% των κτιρίων της πόλης έχουν ζημιές ή είναι κατεστραμμένα, από το γοητευτικό κέντρο της τσαρικής εποχής έως τις ατελείωτες γειτονιές με τις σοβιετικές πολυκατοικίες και μέχρι το τεράστιο εργοστάσιο χάλυβα στην ακτή της πόλης. Η διοίκηση της πόλης ισχυρίζεται ότι τουλάχιστον 5.000 άμαχοι είναι νεκροί, με περισσότερους [να βρίσκονται] κάτω από τα ερείπια.
Η Ρωσία μπορεί να ελπίζει ότι οι σοκαρισμένοι επιζώντες θα αποδώσουν τα δεινά τους όχι στον βομβαρδισμό της Ρωσίας, αλλά στον ουκρανικό στρατό και στην άρνηση του Τάγματος Αζόφ να παραδοθεί. Έχω ακούσει έναν κάτοικο που τρεπόταν σε φυγή να εκφράζει αυτή την άποψη. Αλλά πιο συνηθισμένη είναι η ακραία οργή κατά της Ρωσίας. Αναλογιστείτε, για παράδειγμα, τον Oleksandr Shkatula, ο οποίος διηύθυνε μια δημοφιλή βιοτεχνία τυριών στη Μαριούπολη. Ο Shkatula δημιούργησε το κατάστημά του αφότου άφησε πίσω του ένα εστιατόριο, κοντά στην κατεχόμενη από την Ρωσία Ντονέτσκ, λόγω των συγκρούσεων του 2014. Όταν ο ρωσικός στρατός ανατίναξε την παροχή ηλεκτρικής ενέργειας της Μαριούπολης, μαγείρεψε υπαίθρια γεύματα για τους γείτονές του μέχρι που ο βομβαρδισμός έγινε πολύ έντονος. Στην συνέχεια, αυτός και η οικογένειά του μάζεψαν τα πράγματά τους και έφυγαν με ωτοστόπ από την κατεστραμμένη πόλη, και σταδιακά πήραν τον δρόμο τους προς το ελεγχόμενο από την κυβέρνηση έδαφος. «Τέσσερις ώρες σε ένα αυτοκίνητο και το μόνο που είδαμε ήταν ερείπια», μου είπε. Στα σημεία ελέγχου, Ρώσοι στρατιώτες έδιναν μπισκότα στα παιδιά του, «σαν να μην ήταν αυτοί που τα βασάνιζαν από την πείνα», είπε. «Τα βάσανά μας θα σταθούν στον λαιμό τους και θα τους πνίξουν». Ο Shkatula είναι σε όλη του την ζωή ρωσόφωνος, αλλά από τότε που ξεκίνησε η εισβολή, στις 24 Φεβρουαρίου, λέει ότι μιλούσε μόνο ουκρανικά.
Η μεγάλη ελληνική μειονότητα της πόλης παρέχει ένα άλλο καλό βαρόμετρο για το πώς αισθάνονται οι κάτοικοι για την καταστροφή της πόλης. Μολονότι είναι πολιτικά ποικιλόμορφη, η ελληνική κοινότητα του Αζόφ έχει μακρά παράδοση συμπάθειας προς την Ρωσία, χάρη στην προστασία [που της παρείχε] η Μόσχα από τους Τούρκους κατά την τσαρική εποχή. Επιδιώκοντας να επωφεληθεί από αυτή την ιστορική σχέση, η ρωσική κρατική τηλεόραση μετέδωσε πρόσφατα [εικόνες από] μια ομάδα ντόπιων Ελλήνων να κρύβονται σε ένα υπόγειο και να επαινούν τον ρωσικό στρατό, ο οποίος είχε καταλάβει τον έλεγχο της προαστιακής πόλης τους. «Οι Ρώσοι δεν έχουν σκοτώσει κανέναν εδώ», είπε ένας από τους ντόπιους. «Ποτέ δεν πυροβολούν αμάχους». Αλλά η μαρτυρία από ένα διαφορετικό καταφύγιο υποδηλώνει ότι οι ιστορικές συμπάθειες δεν θα επιβιώσουν από το λουτρό αίματος. Ενώ κρυβόταν από τους ρωσικούς βομβαρδισμούς, η πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ελληνικών Σωματείων Ουκρανίας (Federation of Greek Societies of Ukraine) έγραψε μια έκκληση που δημοσιεύθηκε στην ελληνική [ηλεκτρονική] εφημερίδα ΣΚΑΪ, στην οποία απαριθμούσε τα χαρακτηριστικά ελληνικά χωριά γύρω από τη Μαριούπολη που ισοπεδώθηκαν από ρωσικά αεροπορικά χτυπήματα. Αποκάλεσε τις ενέργειες της Ρωσίας «φανερή και προφανή τρομοκρατία», καθώς και «γενοκτονία του ουκρανικού λαού και γενοκτονία των Ελλήνων της Ουκρανίας από την Ρωσική Ομοσπονδία».
ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΕΧΘΡΟΥΣ
Στα ελεγχόμενα από την κυβέρνηση τμήματα της Λουχάνσκ, η Μόσχα ανέμενε επίσης να έχει εύκολες στιγμές. Πριν από την εισβολή, η περιοχή προσέφερε σταθερά εκλογικές πλειοψηφίες στο φιλορωσικό κόμμα Αντιπολιτευτική Πλατφόρμα για την Ζωή (Opposition Platform For Life), του οποίου ηγείται ο έμπιστος του Πούτιν και σημερινός φυγάς, Viktor Medvedchuk. [H περιοχή] έχει επίσης μακρά, ανεπαρκώς φυλασσόμενα σύνορα με την Ρωσία στα βόρεια και μεγάλη συγκέντρωση ρωσικών και αυτονομιστικών δυνάμεων που σταθμεύουν στην «Λαϊκή Δημοκρατία» στα νότιά της. Τόσο η πολιτική κουλτούρα όσο και η γεωγραφία φαινόταν να δίνουν στην Ρωσία ένα εγγενές πλεονέκτημα.
Στην αρχή, οι δυνάμεις της Μόσχας είχαν επιτυχία. Τα στρατεύματα ξεχύθηκαν από την άλλη πλευρά των συνόρων, και στο αραιοκατοικημένο βόρειο τμήμα της επαρχίας μικρές ομάδες ρωσικών τανκς και στρατιωτών κρατούν τις [τοπικές] κυβερνήσεις της επαρχίας με ελάχιστη δύναμη. Αυτό έχει βοηθήσει τον στρατό καθώς επιχειρεί να περικυκλώσει την αστική μάζα των [πόλεων] Lysychansk, Rubizhne, και Severodonetsk, που έχει αθροιστικά πληθυσμό περίπου 300.000 [κατοίκων]. Βαρύ πυροβολικό από την αυτονομιστική περιοχή έχει βάλλει επανειλημμένα κατά της άμυνας της Ουκρανίας στα νότια, σχεδόν καταστρέφοντας στην πορεία αρκετές οικονομικά υποβαθμισμένες πόλεις με ανθρακωρυχεία.
Αλλά για άλλη μια φορά, τα σχέδια της Ρωσίας ήρθαν αντιμέτωπα με αποφασισμένους ντόπιους. Επίμονοι Ουκρανοί στρατιώτες έχουν πυρπολήσει πολλαπλές φάλαγγες τεθωρακισμένων στις εισόδους της Severodonetsk. Οι ρωσικές δυνάμεις κινήθηκαν προς την Rubizhne, αλλά έχουν υποστεί βαριές απώλειες και μπόρεσαν να καταλάβουν μόνο τη μισή πόλη. Και ακόμη και σε πλήρως κατακτημένες περιοχές, δεν υπήρξε η πλήρης συνεργασία στην οποία υπολόγιζαν οι ρωσικές δυνάμεις. Σε όλες τις πόλεις στην βόρειο Λουχάνσκ, οι κάτοικοι έχουν πλημμυρίσει τους δρόμους, ανεμίζοντας μπλε και κίτρινες σημαίες, έχουν μπλοκάρει κονβόι με στρατεύματα, και έχουν φωνάξει συνθήματα υπέρ της Ουκρανίας στους Ρώσους στρατιώτες και στους αυτονομιστές πληρεξούσιούς τους. Στην κατεχόμενη [πόλη] Starobilsk, οι διαδηλωτές κατέβασαν και έκαψαν ακόμη και μια αυτονομιστική σημαία της Λαϊκής Δημοκρατίας μπροστά στα μάτια των ρωσικών δυνάμεων κατοχής. Ο Vadym Gaev, ο δήμαρχος της Novopskov —μιας ειδυλλιακής πόλης κοντά στα ρωσικά σύνορα— είπε ότι οι Ρώσοι στρατιώτες είχαν «σαρώσει» την τοπική κυβέρνηση για [να βρουν] έναν δωσίλογο που θα την διοικούσε και μπόρεσαν να βρουν μόνο έναν πρόθυμο: μια νεαρή γυναίκα που εργαζόταν στο χαρτογραφικό τμήμα της εφορίας.
Τι έχει κάνει τόσο δύσκολη την κατάκτηση και την κατοχή της Λουχάνσκ; Εν ολίγοις, οι ρωσικές και οι αυτονομιστικές δυνάμεις αντιμετώπισαν γρήγορα την θεμελιώδη ουκρανική ταυτότητα της περιοχής, που δημιουργήθηκε από αιώνες μετανάστευσης από την κεντρική ενδοχώρα της χώρας. Οι κύριες γλώσσες της βορείου Λουχάνσκ είναι η Ουκρανική και μια surzhyk εκδοχή της ουκρανικής, αναμεμειγμένης με την ρωσική. Όταν οι διαδηλωτές μιλούν απ’ ευθείας ρωσικά, είναι συχνά για να «κομματιάσουν» τους κατακτητές με χειμάρρους αισχροτήτων. Πιο πρόσφατα, φιλο-Ουκρανοί πρόσφυγες από τις περιοχές της Λουχάνσκ που βρίσκονται υπό την κατοχή των αυτονομιστών έχουν μετακινηθεί σε περιοχές που ελέγχονται από την κυβέρνηση, ενισχύοντας την υποστήριξη της περιοχής προς το Κίεβο. Και ακόμη και οι ντόπιοι που διάκεινται ευνοϊκά προς την Ρωσία έχουν δει πόσο πολύ πρόχειρη δουλειά έχει κάνει η Μόσχα στην κοινωνικοοικονομική διαχείριση των αυτονομιστικών εδαφών τα τελευταία οκτώ χρόνια, αμβλύνοντας οποιαδήποτε υποστήριξη θα μπορούσαν να δείξουν σήμερα στους Ρώσους στρατιώτες.
Αντιμετωπίζοντας μια τέτοια απροσδόκητη αντίσταση, οι ρωσικές δυνάμεις έχουν καταφύγει στην ίδια τακτική που χρησιμοποίησαν στη Μαριούπολη και αλλού: στην αδιάκριτη βία. Ρωσικές χερσαίες δυνάμεις και αεροσκάφη έχουν σφυροκοπήσει την Severodonetsk και τις γύρω πόλεις, σκοτώνοντας πληθώρα κατοίκων. Η πόλη ήταν το σπίτι μου τα τελευταία έξι χρόνια και μέσω της οθόνης του smartphone μου, έχω παρακολουθήσει με τρόμο, καθώς μια γνώριμη βιτρίνα, μια παιδική κλινική, μια εκκλησία, και το σπίτι ενός γείτονα έχουν μετατραπεί σε κρατήρες και μαυρισμένα ερείπια.
Ακόμη και στις μικρές και μεγάλες πόλεις τις οποίες οι ρωσικές δυνάμεις έχουν καταλάβει με επιτυχία, έχουν συνεχίσει την εκστρατεία του τρόμου εναντίον του τοπικού πληθυσμού. Ο Oleksii Artiuikh, ο αρχισυντάκτης του τοπικού ειδησεογραφικού ιστότοπου Tribun, μου είπε ότι καθημερινά λαμβάνει μαρτυρίες από την Rubizhne για Ρώσους στρατιώτες που φέρονται να λεηλατούν διαμερίσματα, να κλέβουν αυτοκίνητα, και να βιάζουν γυναίκες. Στη Novopskov, κατοχικά στρατεύματα άνοιξαν πυρ εναντίον φιλο-ουκρανών διαδηλωτών, τραυματίζοντας τουλάχιστον τρεις. Επίσης, οι ρωσικές δυνάμεις συνέλαβαν διοργανωτές διαδηλώσεων, ανέκριναν κατοίκους, και εξαφάνισαν ακτιβιστές.
Αυτό δεν έχει εμποδίσει τη Μόσχα από το να επιχειρήσει να τονίσει τα οφέλη της κατοχής, που περιλαμβάνουν το χάρισμα των χρεών στις υπηρεσίες κοινής ωφελείας, και την ανανέωση των σιδηροδρομικών συνδέσεων με την Ρωσία, κάτι που το Κρεμλίνο έχει αρνηθεί στους κατοίκους των αυτονομιστικών περιοχών τα τελευταία οκτώ χρόνια. Αλλά ως επί το πλείστον, τα «οφέλη» είναι οι αναγκαστικές πολιτισμικές αλλαγές και οι χαμηλότεροι μισθοί. Οι ρωσικές δυνάμεις διατάζουν τα σχολεία να μιλούν μόνο ρωσικά και αντικαθιστούν το ουκρανικό πρόγραμμα σπουδών με το αυτονομιστικό, το οποίο οδηγεί σε ένα πτυχίο που αναγνωρίζεται μόνο στην Ρωσία. Αλλάζουν τα ονόματα των δρόμων, επιστρέφοντας στα σοβιετικά ονόματα που χρησιμοποιούνταν πριν από τον νόμο του 2014 για την αποκομμουνιστικοποίηση της Ουκρανίας. Αντικαθιστούν το ουκρανικό [νόμισμα] χρίβνια με το εγκεκριμένο ρωσικό ρούβλι. Μια πηγή στην κατεχόμενη Starobilsk μού είπε ότι από την αντικατάσταση του νομίσματος και την περικοπή των μισθών, οι γιατροί στο νοσοκομείο της πόλης θα δουν τους μισθούς τους να μειώνονται κατά τα δύο τρίτα.
Αυτή είναι μια σκοτεινή προειδοποίηση για το τι μπορεί να επέλθει. Η βόρεια περιοχή της Λουχάνσκ είναι το μεγαλύτερο κομμάτι εδάφους που έχει καταλάβει η Ρωσία από την έναρξη της εισβολής της τον Φεβρουάριο, και η μοίρα της υποδηλώνει ότι η ενσωμάτωση στην «Λαϊκή Δημοκρατία της Λουχάνσκ» σημαίνει τρομοκρατία από τη μυστική αστυνομία, ρωσικό σωβινισμό, σοβιετική ωφελιμιστική λατρεία, και οικονομική υποβάθμιση. Σε κλίμακα, θα μπορούσε ακόμη και να είναι χειρότερη από αυτή που έχουν βιώσει μέχρι τώρα οι κάτοικοι των αποσχισθεισών περιοχών. Η Ρωσία θα έχει τώρα να διαχειριστεί ένα πολύ μεγαλύτερο κατεχόμενο έδαφος από όσο είχε πριν, και θα πρέπει να το κάνει με πολύ μειωμένους πόρους, χάρη στις παραλυτικές κυρώσεις και τις ακυρωμένες συμβάσεις πετρελαίου και αερίου. Μπορεί κάλλιστα να στραφεί σε περισσότερη καταστολή για να διατηρήσει τον έλεγχο και να περιορίσει περαιτέρω τις βασικές υπηρεσίες. Δεν είναι περίεργο που τόσοι πολλοί Ουκρανοί έχουν απαντήσει στην κατοχή με απείθεια.
ΚΕΡΔΙΣΕΙ Ή ΧΑΣΕΙ
Όπως δείχνει η τρομερή καταστροφή της Μαριούπολης, της Volnovakha, της Severodonetsk, της Rubizhne και άλλων ανατολικών πόλεων, ο Πούτιν είναι αποφασισμένος να υποτάξει τη Ντονμπάς ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα σφαγιάσει τους φαινομενικά φιλορώσους Ανατολικο-ουκρανούς και θα πυρπολήσει ό,τι απομένει από την ήπια ισχύ της Ρωσίας στην περιφέρεια. Έχει ποντάρει την αξιοπιστία του στη Ντονμπάς και φαίνεται αποφασισμένος να κυβερνήσει στα καπνισμένα ερείπιά της, παρά να παραδεχτεί την τρελή ανοησία του πολέμου που επέλεξε να κάνει και να υποχωρήσει.
Όμως, η απάντηση από την ανατολική Ουκρανία ήταν αξιοσημείωτη. Ο στρατός της έχει αναπτύξει μια πολύ πιο στιβαρή άμυνα από ό,τι θα μπορούσε να έχει φανταστεί η Ρωσία, και οι κάτοικοί της έχουν διαδηλώσει γενναία [ενάντια] στους κατακτητές τους. Το αυτοκρατορικό αφήγημα που χρησιμοποίησε η Μόσχα για να πουλήσει τον πόλεμο στο ρωσικό κοινό απλά δεν θα ριζώσει στο ουκρανικό έδαφος. Για παράδειγμα, μια ομάδα Ρώσων προπαγανδιστών από ένα φιλικό προς το Κρεμλίνο μέσο ενημέρωσης, επισκέφτηκε πρόσφατα μια κατεχόμενη συνοικία της Μαριούπολης και συγκλονίστηκε από τις εξαγριωμένες απαντήσεις των ντόπιων ρωσόφωνων γυναικών υπό τον ήχο των συνεχών ρωσικών βομβαρδισμών. «Η Μαριούπολη μας μόλις άνθισε, φτιάξαμε νέους δρόμους, νέα πάρκα», είπαν. «Η μεταλλουργία αναπτυσσόταν και μετά ήρθατε εσείς οι Ρώσοι να μας “ελευθερώσετε”!».
Οι επόμενες εβδομάδες θα καθορίσουν εάν η ανυπακοή της Ουκρανίας και η αποφασιστικότητα της Δύσης να την ζώσει με όπλα αρκούν για να σταματήσουν την αδίστακτη κίνηση του Πούτιν για τη Ντονμπάς. Αλλά έχουν ήδη αποκαλύψει ευθέως την ρεβανσιστική φαντασίωση της Ρωσίας ότι οι καταπιεσμένοι Ουκρανοί λαχταρούσαν την αδελφική απελευθέρωση. Ό,τι κι αν συμβεί στο πεδίο της μάχης, η Μόσχα έχει χάσει [7] για πάντα την πολιτισμική της επιρροή και το προγεφύρωμα της στην δίγλωσση, πολυεθνική, και όμως τώρα ξεκάθαρα ουκρανική ανατολή.
